Jehova
As bie ons op zundagmörgen om haalf elf de deurbelle gaait, vroag ik mie vot oaf wel dat wel nait wezen kin.
Omdat ik t nogal drôk haar mit eerappels schillen veur t waarm eten vruig ik aan de vraauw of zai even kieken wol.
Twij tellen loater is ze weer in koamer, “t Is veur die”, zegt ze, ik zel de eerappels verder wel schillen.
Verboasd loop ik noar de veurdeure, dou ik hom open dee zag ik twij jonge wichter stoan, n donkerhoareg wichtje van een joar of twintig met n laange rok aan en een grode glimlach op heur mond. Noast heur staait n blond deerntje met een keurig mantelpakje aan en rode lippen en aalbaaide hebben ze zo’n taske bie zoch woar ik ons notores ook altied mit lopen zag.
“Moi meneer”, zegt t blonde wicht, “… vinden joe t goud as wie even mit joe over God proaten?”
‘Stik, Jehova’s’, dink ik, ‘ik mout dammee mor even een stevig woordje met de vraauw proaten’. Want ik vuil mie vies bie de poode pakt.
“Nou dat wait ik nait hor”, zeg ik, “want ik ben ja nait zo geleuvig en ik denk dat ons laaive heer aan joe wel genog het en mie der nait meer bie broeken kin, en as joe den toch wat geestelijk vouer neudeg binnen den mout je honderd meter wieder lopen den krieg je aan de rechterkaant de gerevormeerde kerk en dij hebben nou spreekuur, nou moi he”, en ik wol deure dicht doun. Net op tied zag ik dat t donkere wichtje sikkom de vingers tussen deure kreeg omreden dat ze mit heur haand op kezien leunde.
“Vinden joe t den nait vrumd meneer”, gaait ze onversteurboar wieder, “dat der leven op de wereld is dat mout toch deur aine moakt wezen?”
“Joa dat wait ik nait hor”, zeg ik, “t was der allemoal al dou ik der bie kwam en ie hebben op dat punt wel geliek, moar in mien geval wazzen mien pa en moe de doaders.”
Onwillekeurig dink ik op dat moment dat t de wichter lukt is om mie mit heur vroag in discussie te kriegen, nou gaait t der om wel de laangste oadem het en ik moak mie kloar om mit heur een verboal gevecht aan te goan.
“As wie der even in kommen maggen den kinnen wie joe oetleggen wat wie bedoulen en misschain zet dat joe wel aan het dinken over t ontstoan van de wereld”, zegt t blonde ding.
“Dat mout mor nait”, zeg ik, “want ik heb n haile grode Bouvier en dij het niks op mit vrumde minsen, t liekt mie beter dat je t bie de buren perbaaiern.”
“Moar meneer”, zegt t donkere wichtje weer, “vinden ie t den nait wonderliek dat as je beveurbeeld n kou in t laand zain stoan, doar aan de aine kaant gras in gaait en aan de aandere kaande melk oet komt? Dat mout toch deur een hogere macht mokt wezen?”
Ik kiek t wicht ais aan en kin der nait bie dat der zoveul onneuzelhaid oet komt.
“Ach waist mien wicht”, zeg ik, “in Foxhol stait Scholtens febriek en doar gooien ze der aan de aine kaant eerappels in en der komt aan de aandere kaant Brinta weer oet en doar het ons laive heer gain bemuienissen mit hor dat kin ik joe wel verzekern.”
“Ik heur t al wel”, zee t blonde wichtje, “der valt mit joe nait vesounlek te proaten wie kinnen beter weer wieder goan.”
“Dat liekt mie n goud plan”, zeg ik, “en as je nog ais weer n goud gesprek willen den mag je rusteg weer aanbellen hor.”
Mit n voldoan gevuil gong ik weer in de koamer woar de vraauw intied kloar was mit eerappels schillen.
“Nou dat was ja n hail gesprek”, zee ze, “haren dij wichter den nog wat te vertellen?”
“Jou hor”, zee ik, “en as doe waiten wilst woar t over ging den moust doe de volgende keer zulf moar mit dij minsen proaten, want ik heb zegt dat ze rusteg nog n moal weerom kommen maggen.”
Wie hebben vanoaf dij tied gain last weer had van Jehova’s, misschain stonden wie wel te bouk as onredelke minsen woar nait mit te proaten vaalt, en ik zel de leste wezen dij ze wiezer mokt.
