Haalfmalen

Hieronder vinden ie de eerste bladzieden van n teneelstôk. t Haile stôk kinnen ie bestellen bie Teneeloetgeverij Vink in Alkmaar.

HAALFMAALEN (FOOLS)

14859 Komische fabel deur Neil Simon, in t Grunnegs vertoald deur Luuk Houwing, 5 doames, 5 heren Hai kreeg n geweldege boan aanboden in de schilderachtege hamlet van Kulyenchikov. As e doar aankomt treft e mensen dij t stof van heur stroatje in hoes vegen en mensen dij leuven, dat as je n kou op de kop melken, der meer room in de melk zit. t Bliekt dat Kulyenchikov al 200 joar vervlökt is mit chronische domhaid. de wanhopege mensen hebben Leon aannomen om de vlök te verbreken. Ze hebben der nait bie verteld dat as hom t nait binnen 24 uur lukt, dat e net zo dom worden zel as zai. Woarom gait Leon nait vot? Hai is verlaifd op de beeldschone dochter van de dokter. Zai is zo dom, dat ze net wait hou of ze zitten goan mout. Vanzulf verbrekt Leon de vlök en krigt hai t wichtje. n Boegen veur n sprookjesachtege klucht, kou-achtege moppen en mit n rustieke moraliteit.

Personen:
(in volgorde van opkomst)
Leon Tolchinsky
Snetsky
Magistraat
Slovitch
Mishkin
Yenchna
Dokter Zubritsky
Lenya Zubritsky
Sofia Zubritsky
Gregor Yousekevitch

Tied: Laank leden
Stee: t dörp Kulyenchikov
De rollen van SNETSKY, de schoapherder en MISHKIN, de postbode
zollen deur vraauwen speuld worden kennen. In dat geval is t stuk
speulboar mit 5 doames en 5 heren.

