Dij waarmte geft het n glimpie om de mond
t Leger, t Haailsleger, was aan t meziek moaken op d’houke van stroade. Der was n trekharmonikoa bie en trommen en rinkeldingen en aander dingerais.
En ook n poar hoornbloazers.
En der wer ook bie zongen. Elkenaine was zo monter as wat en men kon mor zo zain dat ter bliedschop en dankboarhaid bie t legertje was.
Der kwam hail wat volk op òf.
t Was net of der in dij kòlle, winderge stroade inains n stee van vree en gelok komen was. En de muzikanten kwammen aal beter op dreef.
n Zetje loater begon ain van de haailsoldoaten wat te vertellen, zo mooi, dat ale omstanders glad hailndaal in vuur ruiken.
“Halleluja” ruip ter aine en even loater weer “Halleluja” deur n aander.
En dou ik doar zo te lustern ston, dou gingen, hoast as vanzulf, mien gedachten noar mien kindertied tou, noar Sjoerd Spieker.
Sjoerd Spieker was nait al te schaarp.
Nait dat hai ze ale zeuven nait haar, nee, zo slim was t nou ook weer nait.
Mor Sjoerd was wat aan de ainvoudege kaande.
t Was n laive jong, joa, dat was e. Hai woonde nog bie zien voader en moeke in.
Zo’n joar of datteg was e, dou t verhoal, dat ik joe nou vertellen wil, zok òfspeulde.
t Was n aarme tied, doudestieds. As der n strenge winter kwam, wozzen paardie lu nait hou zai der deur komen mozzen, wat eten en onderdak aanging.
Mor Sjoerd haar doar nooit veul prakkezoatsies over. Hai was net n vogeltje dij van de aine dag in de aandere leefde en dij zok nait in stoere dingen verdaipte.
t Zol vanzulf wel goud komen, ja!
Sjoerd was ainvoudeg van geest, mor hai haar t gemoud wiedwoagen open en zien waarmte kwam joe in de muide as je mit hom pruiten.
De mooiste dag van de week, dat was de zundag, von Sjoerd.
As doomnee op preekstoule vertelde van Simson, dij n laiwe verreet, och man, mien laive tied, dat was ja wat, dat was ja meroakel!
En den kon Sjoerd zok nait meer bedappern.
Vol vuur en verwachten keek hai den om zok tou, noar t aander kerkvolk.
Dat dij der nait aans van werden, man, o man, dit was ja wat biezunders.
“Halleluja” ruip Sjoerd den en even loater weer: “Halleluja.”
Dat haar Sjoerd van t legertje òfkeken.
Of as doomnee in kerke vertelde over Jonas in de wallevis. Sjoerd mog der nait aan dinken, och gunst, Jonas in de moage van zo’n wallevis!
Mor dij spijde hom uut, net op tied.
En dou mos Jonas zien bosschop brengen aan t volk van Ninevé.
Net goud, docht Sjoerd. “Halleluja!” ruip hai den.
d’Olderlingen en de djoakens vonden t nait wat.
Aal dat geroup onder de preek, doomnee kwam der ja glad van in toeze.
“Most ais lustern, Sjoerd,” zeden zai, “wie vinden t hail mooi dastoe zo mitleefst, mor deur dien geroup komt ons doomnee in de ware.
Astoe die nou onder de preek stil holdst, den zellen wie die veur t wintern gaait, twij zuver wollen dekens geven! Hou liekt die dat tou?”
Nou, dat kwam Sjoerd goud veur. En hai beloofde de djoakens dat hai zok stil holden zol onder doomnee’s gepreek.
t Ging ook n week of wat goud.
Mor dou, op n zundagmörn, preekte d’ol doomnee over Job.
Job, dij eerst hail riek west was, verspeulde alles, zien vai, zien huus, zien kinder, joa, net niks huil e meer over. Mor Job huil de kop ter veur en vervlökte God nait, nee, dat dee hai nait, nooit nait!
En loater kreeg hai alles weerom, joa, hai wer nog veul rieker en gelokkeger as eerder.
Sjoerd zat mit open mond te lustern.
Kerel man, dat was nog ais n verhoal! Sjoerd keek om zok tou. t Kerkvolk zat gewoon tou te kieken, net of der hail gain biezunders was.
Dat begreep Sjoerd nait. Dit was ja glad n meroakel!
Hai kon t nait meer uutholden, hai mos der wat van zeggen, ook al haar hai beloofd, dat hai zien mond nait meer open doun zol onder de preek.
Inains ruip Sjoerd: “Dekens of gain dekens, toch Halleluja!”
En t wonderlieke was dat elkenaine in t kerkie t hail gewoon von dat Sjoerd weer ruip.
Aal t kerkvolk kreeg glad n glimpie om de mond, omdat ter waarmte van heur uutging, noar Sjoerd tou en ook noar mekoar tou.
Dij waarmte kwam elk in de muide, want elk haar t gemoud wiedwoagen open stoan.
En dat kwam deur Sjoerd Spieker. Gainaine haar hom veul in de reken, luip ter ja mor zo’n beetje bie. Mor dat dut niks òf, dat heb ie uut dit verhoaltje al wel begrepen.
As wie aalmoal zo waarm van binnen wazzen as Sjoerd Spieker, den zollen der wel nait zo hail veul grode dingen gebeuren, mor den zol t aalmoal veul vrundelker en vredeger wezen, daip in ons.
Want, dij waarmte geft het aaltied n glimpie om de mond.
