Johan
Ik bin nou n poar doagen thoes oet t zaikenhoes, en den lig je moar op berre te koekeloeren. En moar denken over vrouger. Dat wordt zo as je rondom de zeuventig binnen. t Mooiste is dat je joe aal meer in kop hoalen. Net of de hengsels van het deurke van joen onderbewusthaid vannijs smeert binnen. Zo docht ik inains aan Johan. Hai was rooms, ik geriffermeert, en wie zaten in eerste klas van n openboare HBS. We woonden in dezulfde stroate en wachtten op elkoar as we noar schoule gingen.
t Was omstreeks de Kerstdoagen en Johan nuigde mie op mit hom noar de Kerstdag vroegmis te goan, om zes uur in de vrouge morgen. Moeke wolt t eerst nait hebben, wie waren ja geriffermeert. Mien pa huil der wat lossere principies op noa en docht dat ik noa ain kerkdainst nog gain roomse ideeen zol kriegen.
Wie op stap. Het sneide geducht. Omdat het midden in oorlog was hadden wie klompen aan. Mient waren gewone witte klompen, moar Johan’s klompen waren mooi geel schildert en hadden n leren bandje. De snei knerpte onder onze vouten en al gauw hadden we een wedstried wel de hoogste kloeten snei onder klompen har. Mien klompen bakten beter!
Bie kerk aan Langestroat mos Johan deur n andere deure omdat hai in het koor zong. Achter in kerk kreeg hai zien witte koorklaid aan. Ik ging deur de grote veurdeure en stond al gauw achter n iezeren hek met n haileboel andere neisgierigen. Wie, as naait roomsen, mochten zeker nait tussen t kerkvolk zitten. Ik har trouwens wel n kruisje sloagen noadat ik mien vingers in n komke water deupt har. Dat mos ik doun, har Johan zegt.
Van de dainst in de Latiense toal (toun nog) begreep ik nait veul. Zo langzoamrhand had ik mie, tot ongenougen van n man mit n hail dik lief, wat dichter bie t hek schoudelt. Ik kon ook ja niks zain tussen zoveul protestanten in dikke jaassen dei noar motballen stonken. De priester had zien woordje zegt en ik docht: goan we nou al noar hoes? Ik har nooit op de mis rekent. En die mis duurde ontzettende laang. Moar t was wel mooi, want het koor zong mooie kartsversies toun mensen noar veuren kwamen veur de ouwel. Inains zong er n wichtje hailemoal allain. Ik kende t versje wel: out hoge hemel doalt hai neer.
O, wat klonk dat mooi, dat stemmetje. Net as n klain vogeltje dwarrelde het langs de hoge muren van kerk. Ik kreeg troanen in ogen, en dat zegt wat veur n lutje jong. Mien buurman in zien dikke jaasse wreef zich ook in ogen.
Noa oafloop van de vrougmis, luipen Johan en ik stilletjes noar hoes tou. Ik bleef even stoan om de kloeten onder mien klompen oaf te hauwen. Ik zee: man, Johan, wat zong dat wichtje mooi! Hai zee aal moar niks, toun inains: dat wichtje was ik, ik kent ook nait helpen!
Ik bin Johan nog altied dankboar. Hai het mien laifde veur klassieke meziek n goud end in de goie richting schopt.