EERSTE BEDRIEF
Scène 1
Kulyenchikov, omtrent 1890, n ofgelegen dörpke in de Oekraine. Leon
Tolchinsky, omtrent datteg joar, komt over n klaain brugje en op t
dörpsplaain. Hai het n olde kovver bie zug, en n poar bie nander
bonden bouken. Hai kikt rond, vergenougd en richt zug tot de
toukiekers.
LEON: (laagt wat) Kulyenchikov, t bevaalt mie. t Is krekt zoas ik mie t
veursteld haar: n rusteg, aangenoam dörp, nait te groot, n perfekt stee
veur n nije schoulmeester om zien loopboan te begunnen….Nou ja,
om joe de woarhaid te vertellen, ik heb twij joar laank de mörgens
deurbrocht op n schoul in Moskou, woar ik lutje beudels les gaf in de
begunsels van t spellen en t tellen, mor dit, dit is mien eerste eerliekse,
beroepsmoatege aanstellen as onderwiezer veur haile doagen.
Veurdat ik avvertentsie zag dij n zekere Dr. Zubritsky in
universiteitsblad ploatst haar, haar ik nog nooit van Kulyenchikov
heurd. Ondanks dat de betrekken in n ofgelegen dörpke in de
Oekraine was, greep ik de kans mit baaide handen aan, en ik ken joe
wel vertellen, dat mien haarte bonkt van spannen. Les geven, dat is
mien lust en mien leven…..Grieks, Latien, astronomie, literatuur. As ik
der allaint al aan denk…. (kikt om zug tou) Ik zai hier gain mens…
Misschien bin k n beetje vroug aankomen – ik bin zo’n boetengewoon
persoon dij veur dag en daauw kloar stait om aan t waark te goan. Dit
is de dag van mien leven. (Wie heuren n ramshoorn) Oh. Neem mie
nait kwoalek. (Snetsky, de schoapherder, komt op. Hai dracht n
ramshoorn en n staf)
SNETSKY: Elenya, Lebidoff. Marushka. Olga. Woar zit je?
LEON: Goeiedag.
SNETSKY: Goeiedag. Hebben ie misschain twij deuzien schoapen
zain?
LEON: Twij deuzien schoapen?
SNETSKY: Joa. Der waren der vattien. (hai blift kieken)
LEON: Nee. t Spiet mie.
SNETSKY: Nou ja, as je heur zain, ken je heur den n bosschop geven?
LEON: n Bosschop veur schoapen?
SNETSKY: Joa, zeg heur dat de herder heur zöcht en dat ze joe zeggen
mouten woar ze binnen en dat ik ze den wel ophoalen kom. Dank je.
(lopt vot)
LEON: Wacht, wacht. Neem mie nait kwoalek – hou haiten ie?
SNETSKY: (holt ho) Snetsky.
LEON: En joen veurnoam?
SNETSKY: (prakkezaaiert) Hou gaauw wil je dat waiten?
LEON: Loat mor. Vergeet joen veurnoam.
SNETSKY: Bin ik vergeten.
LEON: Ik bin Leon Steponovitch Tolchinsky en ik wor de nije
schoulmeester.
SNETSKY: Nee mor. Is dat woar? (hai langt Leon krachteg de haand)
Slim vereerd mit joe kennis te moaken, Leon Steponovitch Tolchinsky.
Ik bin Huppeldepup Huppeldepup Snetsky…Blieven ie overnachten?
LEON: Ik snap t nait. Kulyenchikov wordt mien nij thoes. Ik goa hier
wonen en les geven. Ik bin, mag ik wel zeggen, n haile goie
onderwiezer.
SNETSKY: Oh, dat waren ze aalmoal. Doezenden hebben t perbaaierd,
mor gainaine is hier de eerste nacht deurkomen. (blast haard op zien
hoorn) Oh, t is zo stoer om hierop te bloazen. Ik snap nait hou of de
schoapen dat doun.
LEON: Hebben ie hier al doezenden schoulmeesters had?
SNETSKY: Veul meer. Honderden. Der ken ons niks leerd worden. In
Kulyenchikov is elk dom. Der is gain dommer dörp in t haile Laive
Polen.
LEON: Ruslaand.
SNETSKY: Ook goud. Aal beste luu, hur. Mor nait aine mit hazzens.
(blast mit muite op hoorn) Oh, wat is dat n fijn gevuil. Ik heb net mien
oren open doan. Ik dochd dat je lusterden. Wat zeden ie ook al weer?
LEON: Wollen ie beweren dat elke man, elke vraauw en elk kind….
SNETSKY: Aalmoal dom. Ik ook. Proat nog tien menuten mit mie en ie
vernemen t vanzulf.
LEON: (gait der nait op in) Ik bin in dainst nomen deur dr. Zubritsky om
zien jonge dochter les te geven.
SNETSKY: (barst in laagen oet) De dochter van dr. Zubritsky? Les
geven? Onmeugelk. t Wicht is hopeloos. Negentien joar en eerst net
het ze zitten leerd. Hopeloos is ze. Ze wait nait ains wat t verschil is
tussen n kou en n eend. Nait dat dat n makkelk onderwaarp is…..
LEON: (tegen toukiekers) Der is wat loos hier. (hoalt avvertentsie oet de
buutse) Ik ston der dou nait zo bie stil, mor eerste moal dat ik
avvertentsie las, vuil mie t wel slim op, dat elk woord verkeerd speld
was…Dr. Zubritsky zel t aalmoal wel oetstukken. (dut n stapke
