Haarst

“Evert, koffie is inschonken”, zegt Gezinoa.
Ik schrik op oet mien gedachten.
Boeten is ‘t al haarstachtig, en ik zit wat veur ‘t glas te kieken. Kadde van de buren speult mit ‘n Kastanjeblad, en zien leven. Ferdinand, ons hond, holt hom in de goaten.
Hai wait precies tot woar zien recht is, mor as hai ‘n kadde in t vizier het wil hai dat wel ains vergeten.
Op radio heur ik Alex Vissering zingen “t Is haarst in Westerwolde”.
De wind krigt vat op ‘t Kastanjeblad, en kadde krigt Ferdinand in de goaten, baide vlaigen ze weg. Moezenvangers van de buren waiten hou gevoarlijk Ferdinand veur heur wezen ken, ‘n poar moand leden is der nog aine van heur sneuveld.
Veurige boas van dij joekel het hom dat meschien wel aanleerd, en wie kriegen dat der nait weer oet. Wie hebben Ferdinand kregen dou hai ‘n joar old was, luu gingen verhoezen, en hond kon nait mit. Bie ons het hai aale roemte, mor doar mokt hai nait veul gebroek van, hai is vlinteloi.
Zolaank as hai gain kadde zugt.
“Evert dien koffie krigt ‘t kold”, zegt Gezinoa, “woar blifst wel”.
“Ik zat even noar boeten te kieken”, zeg ik.