Dreuge troanen

In stille nachten, zacht verweven, droepen troanen zacht en wis
Een zolte stroom van binnen leven, verdrait verstopt in duusternis
Een oceoan van stille piene, in woordenloze leegte ontstoan
Gain oog dat zugt, gain haart dat wait, mor der is een dreuge troan

Mor in het duuster van de nacht vloeit een gedicht, een zaachte klacht
Een echo van het innerlijk verdrait dat sprekt in de stille nacht
Dreuge troanen, zunder woorden schreven, een toal van hartzeer, ongezain
Mor in het stil leven vindt de piene heur weg misschain

In de schare van stille koamers, verbörgen troanen daip en zacht
Een haart dat hoelt in stille gloud en sprekt zunder klacht
Woorden dansen op papier een toal van stil verdrait
Gedichten fluustern in het duuster wat het haart verbörgen lait

Gain oog dat zugt, gain oor dat heurt de schraiw van binnenin
Mor in dizze vörm vindt het verbörgen verdait heur zin
Dus loat woorden spreken woar de troanen zwiegen zacht en daip
In stilte vinden ze hun plek en rust het haart mit zekerhaid