achteroet en prat tegen Snetsky) Ie waren biezunder behulpzoam,
börger Snetsky, ik von t schier om even mit joe teut te hebben.
SNETSKY: Von ik ook, Meester Tolchinsky. (tegen toukiekers) Hai is nait
de ainegste dij haardop denken ken. Dat ken ik net zo goud.
(perbaaiert te denken) De stoereghaid is dat ik nooit n gedachte heb
om haardop te denken. Nou, ik mout weer ais wieder. Goeiedag,
schoulmeester.
LEON: Wie zellen nkander vast nog wel es in de muite komen.
SNETSKY: Oh, vanzulf. Gewoon mien noam nuimen en elk wait over
wel je t hebben. Snetsky, de schoapenzuiker. (hai gait of. n Magistroat
komt op, hai klingelt mit n belle. Leon perbaaiert hom tot stoan te
brengen, mor wordt negeerd)
MAGISTROAT: De klokke ludt negen en alles gait goud..De klokke ludt
negen in t dörp Kulyenchikov en alles gait goud…De klokke ludt negen
en alles gait goud. (hai is vot)
LEON: (tegen t publiek) Hai kon nou wel roupen dat alles goud ging, mor
ik begun mien twievels te kriegen. (hai gait of. n Slagter, Slovitch, komt
oet zien winkel mit n bezzem. Hai veegt voelnis op n bultje en veegt t
den in zien winkel. Postbode, Mishkin, komt op)
Scène 2
SLOVITCH: Goeiedag, postbode.
MISHKIN: Goeiedag, slagter.
SLOVITCH: Wat n schiere, zunnege dag, nait?
MISHKIN: Oh joa? Ik heb nog nait omhoog keken. (kikt omhoog) Oh joa.
Schier, hail schier.
SLOVITCH: Heb ik post?
MISHKIN: Nee. Spiet mie. Ik bin de postbode. Ik heb aale post.
SLOVITCH: Mien zuster in Odessa vuilde zug nait goud. Ik haar hoopt
wat van heur te heuren.
MISHKIN: t Is slim stoer om hier wat te heuren wat hailemoal in Odessa
zegd wordt. Misschien het ze joe n braif schreven. Ik zel ais kieken.
(hai begunt tussen de post te kieken. Wie heuren Yenchna, n
koopvraauw, “VIS” roupen veurdat ze opkomt)
YENCHNA: (mit heur woare) Vis. Vrizze vis. Lekkere vrizze bot en schol.
n Schiere karper veur t middageten.
SLOVITCH: Goeiedag, Yenchna.
YENCHNA: Wat dochd je van n lekkere snoukboars? Is t gain prachtege
vis?
SLOVITCH: Hou mainst: Vis? Dat binnen bloumen.
YENCHNA: Omreden viskeman vandoage niks vongen het, huif ik nog
gain schoade lieden. Perbaaier de karper. Hai rokt lekker.
MISHKIN: n Braif van dien zuster zit der nait bie, Slovitch. Mor ik heb wel
n schiere braif van t nichtje van de schoumoaker. Wilst dij hebben?
SLOVITCH: Is ze zaik? Ik hol der nait van om slecht nijs te lezen.
MISHKIN: Nee, nee. Gezond as n vis. Hier. Zelst der van genottern.
YENCHNA: Wil je wel leuven dat mien dochter mie al meer as n joar nait
schreven het?
MISHKIN: Dien dochter woont toch bie die in?
YENCHNA: Joa. En dat is mor goud ook. Aans zol ik nooit meer wat van
heur heuren. (Leon op)
LEON: (tot dörpelingen) Goeiedag. Mien noam is Leon Steponowitch
Tolchinsky. Ik bin de nije schoulmeester.
MISHKIN: (bogt) Mishkin, de postbode.
SLOVITCH: (bogt) Slovitch, de slagter.
YENCHNA: Yenchna, de koopvraauw.
LEON: Hou gait t mit joe? Ik pruit zo net mit schoapherder Snetsky.
MISHKIN: Oh, joa. Hupeldepup Huppedepup Snetsky. Dij ken we goud.
LEON: n Schiere kirrel, doar nait van, mor – en dat main ik nait
onvrundelk – geestlek wat gebrekkeg.
YENCHNA: Da’s Snetsky. Tot tonen oet. (tikt tegen de kop) Deur n peerd
tegen de kop trapt.
LEON: Oh, goi. Wat sneu. Wenneer is dat gebeurd?
YENCHNA: Dinsdag, wonsdag, twij moal op vrijdag en zotterdag d’hail
dag.
LEON: (bekikt Yenchna heur bloumen) Wat n fleurege en geurege woar,
mevrouw. Misschien koop ik wat veur mien nije waarkgever. Houveul
kosten ze, as ik vroagen mag?
YENCHNA: Bot is twij kopeken en schol drije.
LEON: Ie zeggen?
YENCHNA: (let n witte bloume zain) As dat te duur is, heb ik ook nog
mooie schelvis veur anderhaalf. (ze pakt hom in n kraante en geft hom
aan Leon. Hai betoalt)
LEON: (tegen toukiekers) Misschien is t toaltje hier wat aans as in de
rest van de streek. (tegen de groep) Ik bran van verlangen om mit mien
nije waarkzoamheden te begunnen. Zol ain van joe zo vrundelk wezen
willen om mie de weg noar t hoes van dr. Zubritsky te wiezen? (elk
wist aander kaant op)
AAL DRIJE: Dij kaant op.
LEON: Ik denk dat ik de richten neem woar je nait hen wezen hebben.
Schier kennis moakt te hebben. (Snetsky op) O, hallo. Hebben ie joen
