Dij ploats
doar boven, op t leutje sloapkoamertje
van mien opa en oma
in Winschoot,
dat is t stee
woar ik noartou goa
sikkom elke oavend
nou dat t winterdag is
en zo kold.
Ik raais deur de tied
wel viefteg joar terug.
Den doek ik doar
daip onder t bèrregoud.
Mien pyjamaatje is nog waarm,
omdat oma hom op kaggel legd haar.
De ol bouken van mien oom
stoan op t plaankje boven t bèrre:
Over Winnetou en Old Shatterhand.
Onbekenden veur mie,
moar zai heurden doar thoes,
in dat hoeske.
Even bin ik doar weer
ook op dizze dag.
Ik heur n tree van trap kroaken.
Mien laive oma kikt of ik al sloap.
Ik dou as of.
Hail veurzichteg legt ze heur haand op mien hoar,
dan gaait ze weer zachtjes noar beneden. Tree kroakt nog n moal.
Der bestaait gain mooier ploatsje,
as doar.
Is t moar n herinnern, n gedachte?
Leuf mie,
Hierzo, in t duuster
is dij toch echt woar!
