d’Hounderman

‘Doe magst nooit met vrömde manlu mitgoan’, klonk moekes stem in mien heufd noa en ik vruig mie òf wel van ons baaident der maler was; dij manskerel noast mie dij zien voude stief op t gaspedoal huil of ik. Mor ik kon ja gain kaande op. t Was n onderdail van wat wie bestöt harren, dat wie mit ons baaident noar de geldautomoat goan zollen. Ik volde mien handen en ik kon enkeld hopen op ooit nog weer ais leventeg mien vouten op t aigen haim zetten te kinnen.

t Was mien eerste zummer in Grunnen. Hai was snommerdoags t haim oprieden kommen. Net dou ik d’achterdeure insteveln zol, zaag ik n zulvermetallieken fertuut d’invoart oprieden. Ik dee n poar tree achteroet en de mie nait bekinde auto kwaam mie goud in t zicht.
n Manpersoon stapte uut, nait zo jong meer. “k Kom net van Stad,” zee hai op n toon of hai mien grootvoar was dij even kovviedrinken kwam. t Stittje van wat e zee vol vot in t blavven van d’hond.
Koorzeg vruig ik mie òf, of en woarheer ik de man kinnen mos. Begrodelk, mor t wol mie nait in t zin kommen.
“t Muit mie, ik kin joe nait verstoan,” zee ik. “k zel d’hond vot doun, den heur ik joe beter.”
k Ging in huus, stopte d’hond bezied, pienegde aaldeur mien hazzens en ging vannijs noar boeten.

“Zo, nou ken ik joe beter verstoan.” “k Kom veur d’hounder.” Haisterg en Grunnegs. “d’Hounder?” Der vol mie n staine van t haart dat ik mie mishad har, k huifde de manskerel nait kinnen. “k Heb gain hounder, ie binnen mis.”

“Mor t noaberske het mie stuurd.”
Welk noaberske, ging mie deur de kop hin, wat willen ze mie nou weer tou?
“Ie willen toch hounder holden?” verwachtensvol gloop e noar mie.
“Joa, over n zetje,” zee ik. “Mor nou nait.”
“t Noaberske,” hai dudde noar t huus, “har knienen bie mie kocht. k Heb mooie knienen, ogenkost, dat zeg ik joe. Zai het zegt dat ie hounder hebben willen.”
“Ik heb ja ens gain hounderhok.”
“Joa, mor ik heb aibels mooie houder en n hoane.” Hai stevelde aan mie veurbie noar toene, ik der achtertou. t Begrootte mie dat ik d’hond vot doun haar.

“Schier,” hai dudde noar t segeland. “Hierzoot kinnen d’hounder goud schraben.”
“Vot vlaigen.” Ik zag mie al mit n net hounder oet bomen visken te zellen.
“Nait as zai körtwiekt binnen.”

Hai stuurde d’auto in d’aigenste voart om vlochtheuvel in de boggel in t loug. k Klampte mie vast aan t handsel van mien taas.
“k Voar beter dan mien voader vrouger, tien joar is mie gain spier overkomen, nait ais n lekke baand.”
k Duur hom nait vroagen of e loatachteg t riebewies hoald haar, of dat e tot veur tien joar veul ongelokken had haar. Hai kon t’heufd laiver bie de weg holden.
“k Voar viefteg woar k viefteg mag, zeuventeg woar k zeuventeg mag en tachteg woar de maximumsnelhaid tachteg is.”
Hai nuimde gain hogere snelheden. Dat bezörgde mie nog meer twievel. Eerlieks as wie t dörp oetgongen, d’undergoande, verblindende zunne in de muide. k Zag de stilstoande auto almoar dichter bie kommen, krek as de tegemuitkommende auto. Zien voude bleef op t gaspedoal, wie reden viefteg woar wie viefteg rieden moggen.

Krek as ik “kiek oet” roupen wol, traptde hai op t rempedoal.
“Schaande. Dij mensken bringen de verkeersvaaileghaid in gevoar. Dij zollen d’auto op de damme parkeren mouten,” mottjede hai.
Hai haar zok aan d’haals grepen. “Ik stik, ik stik.”
“Vuilie joe nait goud?” k Dee n voam veuroet en wol hom opvangen. Mond-op-mond-poesten al schudde ik mie bie de gedachte deraan.
“Mörgenvroug mout ik vannais noar t zaikenhoes. Laive God, k docht dat zai mie vermoorden wollen as zai dij buis in mien sloeke probden. As doe moar gain haalskanker hest, zee mien zus. Alles ontstoken, mien stembaanden bluisterg en gainaine dij mie d’hounder verzörgen kin.”
“k Heb nait ais geld in huus.”
“d’Hounder mouten vot. Zeg houveul ie geven willen, zegt mor. t Geld hoal k in n poar weken, wanneer k oet t zaikenhoes bin.”

t Was n wonder dat wie leventeg bie d’geldautomoat in t noaste stadje aankwammen. Zölfs tiedens t oprieden van t zo goud as lege parkeerterraain botst hom sikkom op n lanteernpoale. Mit permitteerde viefteg kilometer.
Aalhouwel k laiver meer geld opnomen haar veur n taxi, dee k t nait. d’Hounder begrootten mie al genog. n Bus ridt soavends nait.
k Verzoamelde mien moud. Trillebillend en mit zwait in d’handen luit k mie noar mien aigen stee rieden.

“Doe most ze körtwieken,” zee ik as wie n pries ofproat haren.
“Hest doe n fersounleke schere?”
Joa, dij haar k. “En wie rieden soamen noar d’geldautomoat, din geef k die vot t geld.”
“Goud.” Hai drokte mie d’haand. “k Bring ze die om acht uur.”
“Om haalf aachte. Om haalf negen mout ik vot.”

Hai brocht d’hounder tien minuten noatied. “Körtwieken kinst ze zulf.” “Nee, ik kin dat nait, doe zolst dat doun.”
“Haren wie dat ofproat? Dien man kin dat wol.”
Zölfs al was mien man thuus west, hai haar dat nait kind. “Of doe körtwiekst d’hounder, of doe nimst ze mor weer mit.”
“Dou mie n scheer.”
De veren dwirrelden. De hoane nam hai lestent. “Jopie, kreng, holdie stil.”
“Nou noar d’automoat,” zee k dou Jopie aan zied was.
“Woarom?”
“Veur t geld.”

“Kiek toch ais hou haard of dij rieden,” motterde hai en ontnam de van rechts kommende auto de veurrang. “Schaande.”
Ik kneep in de zitten van de stoule en bedocht of ik ooit nog n aai eten zol.
Mit viefteg robbelden wie over t spoor, slierden wie deur t dörp, roakte hai sikkom n jong op fietse veur hai mien haim op reed. Ik stapte uut, hai ook.
“Hier is t geld.” Ik drokte hom de braifkes in d’hand. “Alstjoeblieft, nou moust goan, k mout ja ook nog vot.”
“Woarheen din? Ik kin die wol bringen.”
Nee, dat wol ik nait, ik luip laiver.
“Ik kom wel weer es veurbie,” zee e, verdween in zien fertuut en reed achteroet. Nog net nait mit viefteg kilometer, aalhouwel dat wel mog.

d’Hounder hebben gain ain moal n aai legd.

(Noaschrift van de redaksie: Mit dit verhoal dee Corrie mit aan de Grunneger Schriefwedstried van Menterwolle in 2004, t leverde heur de daarde pries op.)