schoapen al vonden?
SNETSKY: Nog nait. (Leon vot) Wel was dat?
MISHKIN: Nije schoulmeester.
SNETSKY: Nog aine? Ik heb net aine trovven, ze hebben hier vast n
vergoadern, of zuks wat.
YENCHNA: Groaf Yousekevitch boven op d’heuvel zel dit nait zo schier
vinden.
SLOVITCH: Inderdoad. Groaf Yousekevitch holdt nait van nije
schoulmeesters.
SNETSKY: Woarom nait?
MISHKIN: Hai is baange dat ze de vlök verbreken zellen.
SNETSKY: Welke vlök?
SLOCVITCH: De vlök dij der veur zörgd het dat wie dom binnen sunds
dag van ons geboorte.
SNETSKY: Oh, dije.
MISHKIN: Joa. Ik bin nou al ain n viefteg joar dom….En doe, Snetsky?
SNETSKY: Ik drij n vatteg.
MISHKIN: En doe, Slovitch?
SLOVITCH: Ain n vatteg. En doe, Yenchna?
YENCHNA: Ik bin net de zes n twinteg veurbie.
SLOVITCH: Dat is hier vast nait wied vot. (aalmoal of)
Scène 3
t Hoes van dokter Zubritsky. Dokter onderzöcht n patient, Magistroat
Kupchik. Middels n koarte worden de ogen van de Magistroat test.
MAGISTROAT: (bedekt ain oge) K…E…5…L…A…R…V…Is dat goud?
DOKTER: k Wait nait. t Klinkt goud. (lustert noar t haart van de
Magistroat) Joa, Joa…hail intersant.
MAGISTROAT: Dus ik bin gezond?
DOKTER: Zo gezond as mor ken. Ie worden nog tachteg.
MAGISTROAT: Ik bin nou negenenzeuventeg.
DOKTER: Den hebben ie nog n prachtjoar te goan.
MAGISTROAT: (trekt zug aan) Mooi. Ik mout in goie konditsie blieven.
Ik bin n magistroat. Orde en gezag dainen handhoafd te worden.
DOKTER: Wil je n recept?
MAGISTROAT: Woar veur?
DOKTER: k Wait nait. Sommege lu willen geern n recept. Hier, neem dit
mor mit noar aptaiker. Kais mor wat oet en neemt drij moal op n dag
mit n beetje wotter. Tot kiek, meneer.
MAGISTROAT: Houveul bin k joe schuldeg dokter?
DOKTER: Oh, loat mor zitten. Loat mor zitten. As ik ooit medesienen
stedaaiern goa, ken je mie wat sturen.
MAGISTROAT: Oh, dank je. Tot kiek. (Lenya komt op. Ze is oetbundeg
en eelsk)
LENYA: Nikolai. Nikolai. Hai is der. Hai is komen. Nog gain twij menuten
leden. Hai is jong. Hai zugt der staark oet, vastbesloten. Misschien is
e t wel, Nikolai. Misschien zel dizze onze redding wezen.
DOKTER: Rusteg, Lenya. Wel is komen? Wel zel onze redder wezen?
LENYA: De nije-eh-De-nije- hou nuim je ze ook al weer? Ze komen en
ze-eh Dijgene dij-wie hebben der wel es aine had.
DOKTER: O, God. Ik wait t. Ik wait welst mainst.
LENYA: Ze hebben n gebaauw, en doar goan je den hin….
DOKTER: En den wiezen ze noar joe en ze zeggen-eh-ze willen dat ie-
eh…
LENYA: En as je t nait kennen zeggen ze:”Hou ken dat? Aander moal
ken je t”.
DOKER: En hai is boeten?
LENYA: Aan t ende van de stroat.
DOKTER: Nou, loat hom der in, Lenya. Loat hom der in. En loat we
hopen dat dit dijgene is dij ons en hail Kulyenchikov verlözzen zel van
dij vreselke-eh-dij-eh…O, God, wat hebben wie ook al weer?
LENYA: Ik wait t. Ik wait wast mainst. t Klinkt as douk….
DOKTER:Douk?
LENYA: Of houk…
DOKTER: Houk.
LENYA: Zokswat.
DOKTER: Of zokswat. (der wordt klopt) Of is t n klop?
LENYA: Hebben wie n klop? (ze gait noar deure)
DOKTER: Joa, joa. Dou open dij klop. (ze drukt tegen deure) Nait
drukken, trekken. Trekken. (ze dut deure open en doar stait Leon)
LENYA: Kom der in, jongkerel.
LEON: Dokter Zubritsky? Mevrouw Zubritsky? Ik vin t schier om in
Kulyenchikov te wezen. Ik bin Leon Steponovitch Tolchinsky.
DOKTER: Dus ie binnen de nije- de nije…
LEON: Joa, dat bin ik.
DOKTER: Hai is t, Lenya. De nije-eh-de nije….
LENYA: Mor binnen ie nait n beetje jong om n – om n….
LEON: Haildaal nait. Ik denk dat je gaauw ondervinden zellen, dat ik ain
van de beste jonge-nou ja, ik wil nait onbeschaaiden wezen.
DOKTER: Nee, asjeblieft. Wees onbeschaaiden. Wie binnen gek op
onbeschaaidenhaid.
LENYA: Hou onbeschaaidener hou beter. De beste jonge wat? Wat?
LEON: De beste jonge schoulmeester in hail Ruslaand.
DOKTER: (opgetogen) n Meester. Hai is n meester. De nije meester is
der.
LENYA: God zij dank; de meester is der.
LEON: Dank je. Dank je. Ik vuil mie slim kirreld deur dizze boeten-
gewone en overdondernde ontvangst.
DOKTER: Dou of je in joen aigen hoes binnen, meester. Dou joen jaaze
oet, meester. Lenya, breng meester n kopke thee. Goa zitten,
