Grunnen

Plinius. om en bie t joar 100:

Doar komt de zee twij moal in n etmoal opzetten
en overstroomt t laand dat nait te overzain is,
zodat je in dit aiveg deur de natuur omstreden
gebied nooit zeker waiten of de bodem bie t
laand of bie de zee heurt

Doar woont n aarmzoaleg volk op hoge heuvels
dij ze voak zulf mit de handen moakt hebben,
hoger as de hoogste vloud dij ze in t verleden
mitmoakt hebben en doarop hebben ze heur hut-
ten baauwd.
Ze lieken zo wel op zeelu as t wotter de omgeven
bedekt en op schipbreukelingen as t wotter weer
wegtrokken is.

Doar wait men nooit zeker of t uren, doagen of
weken duurt, veurdat de grond weer trilt onder de
vouten en der weer scheuren vlaigen in de mu-
ren, dij nog moar pas opnij invougd binnen.

Doar woont n aarmzoaleg volk dat zo vergruid is
mit t laand van wierden en moaren, dat t op de
koop tou nemt dat mìnsen nait vaaileg meer bin-
nen in heur aigen huus, dat ze, ook al zollen ze t
willen, aan de stroatstainen nait meer kwiet kin-
nen.