Gelokswurmkes

Leste moanden hoakt Arineke zok de vingers hoast kepot. Noadat femilie veurzain is van kleurege windspinners, veur in toene, het zai zok sunt n week of wat toulegd op lutje gelokswurmkes. Goarenklountjes mit n kralenkopke.

‘Wat vindst der van?’
Ik zee, dat ik t wel schier von, mor was benijd woar dij kwamen te hangen.
‘Naargens.’
Zai het vervast verboazen van mien gezicht òflezen.
‘k Dou hom dammeet in n puutje en verstop hom.’
k Docht, t is n soort van verrazzen veur klaainkinder. Net as t zuiken noar poaskaaier.
‘Nee, aargens op n aander stee.’
k Was kompleet oet lood sloagen en vruig, woar zai dij onzin vot haar. Alsof zai op ploagstoul zat, luit ze der lagend op volgen:
‘k Dou der ook n riemseltje bie.’
Zai haar mie dus gewoon veur t zootje.
‘As aine hom vindt en t riemke leest, den mag k hopen dat e doar bliede van wordt.’
Hail langsoamaan begon t mie te doagen. Perbaaierde zai zok in t riegie van bekìnde stroatkunstenoars te wurmen.
Veurege weke luipen wie in Veendammer winkelstroat bie ‘Grabbeltunne’ noar binnen.
‘Even snuustern of doar ook gelokswurmzakjes te koop binnen.’
t Is doar aal veur n sintekroam.
Ik heb waineg vertraauwen in n goie koop en loop mit nutteloos mandje achter mien eega aan. Bie eerste schap, twijde vak is t zo mor roak. n Haile bakke vol puutjes. Zai is bliede en ik denk:
‘Da’s snel bodschoppen doun.’
Noast ons zöcht n olde vraauw noar wat ondudelks. Of en tou glopt zai stiekom opzied.
‘Zol zai ook belang hebben bie Arinekes puutjes,’ denk ik.
k Heb al laank schoten, ain ketonnechie mit n stok of wat puutjes köst nog gain haalve doalder
en as eerste eksemploar in mien mandje verdwient, zeg ik – netuurlek weer veuls te haard -:
‘Oh, doar kist wel n poar meer van mitnemen.’
Arineke het zokse prikkels nait neudeg. Zai grabbelt links en rechts wat bie nander en kin heur enthousiasme mor moeilijk verbaargen.
‘Z’hebben hier zakjes in wel vief kleuren.’
As bodem van mien mand nait meer te zain is en k zai, dat twijde vak sikkom leeg is, zeg ik:
’t Is toch nait bedoulen haile winkel leeg te plundern.’
t Komt mie op n onbegriepelke, kwoie blik van olde vraauw te stoan. Overtuugd, dat wie nou wel òfreken kinnen bie kassa, krieg k te heuren:
‘Zolve nog ais kieken of zai hier n bewoarbuzze hebben veur onze grote bakkersbeschuten?’
t Liekt mie gain verkeerd veurstel. Aingoal te grote beschuten oet n te klaaine buzze kloppen is gain waark.
Veul succes hebben we nait. Ainegste, watter op liekt, binnen vaarkante buzzen.
Ik bin der votdoadelk op tegen. Rond in vaarkant paast nait.
‘As k waiten haar, dast hier noar zuiken wolst, haar k beter n beschuut mitnemen kind,’ zeg ik.
Olde vraauw flottert nog aal, as n luustervinkje binnen heuròfstand om ons tou. Zai rommelt wat in plestiekzakjesvakje. Nait dat ik aan achtervolgenswoanzin lie, mor t is net of zai aan ons vastplakt zit. t Woarom ontgaait mie, mor daipe rimpel in heur veurheufd geft aan, mien leste opmaarken wordt mie bliekboar weer nait in daank òfnomen.
Arinekes ‘Wie kieken wel aargens aans,’ laaidt t ìnde van koopjeswinkelspeurtocht in en as wie richten kassa lopen vlogt t ‘En aans hebben wie ook nog wel plestieken puten, mit zo’n handege ritssloeten, doar pazen beschuten vervast wel in’ mie ongewild over tonge.
Olde vraauw schudkopt veur zoveulste keer, kikt meedliedeg noar Arineke en zegt:
‘Zolst mor zo’n kirrel hebben.’
Bie t òfreken kommen wie achter zulfde vraauw te stoan. Heur oogst is n rol mit plestieken puten, mit ritssloeten en as zai winkel verlet en nog ain keer schis achterom kikt, wait ik, ik heb n onoetwisboare indrok op heur moakt.