meester.
LENYA: Wol je thee, meester? Of wat pennen en papier, meester? Of
wol je vot begunnen mit meestern, meester?
LEON: Gainaine het der meer zin aan as ik. Mevrouw Zubritsky, dit is
veur joe. (geft de bloumen)
LENYA: Oh, schelvis. Ik zag ze te koop vandoage. Dank je wel. (ze pakt
ze aan. Leon kikt verbalderd toukiekers aan)
DOKTER: Hou ken we joe van dainst wezen?
LEON: Nou, ik haar joe eerst n poar vroagen stellen wild.
DOKTER: Vroagen. Ze stellen vroagen. As ze noar joe wiezen en je
waiten t nait. Hai wait t. Hai wait wat vroagen binnen. Leuf mie, dit
wordt n goie meester.
LENYA: Zol je zo vrundelk wezen willen, Meester Tolchinsky, om – om
ons n vroag te stellen? Dut niks of wat veur vroag.
DOKTER: Dat zegt ons hail veul. t Is zo laank leden dat aine ons n goie
“schoul” vroag steld het….asjeblieft. (goan aalmoal zitten)
LEON: Kiek, der binnen vroagen en vroagen. Wil je n vroag over
wiskunde of n vroag over biologie of n filosofische vroag?
DOKTER: De eerste. De eerste klinkt goud. De filosofische vroag. Stel
ons dij mor.
LEON: Goud, zoas je willen…Wat is de zin van t leven?
DOKTER: Wat n vroag….Lenya, hest aait zo’n schiere vroag heurd?
LENYA: Ik bin sproakeloos…Dat aine ons zo’n vroag stelt.
LEON: Wil je waiten wat t antwoord is?
DOKTER: Vandoage nait, dank je. Ain zo’n vroag is meer as wie
verwacht haren. t Antwoord mout mor geven worden aan aine dij der
veul meer recht op het as wie.
LEON: Mor t is joen geboorterecht. Kennis is t geboorterecht van elk.
DOKTER: Elk dij nait in Kulyenchikov geboren is.
LEON: Dat snap ik nait.
LENYA: Dat zol je wel as je van de douk ofwozzen.
LEON: Welkse douk?
DOKTER: Nait de douk, de houk.
LEON: De houk?
LENYA: Hai maint de kouk.
LEON: Wat veur kouk?
DOKTER: De kouk dij de toorn van God doalen dut op aal de aarme
zielen dij zo onvertuunlek waren om in dit bekloagenswoardege dörp
geboren te worden.
LEON: Mainen ie misschien n vlök?
DOKTER: n Vlök. Dat is t.
LENYA: Wie waren zo waarm. Zo waarm.
LEON: Over wat veur n vlök hebben ie t, dokter Zubritsky?
DOKTER: Lenya, dou deure op grundel. Dou gedienen dichte.
LENYA: Ik ken gedienen nait dichtdoun. Zit gain slöt op.
DOKTER: Loat mor. Loat dien stem zakken.
LENYA: (gait deur de knijen, moakt zugzulf klaainer) Zo? Of mout ik mien
stem nog wieder zakken loaten?
DOKTER: Nee, zo is t goud. Breng t bouk. Stait op plaanke. (ze lopt noar
boukenplaank, mit kromme knijen. Tegen Leon) Jongkerel, hebben ie
aait heurd van de vlök van Kulyenchikov?
LEON: Ik ken nait zeggen van wel.
DOKTER: Ken je dat nait zeggen? Zo stoer is dat nait. Lenya ken t zulfs
zeggen.
LENYA: (veur boukenplaank) “ De vlök van Kulyenchikov”.
LEON: Wat is dat veur n vlök, dokter?
DOKTER: Twijhonderd joar leden wur der over elk in dit dörp n vlök
oetroupen; man, vraauw, kind en hoesdaaier, ook veur aal heur
noakomelingen, elk van heur zol – ie kennen t leuven of nait –
snuggerder wezen as t achterende van n swien.
LEON: Dokter, ik leuf nait in vlökken. Vlökken binnen olde wieve
proatjes.
DOKTER: Ie hebben t over Noychka. Doar wurden aale olle wieven
vervlökt omdat ze proatjes haren. Onze vlök is hail aans.
LEON: Mor woar kwam de vlök vot? En wel legt zo’n vredeg dörp nou
zo’n vraide straf op? (Lenya is weeromkomen mit t bouk)
DOKTER: Wel o wel? t Staait aalmoal in t Bouk van de Vlökken. (blast t
stof van de kaft in Leon zien gezichte. Tegen Lenya) Ik mainde dast
doe zeest dast guster stof ofnomen haarst.
LENYA: Heb ik ook. Ik heb t doar ofnomen en t hier weer oplegd.
DOKTER: (tegen Leon) Hier. Lees zulf mor. De bladziede is maarkt.
LEON: (dut t bouk open. Bladziede bakt en plakt) Hailmoal vastplakt.
LENYA: Wie hebben hom maarkt mit stroop. Lees es veur. (goan
aalmoal zitten op dokter zien baanke)
LEON: (leest) :”Op de mörgen van de elfde april, in t joar 1691, in t dörp
Kulyenchikov, wurden twij jonge mensen hopeloos verlaifd op
mekoar.”
LENYA: Ik wos t. Ieder bod as twij jonge mensen verlaifd worden, wait
je dat der n vlök komt.
LEON: Mor ie hebben dit toch wel ais eerder heurd?
DOKTER: Zo voak. Mor wie snapden t nooit. t Is n hail goud deurdochte
vlök.
LENYA: Goa wieder.

