Draanksteerns

Hai was n kerel van om en de bie de 55. Veul boeten deur kwam e nait. Joa, tegen nommedag schoevelde hai mit twij plestiek puten mit lege vlèzzen deur de stroat noar draankwinkel op d’houke. Gainain haar last van hom. Hai haar n haarde roggelhoust en as e houste was t net of e stukken van zien longen lös blafde. Zien bienoam was dan ook roggeloar.
Der was waineg over hom bekind. As e aansproken wui, gaf e normoal respiet, mor wiezer wui je der nait van. Hai was gewoon n draanksteern.

Op goie of n minne dag veraanderde de situoatie. Hai was n kompoan tegen t lief lopen dij gain onnerdak meer haar en hai haar d’aander nuigt om bie hom te kommen wonen. t Was gain nuigen zoas joe en ik doun zollen, dizze lu goan soamen thuus n poar klokjes drinken en omdat ze gain notie van tied of regelmoat hebben, moaken ze gain òfsproaken.
As ze gain roezie kriegen is der gain reden om weg te goan en wordt d’ain zien huus d’aander zienent.

t Duurde toun nait zolaank of der kwam n daarde en n vaarde bie. Zo wui de wonen van de roggeloar stoaregaan ain soort deurgangshuus veur dakloze draanksteerns.
t Was wel mit de rust in de buurt doan.
Veul kwoad richten de zoeperds nait aan, mor deur heur onregelmoatege menaaier van leven huilen ze de noabers voak wakker mit heur draankgeloagen.

Noa n poar tillefoontjes uut de buurt mos de plietsie verschienen. t Was n schiere maaidag toun plietsieauto veur t duplexwonentje stil huil. Bie veurdeur zagen de plietsies dat de belknobbe lös was en de droaden der bie hongen. d’Aine sluig haard mit zien voeste op deure. Noa n zetje wui deure deur de heur bekinde roggeloar open doan. Hai keek baaide plietsie aan en zee: “Noabers hebben wis weer kloagt en nou mouten joe mie de wind van veuren geven?”
“Klopt”, zee ain van de plietsies. De kerel begon te housten en zai deden gaauw n stap uutzied.
“Doe hest mor n klain nachtvorstje meer neudeg”.
“Vaalt wel mit, as je de zoak mor op staark wotter hollen”, poeste de zoeperd houstend.
“Wie willen even binnen mit joe proaten, zodat joen moaten geliek mit kinnen luustern”.
De zoeperd dee n stap opzied en nuigde ze de wonen binnen. In koamer was t slim waarm, want gaskaggel ston hoog tewiel t n waarme veurjoarsdag was. Der hong ain waarme, zoere reuk van swait, miege, stront en voele pokkels in koamer. De plietsies konnen hoast vuilen hou of ze van dij dikke kwaalm n flije op de tonge kregen.

d’Aine plietsie mos kokhaalzen en luip de wonen uut. d’Aander stak gaauw n sigaret op. Zo kon e t wel even volhollen.
De meubels in koamer zagen der uut of ze bie grofvoel vandoan hoalt waren. Konst zain dat de baanken ook as bèrre bruukt wuiren.
In koamer huilen zuk vaar kerels op, dij in heur draanksteerns-toaltje aan t reveln waren. De plietsie kon aan t geproat gain taauw vastknuppen. t Waren veur hom aaltmoal bekinde koppen.
De roggeloar was zitten goan en geboarde noast zug. “Goa zitten man”.

Hai ging zitten en knupte de bovenste knopies van zien bezoen lös. t Swait brak hom uut van de waarmte en dikke lucht, mor hai wol nait tougeven aan zien naigen om der uut te lopen.
Op n biezettoaveltje stonnen n poar haalfvolle vlèzzen mit bier. Of en tou nam ain van de draanksteerns n vlèzze en nam n beste slok.
“Zo te zain hebben joe t goud noar zin”.
Doar waren de zoeperds t wel mit ains. Aine van heur kreeg houstbuie en boog zuk veurover. Onner t toaveltje ston ollerwetse wastobbe en doar spijde hai n dikke kwaalster in.

