Grondvroage in t Eemboerveld
Leste wat vis ontdekt is t wotter. Eerst as ie t Grunnegerlaand verloaten hebben verneem je wat wènst bedudt. Elk joar mout ik den ook even weerum noa mien geboortestreek, Westerwolle. Menneg moal heb ik zo kampeerd op natuurkampeerterraaintje Slangenbörg in Wezzentaange bie Zèlng.
t Stukje grond heurde doudestieds de Hardings oet Ter Börg. Ol vraauw Harding kwam dou zulven tegen etenstied nog centen beuren. Leste joaren bring ik op mien Westerwolle-trips nachten geregeld deur in n pipowoagen bie t Eemboerveld.
Soavends zit ik den mit oetzicht op t deur Verainen Natuurmonumenten weerumshovelde gruinlaand. Dat was vrouger baauwlaand van mien oom Haarm. En doarveur is t deur mien grootvoa ontgonnen, veroverd op de wildernis van haaide, vennen en stroekjerdij. Non is t prachteg natuurgebied. En allerdeegs mien pa, dij t swait van t grond kloarmoaken nog nich vergeten was en t schane von dat dizze goie grond overgeven wui aan de natuur (‘van zuks komt ja niks’) gaf tou dat e planten gruien zag dij e allenneg nog van zien jeugd kön. Mor bie mien pipowoagen zit ik doar non mit n glaske wien in haand hail tevree n piepke te roken. In t gruinlaand, woar k op oetkiek, lopen tegenwoordeg Loakevelders.
Baisten kommen aine veur aine even langs, kieken mie mit heur grode koie-ogen aan en stellen mie grondvroage: bist der weer? Noa n zetje kommen den ook de kaalver. Dij blieven wat langer en kieken mie haalfmaal aan. Waiten nog nich recht hou t heurt.
