Jòkkob

Der is ècht niks aan om d’haile dag in huus op stoule te zitten, mor ja, beraauw komt altied noa de zunde. Zo haar opoe dat zegd. Dat wat e nait goud doan haar is hom wel hail dudelk worden.
Doar haar hai den ook hailveul spiet van. Mor t is nait aans, hij mout zoveul meugelk zitten en mag nait noar boeten mit aander jongens speulen.

Jòkkob woont mit zien ollu, twij breurs en nog twij zussen in n dörp in de pervinsie. Pa’s ollu wonen ook in t dörp, mor din in t sentrum. Moeke kwam van n aander dörp in d omgeven, heur olden wonen doar nog. Kinder vonden t hail schier om doar te logeren als dat zo te pas kwam.
Jòkkob was noar zien opa van pa’s kaant nuimd. Moeke vond t mor niks dat Jòkkob gedou. Jaap, vond zai veul netter heuren. Jòkkob klonk zo plat, zo boers. Mor Jòkkob was groots op zien noam, opa vond dat haail mooi en luit dat ook waiten.

Kinder gongen alle vief noar legere school, Jòkkob dij 9 joar was zat in daarde klas en haar n poar kammeroaden woar e alle doagen mit optrok.
Soamen noar school in t dörp en weerom noar huus. Onderwegens was d’r van alles te zain en te beleven.
t Wol nog wel ains gebeuren dat zai de schoolbel heurden toun zai nog laang nait op t plain wazzen. Den was t runnen gebloazen, om op t nippertje binnen te komen.
Bie weeromraize was t gelieke stoer om vot op huus aan te goan.

Doagleks kwammen zai vaar moal langs n gruinte en fruit winkel. Aigender haar zien handel braid op t voutpad uutstald.
Oh, wat laagden dij mooie rooie abbels en sappege peren hom tou. t Leek of ze hom touruipen: ‘Pak mie den en eet mie mor lekker op!’ Hai, wat haar e ter aaltied stoer mit om d’r nait noartou te goan, griepen aine en bieten d’r in… sap op de kin.

Op n dag, kon hai t nait meer weerstoan, hai kon d’r nait veurbie zunder even aine aan te roaken, joa even mor aaien, even vuilen hou dat is, zo’n mooie abbel… en veur dat e t wos haar hai aine in buutse.
Mor,wat was dat…? Doar kwam winkelbedainde aan en ruip: “Wat dust doar deugnait?”
Jòkkob nam n roam weg over, dat wol e, vot … Mor wat was dat den…? Hai klapte op stainen, vuilde n felle piene in zien rechtervoude en gaf n gilp dat t die iesde.
D’abbel rolde in de geude…
n Plof was over zien voude reden.

Jòkkob perbaaierde in t ìnde te komen mor dat wol nait… n Paor grote haanden grepen hom steveg vast en brochten hom n huus binnen.
n Vraauw pootte hom op stoule, trok hom schoun en sok uut. D’r was gain breuk te constateren, voude wér blaauw, t leek n kneuzen.
Jòkkob jankte van schrik en piene. Hai hakkelde: “Niks, niks t t… te… tegen mm… mie… mie, mien moeke zeggen heur, aa… aa… aans mm… mag ik nait bb… bb… boeten speulen.”

D’r kwam n steveg verband om de voude en zo mos e din op huus aan. Mor t lopen mishotjede, doarom wér hai achter op fietse thuusbrocht.
Oh schrik, nou mos e toch nog alles aan moeke vertellen.
Mor moeke kinde heur schoapies zoas zai dat gewoon was te zeggen en zee allenneg: “Zo, mien jong dat dus toe zeker nait weer?”
Jòkkob schoamde zok en schudde van nee. Hai beet zok op de lip om nait te schraiven, mor t holp nait.
Dou sluig moeke heur aarm om hom tou en doekte hom. Zai zee: “Bist mien laive, klaine deugnait.”

Deurbelle klonk deur t huus, wel zol doar nou wezen?
Dou koamerdeur open ging stapte n grode man op hom of. t Was de gruintenman, hai huil ain aarm op zien rogge en zee: “Zo mien jonkie, dat is nog goud oflopen, dat haar minder wezen kent.”
Jòkkob snifde wat en wos niks te zeggen.
“Ast mie belooft dast nait weer zokswat doun zelst, den heb ik veur die net zo’n lekkere abbel ast uut mien kist pakt hest en dij ik op weg von.”
Jòkkob nikkopte hefteg en pakte mitt roanen in d’ogen d’abbel van de gruintenman aan en gaf hom n bibberend haandje.
De deugnait haar n lesje leerd. Dij t dut mout t waiten!

En dou was t zitten mit voude op stoule en gain boetenspeulen worden.
Wel denkt dat Jòkkob van dou òf n veurbeeldeg kind west het, dij het t goud mis.
Ook Jòkkob is n kwoajong bleven en dat liekt mie toch wel goud tou.