Doezend smokjes

Kiekend noar t lichtgriesgruin dat stoaregaan overgaait in daipblaauw, kin ik ter mor nait over oet hou zuks mooieghaid zo aldernoarste wraid wezen kin.

Wìnsteg denk ik aan mien leutje wicht. Hou wie op Schier in dunen aan t juchtern waren en heur pabbe heur zee mie noar beneden te drukken.
Ik lait heur mor geworden en terwiel Amber zowat smoorde van t laggen, lait ik mie smui as n loaken in t zaachte duunzaand deel valen.
En doar ston ze groots boven op duun te jubeln dat zai orreg wat meer in maauwen haar din heur mamme.
Heur snoetje was zo aldernoarste schier tegen dij hemelsblaauwe lucht achterheur; t leek wel n schilderij van ain of aander grootmeester.

Mit kloet veur haals zig ik n jong stel haand in haand veurbie lopen; dudelk zichtboar dat zai eerdoags n potje kriegen zellen.
Ik mag hopen dat zai meer geluk beleven maggen din ik haar, want gain older mag zuks ellèn mitmoaken din ik mitmoakt heb.
Mien moag trekt soamen as k denk aan t moment dat k vernam dat Amber der nait meer was.

Nooit zel ik t verdrait en pien vergeten. Benoam, nou k wait hou of zai oet tied kommen is.
Aal wat k hoop, is dat zai der niks van vernomen het. En dat zai heur pabbe’s haand vaast haar dou dij speedboot over heur baaident stoof.

‘Mien laiverd’, prevel ik terwiel n troan over mien waang deel glidt.

Ook al was heur kistje sloten en wis ik dat t nait meugelk was heur nog ainmoal in mien aarms te holden, ik zol eerliekswoar ales opgeven om nog ainmoal mit heur in dunen van Schier te maaljoagen.
Nog n allerlèste moal heur kinnen roeken en heur doezend smokjes geven.

k Wait dat t nait kin. Aal dat k nou nog wìns, is dat mien pien mit de tied verdwienen zel.
Dat ik kracht vienden mag om in vree wieder te leven. Want zolaank ik hoop heb, heb k n toukomst.
Al wait k mor aal te goud dat mien haart aaltied wìnsteg blieven zel as t om mien leutje wicht gaait.
Dij wond zel nooit betern.

Ik wait dat k heur lösloaten mout, wil ik nait aiweg verzoepen in mien ellèn.
En as of ons laive Heer mien gedachten heurd het, komt besef over mie dat tied riep is om hom te vergeven.
Wat het t ook veur nut om verbeten deur t leven te goan, en ik doardeur aalgedureg t duuster pad in mien gedachten blief bewandeln.

t Was n ongeluk. n Vrezelk ongeluk dat nait allinneg mie trovven het, mor Amber heur pabbe ook. Hai verloor ales dat e laif haar. Ons leutje wicht … en mie.

‘t Is zowat voier joar leden’, heur ik onverdachts n stem achter mie zeggen.
Verschrikt kiek ik over mien scholder en zai n blond wichtje stoan. Zai dut mie aan Amber denken, dij haar ook van dij schiere blonde krullen.

Terwiel zai mie veurbie lopt, roek ik n zweem van kokos. Persies zo as Amber heur zunnebraandlotion rook.
Verbiesterd volgen mien ogen heur leutje voutstapkes in t zaand.
In ainen stopt ze, draait heur om en ropt: ‘Ik geef joe doezend smokjes.’
Zai lagt heur spierwitte tandjes bloot en lopt wieder noar t wotter.

Heur woorden blieven as weerhoaken in mien gedachten hangen.
Heur stem klonk zo vertraauwd.
Net as heur ogen. Waarm en helderblaauw … persies zo as dij van mien leutje wicht.

Vloud streelt mien vouten en wanneer k opkiek is t wichtje, net as heur voutstapkes, spoorloos verdwenen. As of zai der haildaal nait was.

Ik schait in t ìnne en loop deur schoemkoppen zee in.
Brekende golven bekommern zich over mie, mor aal dat ik wil is t wichtje vienden veur t te loat is.

‘Help mie din’, bèlk ik schietsbenaauwd en loop aals mor wieder.
Bodem verdwient en net veur klaauwen van mui mien enkels griepen, verneem ik wied vot n ronkend geluud van n motor.
Waitend dat hulp onderwegens is, krieg ik t besef dat t veur mie vervast te loat is as ik onder wotter trokken wòr.

Mit aal mien kracht vecht ik trug en hap noar oam as mui zien grip let vieren.
t Wotter daanst roeg om mie tou. t Geronk van motor komt aal dichterbie.
Mor stromen wordt staarker en staarker en volkommen in paniek wil k stoan, mor mui het mie weer te pakken.
Zeewotter vult mien moag. Mien longen branden. Omhoog. Geronk dichtbie.
n Sniedende pien volgt. Mui kleurt roder din rood. Din … wordt t duuster.

Ik vuil heur handjes om mie tou en wanneer ik t snoetje van mien leutje wicht in helder hemelslicht zai, geef ik heur doezend smokjes.
t Wotter is nait meer roeg, nait meer kòld.
Endelk heb ik Amber weer in mien aarms. Heur lösloaten dou k nooit meer.
Mien gevecht is over. Mui het wat zai wol.