Even onder ons
Eerst n poar borrels op t terras van n sjiek restaurant aan Belgieze grens mit n fantastisch oetzicht op Limburgse heuvels. Doarnoa ien t restaurant n overdoadeg diner van vief gangen mit bie elke gang weer n ander soort wien en mit n bedainen apaart veur ons deur twij vraauweleke obers, aine jong en knap, aander older mor onderholdend en hail gevat.
Ientied barstte ien boeten n dikke dunderbui lös van ongekende heveghaid. Bie ons in t noorden heb wie leste tied hoast gain echt dikke dunderbuien meer, dus dat was wel even mooi. De laange juni-oavend was spezioal veur dizze gelegenhaid verduusterd, zodat t lichtspektoakel goud te volgen was, alewel mien collegoa’s en ik stoaregaan al meer sjikker werden en zodounde al minder oog haren veur dit gebeuren, mor des te meer veur t eten en drinken en veuraal ook veur t aangenoame gezelschop van de baaide doames van de bedainen.
As leste, weer op t terras, genoten van staarke, swaarde kovvie, likeur, ijs, Belgieze bonbons, n segoar (ik rook nait, mor t rook wel lekker), Neuburger pils en ook nog van dunderbui, dij aan t ofzakken was, alewel t nog haard regende. Gelukkig zaten wie onder n ofdak dat n gedailte van t terras overkapte. De oberinnen, baaide defteg ien t swaart, mit hoge hakken en korde rokken, widde kroagjes, mesjetten en n wit schoetje, mozzen om ons te bedainen ale moalen n stukje deur störtregen lopen, wat de swaarde kovvie persies tot de goie staarkte verdunnen dee. Hoeregek, wat was ik ien t lest stinzat en zo dik as n tiek.
Vanoet t restaurant ging t mit auto weerom noar t hotel, over smale wegjes deur lutje dörpjes, omhoog en omdeel. Ik kreeg der mor naauw wat van mit, vanwege beregende en besloagen autoroamkes en mien aanschoten stoat en ik lait mie willoos deur heuvels van Zuud-Limburg rieden. Wie stopten haalfweg nog even ien zo’n dörpke veur n ofzakkertje en gingen om twaalf uur nog aan de meibok.
Ienderdoad staait ien dizze kontrainen kroug persies tegenover levensgrode dörpskerk. Dizze kroug bleek t stamcafé te wezen van n mannenkoor dij fanatiek oefende ien gelagkoamer. Ik bedoul den benoam t iennemen van grode houveulheden bier en t onderwiel oet volle borst zingen van grovve en schunnige laiden. Hail vermoakelk! Mooi laand, dat Limburg…
Nòg even onder ons. Lestdoags was ik op n verjoardagsveziede en t gesprek kwam op gas- en lichtrekens en wat doar apmoal mis mit is. Borrelproat netuurlek, mor toch …. De gemoedern laipen hoog op en den is de redelkhaid nog wel ais te zuik. Ik raip nog dat ik doar haildaal niks van wis (wat ook werkelk zo is, ik ben mor n ainvoudege techneut en heb gain verstand van wat tegenwoordeg de ‘core-business’ van t enerziebedrief is: geld verdainen aan zoveul meugelk klanten), mor ik wer toch hoast molesteerd vanwege mien reloatsie mit dat – ien heur ogen – schandoalege enerziebedrief. Deur krachtdoadeg optreden van gastheer kon verder onhaail veurkommen worden, mor der was haile oavend n grimmege stemmen noar mie tou. Aingoal wer ik kwoad aankeken en gainain dij mit mie proaten wol. Ik ben mor nait meer begonnen over mien oepke ien ZuudLimburg van n poar week leden en wat dat apmoal wel nait kost het. Alewel t mie vrezelk veul muite kostte, want ik wol ook wel ais n staark verhoal opdizzen. Mor ik kon mie toch ienholden want ik was baang veur de reaksies: woar doun ze dat apmoal van? Mouten wie klanten dat soort braspertijen, raaiskes en aander oepkes apmoal opbrengen via zukke foute rekens?
Joa, ienderdoad gaait dat zo. En ook dat moderne, luxe kantoor van ons mit ale gemakken en mit veul kunst aan muren, groates kovvie zoveul as je op kinnen en n spotgekoop restaurant. En – nait vergeten – mien luxe lease-auto mit neutenholten dashboard, elektrische roamkes, verwaarmde stoulen, airco, hands free-tillefoon, tom-tom en nog meer speuldinkjes, t wordt ter apmoal ien deurberekend. Mor dat zee ik netuurlek nait. Ik zol wel oppazen, der was al rebulie genog.
Doarom mien dringend verzuik: hol t onder pet en vertel t nait wieder.
