Dikkopsekikkers

“Oorn doorn koekoek, steek dien aarms en bainen oet, aans wi’k die moorn, in de donkre toorn”.
Jojo dreunde dat wel acht moal achtermekoar aan, veurdat e derop stoan ging.
Hai keek eerst even noar t zootje wat n slakke west was, en toun onder zien klompe.
Spijde op de grond as n olle en zee: “Dij slakke het dat verdaind”, laip noar n stokje gras tou en muik d onderkaante van zien klompe schoon en begon te floiten.
Triomph mars oet Aïda, dunkt mie.

“Wat motten wie doun”, vruig Meint, “zellen we even noar t kerkhofgraagte?”
“Nee”, zee Jojo, “dat kin nait, ik mag mit dizze nije jaaze naargens in, k mot thoes blieven.”
t Was ook n mooi ding, golden knopen mit ankers derop.
“Most stiekom doun zee”, Meint.

t Duurde nait laang dou zatten we bie t wotter.
“Grote garnalen”, ruip ik, “most es kieken houveul kikkerit hier zit.”
n Zetje loater stonden wie mekoar der mit om d oren te gooien.
Meint greep n haandvol en wol Jojo’s gezichte der mit inwrieven.
“Ho-ho-ho-ho-ho”, stutterde Jojo, “MIEN JAAZE.”
t Was al te loat, hai zat der onder.

Wie op hoes aan, deur d toene van vrouw Hassing, dij heur waske aan t ophangen was.
“Wat zugst doe der ja oet, zal dien moetje wel bliede mit wezen”, zee ze.
Wie verder. Toun wie vlak bie zien hoes wazzen, begon Jojo geluden te moaken dij net zo heurden as de Dodenmars. Hai koekeloerde even deur t roam of e Moeke zain kon.
“k Zai niks”, zee e, “moar wie konnen de radio wel heuren.”
‘1812’, van dij haile laive man, mit zien slap haandje.

Jojo stapt in hoes, wie heuren aine GILPEN, n hoge ‘C’, Meint zegd, “dat is Ida zien Moetje.”
“Wat hest doe wel oetvreten”, konnen wie verstoan, en toun Jojo: “De kikkers hebben mie aanvalen.”
Ida zingt: “Ik zal die aanvalen.”
Meint en ik konnen nou alles deur t roam zain.
Jojo dook, moar Ida greep hom bie de vodden en sleepte hom in t achterhoes.

Wat veur n do-re-mie-fa-sol zok toun ofspeulde, doar konnen de kanonnen van Rusland nait tegen aan.

N.B. Ie kinnen gain meziek mit kikkerit mokken.
Ie mouten mit wat aans speulen.