TitelHaalfmaalen
Oorspronkelijke titelFools
Artikelnummer14859
Dames (min/max)5
Heren (min/max)5
Personen10
Auteur(s)Simon, N.
Vertaler(s)Houwing, L.J.
CategorieAvondvullend
Aantal blz56
GenreGronings / Komedie
Duur (min.)100 Min.
UitgeverVink

Meer van t zulfde:

0 0 stemmen
Schier?
Berichtje bie n nije reactie?
Stuur mie n e-mail bie

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekiek ale reacties
Achtergrond info:

L.J. (Luuk) Houwing broekte bie zien schrieverij zien veurletters en nait zien veurnoam, omreden der is ook n aander Luuk Houwing dij in t Grunnegs schrift – gain femilie. Zo kommen je der nait mit in toeze.
 
L.J. is geboren in Stad in 1951, opgruid in Blijham en is oet tied kommen in Sodem in 2019.
In zien waarkzoam leven was hai maist actief in de jeugdzörg en as medewaarker in Asielzuikerscentra. Zien waark brocht hom noar Sodem, Bodegraven, Annen, Nije Pekel en Knoal.
 
Luuk was n creatieve doezendpoot. Hai was n goie teneelspeuler en was ook regisseur bie verschillende teneelgezelschappen. Doarnoast was e lid van t Cabaretgroepke Kört Bestek.
Ook konnen ie hom tegenkommen in Ter Oapel woar hai bie t klooster ainmoal in t joar rondscharrelde as monnik, handwaarker, zwaver, boer, oplichter of wat den ook. Ook dizze rollen spailde hai as lid van de historische groep Westerwolders mit veul overtugen. Kiek mor es noar de foto.
 
Van zijn vrouger schriefwaark is nait veul bewoard bleven. Hai was al vroug lid van de Schrieversverainen en begon dou mit schrieven. In zien tied as teneelregisseur vertoalde hai oet t Engels twij teneelstukken: Haalfmalen en Proatjes. Hai schreef ook mit aan de stôkjes veur de sketch van Derk en Hillie op Radio Parkstad en RTV Noord. Veur Parkstad schreef en regiseerde hai n groot heurspel over de belevenissen van d inwoners van de bedochde ploats Eextertolhek.
 
In loatere joaren muik hai laidteksten veur de Grunneger zanger Martin Boonstra.
 
Redactie Dideldom.nu
Dolf Houwing (bruier)
 

E-mail bie wat nijs?