Haardlopen tegen Roodkapkes beetje
Onderwegens noar hoes stapde ik t winkeltje binnen van vrouw Sikkemoa op daipswaale, salmiak kopen.
Ik legde ain sìnt op teunbaanke.
“Aapuldoorn”, schrilde ze melodies, “doar most doe twij sìnten veur hebben.
Ik zee, “Geef mie mor haalf”.
“Noh”, zee ze, “veruit den mor”.
Ze gaf mie t puutje en verkloarde, “Nou nog wat veur niks: Houd goede moed!”
Twij menuten loater ston ik nog te wachten op ‘wat veur niks’, en mien moud was nog oardeg nuver goud.
Toun zee ze, “Most mor gaaw noar hoes goan”.
En mit dat ze dat zee dee ze n handgeboar, dat ik nait wis dat ze dat van Zeizekwartje leerd haar. Ie waiten t wel, in de tied dat de moffen dochten dat ze wat biezunders wazzen.
Ze dee deure open, rolde heur ogen, (achter dij verrekte dikke brille) en muik dezulfde meroakel mit heur heufd as Willy dee as e “G’day” tegen n Austroaliër zeggen wol.
k Heb nog noeit zo haard lopen, q.e.d. (quod erat demonstrandum).
10.7… Wilst mie nait leuven?