De plietsie slikte muizoam, mor keek tog noar de wastobbe. Hai zag dat de tobbe haalf mit n broene bragel vult was. Hai vruig aan ain van de zoeperds woar de tobbe veur was.
“Joe waiten hou of t is. As wie doen binnen, is t te stoer om noar t gemak te goan. In t begun megen we gewoon in d’houk van koamer, mor dat vonnen we te aarg. Vandoar nou dij tobbe.”
“Most der ook schietpepier bie leggen”, ruip ain van d’aandern.
“Poepen joe ook in dij bakke?”, vruig plietsie verboldereerd.
“Waorom nait, woarom muilek doun as t ook makkelk kin”.
Hier haar e gain wederwoord op. Hai vruig zuk of wat e mit dizze lu begunnen mos. Hai wees ze op t’aargern van de noabers en draigde ze mit tegenmoatregeln, mor tegeliek wos e dat t veur dizze lu allènt mor loze woorden waren.

Tewiel e de zoeperds tousprak, zag e in d’hörn van koamer n plestiek pude liggen. Pude was haalf open en hai kon zain dat der n poar deuzen in zaten. Hai pakte de pude en kieperde de inhold op de vlouer. Drij deuzen rolden der uut. Priesplakkertjes zaten der nog op. In de deuzen zaten drij nije boormesienen.
Hai keek de manlu vroagend aan. “Van wel is dit raive?”
“Das van Keessie Mulder”, zee aine.
t Was n bekinde winkeldaif en ook n zoeperd.
“Woont dij Kees hier ook?” vruig e.
Ze nikkopten aaltmoal van joa. “Keessie heurt ook bie t kluppie, hai zörgt dawwe nait verdörsten”.

Toun e vruig woar Kees nou was, wui t stil in de koamer. Ze keken hom verboldereerd aan. Hai kon zain dat ze swoar zaten noa te denken.
“Nou, kom op, woar is Kees”, dramde hai.
n Roar gevuil bekroop hom. Benuimen kon e t nait, mor der was wat vrumds aan de hand. Perbaaierden zai heur moat Kees uut de wind te holden? Meschain wel.
“Is Kees nou thuus? Wanneer hebben joe hom veur t lest zain?”
“Veurege week kwam e thuus”, zee ain van de zoeperds ontwiekend.
“En toun”, vruig e deur, de zoeperds strak aankiekend.
“Hai haar toun dij plestiek pude bie zuk en n poar vlèzzen jannever”.

Bie dizze woorden begon elkenain deur mekoar te proaten. Plietsie kon uut de verhoalen uutmoaken dat ze veurege week mit Kees zien jannever dik feest viert haren. Ook kwam noar veuren dat ze loater mit Kees roezie kregen haren over de stolen boormesienen. Der waren over en weer wat klappen valen, mor Kees bleef roezie moaken.
Ain van de kerels zee dat ze Kees toun opsloten haren. As zien buie over was kon e weer binnenkommen.
“Is dit vandoag of guster gebeurt, verdammese draankörgels” snaauwde hai. Stoaregaan wui e zat van de waarmte en t doene geplaas.
Ainpoareg zee t stel dat t veurege week west was.

Hai dogt bie zukzulf dat deur de staarke draank de hazzens van dij lu al aantast waren, woardeur ze gain notie van tied meer haren. “Woar is dij Kees dan opsloten?”
De houstende zoeperd wees noar n deure van n kaaste in woonkoamer.
Loop in schieten, dogt plietsieman, k heb in elks geval n pude mit stolen raive en dij Kees loop k vanzulf n moal tegen t lief.
Hai pakte de pude en ging stoan, tewiel e zien best dee om nait noar tobbe onner toavel te kieken.

In t veurbiegoan zag dat in d aanwezen kaastdeure n sleudel zat. Zunder noadenken draaide hai sleudel om en dee kaastdeure open.
Vanuut zien ooghouken zag e n gedoante noar boeten rollen. Toun de gedoante, wat dudelk n mins was, noar boeten rolde, vlogen grode moaden as riestkörrels in t ronde. n Waarme liekstank kwam hom in de muide. Hai stroekelde achteruut deur de mizzelk moakende kwaalm en de noar hom tourollende liek.
Tewiel e dat dee, stödde hai t biezettoaveltje mit vlèzzen om en ston e opains mit n bain in de tobbe. Mit n gevuil van òfkeer prebaaierde hai zuk òf te zetten, woardeur de tobbe omkieperde en de snötgladde inhold over vlouer spuilde.

Kokhaalzend glee de plietsieman noar boeten, woar zien moat van t zunnechie zat te genottern. Tewiel e in de stroeken lag te spijen, vernam e dat e de plestiek pude nog in haanden haar.
Hai was Kees radder tegen t lief lopen dan e verwacht haar en hai boog zuk weer veurover in de stroeken.