Derk
Aiweg dik en knorredoen leek kerel wel, dij sums bie heur ien dörp omstruuntjede. Kerel haitte Derk. Hai waas luddek, mor braid. As e bie heur ien kroug kwam, haar e altied mor n flonterg ol pakje aan de kont en n dikke houd op kop.
Voak zat ter wat schoem ien zien mondhouken. Doar flopten sums van dij bobbeltjes oet en, hurre god, wat kon Jobke hom doarveur schudden!
Derk zol vrijmetseloar wezen, teminnent zo ging grode-mìnsenproat. Om dij vrijmetseloars kon-je mor t beste mit n grote boog tou lopen. Heur aigen, gehaaime kerken haren ze, aander lu moggen der nait ien. Wat ze doar oetvraten, dat wis gain ain. Der waren allinneg mor kerels bie en dij kozen nkander oet. Waas dus nooit ain bie dij wat deurvertelde.
Mor t slimste komt nou: ze haren wat mit duvel omhaans!
Woar Jobke dizze kennes vot haar? Meschain wel van meesters en juvvers van Roomse Schoul. Dat wis e nait meer.
Derk waas mit helm op geboren, wizzen lu.
Zukse kiender werden mit n vlij om kop geboren en doarom konnen ze loader ien toukomst kieken. Ien Oskerd haar Derk ains tegen n vraauw ien pezietsie zegd: ‘Ik wait t wel stiksekuur: t wordt n jonkje.’ En hai nuimde heur geboortedoatum der bie. Baaide veurspellens bennen akkeroat oetkommen.
Aingoal op kladder waas Derk, nooit aan t waark.
Woar haar e zien geld vot? Dat haar Jobke ook vernomen: Derk haar zien ziel aan duvel verkocht! Zukswat vrezelks waas Jobke haaidenze baang veur. Mor hai wer ook verrekte nijsgiereg. Hou zol duvel der oetzain?
Wat zol e tegen Derk zegd hebben, joa, hou zol duvel ainks proaten? Ien t Grunnegers, ien t Hooghollands of ien zien aigen duveltoal? Zol Derk vuild hebben dat ziel hom te pokkel oetvloog? Zat doar nou n gat?
Ien t dörp ging t verhoal rond hou of dat zien handel mit duvel tougoan is.
Jobke’s kaans om dat gehaaim van Derk zulf òf te tokken, waas onverdachts kommen. Derk laip nogal slim vot mit Wina, heur dainstwichtje. Bie heur ien kroug haar e heur ains ien t eerns beloofd dat e op n goie dag bie heur thoes laangskommen zol. Wina woonde nog bie heur ollu.
‘Din breng ik wat lekkers veur die mit, Wina hur!’
En nou waas t zo wied. Zien stiefmoeke (Jobke waas zes, dou zien aigen moeke oet tied kwam. Tumor ien hazzens. Hai mos mit twij zuskes hèn om noar heur te kieken en wis nait hou gaauw e oet sloapkoamer votkommen mos. Wat e zaag, waas n vraauw dij wat van zien moeke haar, ien n kist dij diagonoal ien veurste sloapkoamer op vlouer laag).
Zien stiefmoeke dus, dij gain wait haar van zien angst veur Derk, onnaaierde ien heur Laiwoarder-Grunnegers: ‘Jobke, loopstou mor even met Derk mèt, din kìnst hom mooi aanwiezen woar Wina woont.’
Hai zakte zowat deur grond hèn van schrik, mor duurde nait waaigern. Wol e ook aiglieks nait. En doar ging t hèn; mit Derk noar ‘zien wichtje’ op Loanweg. Hai kon nait zo haard lopen as Derk, want Jobke haar klompen aan. De rest heurde der ook bie: n liefke, knijlappen, laange broene kouzen en schouchklompkes.
Jobke haar wel doezend vroagen veur Derk, mor hai waas zó schietensbenaauwd dat e gain woord zeggen duurde.
En nou waren ze bie t goie adres aankommen en werden ze blied deur Wina’s ollu ontvongen. Wina zulf hil heur wat ien t achtern. Ze laagde aal mor wat.
Derk kreegt n stoul bie toavel. Dou e goud en wel zat, nam e n pakje te jasbuus oet. ‘Kiek Wina, dit heb ik ainks veur die mitnomen.’ Derk langde Wina t pakje aan. Veurzichteg hil Wina t boetenste papier der om vot. Ien t binnenste papier zat n klaimse, broene smurrie. Behaalve Derk wis vanzulf gainain wat of dat wezen mog. Haar duvel der wat mit te moaken had? Waas t meschain duvelsstront? Wina begon wat onwis te giebeln dou ze der mit neus boven ging: ‘Leverworst! Hmmm, lekker Derk, hur! Kinnen wie vanoavend wel op n ronde brug doun. Ik leg t even ien t kolle, ien keuken, op schuddelbaank hèn. Bedankt hur!’ Ze begon aal meer te giebeln. Dou ze ien koamer weerom waas, keek Jobke van Derk noar Wina. Ze von t wizzenbliksems roar van dij leverworst. t Haar al n hail zet lekker in zien buus zeten te bruien. t Leek net waarme kouschiet. Getverdemme! Mooi blied, dat hai dij jidder nait opeten huifde.
Haile tied haren Wina’s ollu wat stil tou keken. Dou ston heur moeke op en zette kopkes en schuddeltjes op toavel.
‘Doe lusts toch wel n kopke thee, Derk?’
Wina’s moeke schonk Jobke ook n kopke ien.
Dou e t leeg haar, ging e allinneg op hoes aan.
Ontevreden over homzulf. Stovvel!
Woarom hes Derk niks vroagd?
Onderwegens van Wina heur hoes noar zienent laip Jobke homzulf aalgedureg oet te schelden: ‘Heukel! Hes dien kaans verscheten! Nou wais nóg nait of Derk zien ziel echt verkocht het en ook nait woar duvel t geld din zúlf vothoalt!’
Aan ain stuk deur laip e te prakkezaaiern: Zol duvel zulf geld moaken kinnen? Zollen mensen din wat apaarts aan dat geld zain kinnen? Zol Derk mit dat duvelsgeld bie slachter west wezen om dij leverworst veur Wina te kopen? Din mot slachter toch wat vremds aan dat geld zain hebben?
Stoareg aan willen ie wel ains waiten hou of dat t aiglieks tougoan is mit Derk en duvel?
Op n oavend waggelde Derk mit zien doene kop midden over spoorlien van Oskerd op Oethoezen aan. Achter hom was traain oet Oskerd allaank vertrokken. Deur duusternis snitterde traain op Derk aan, mor Derk haar mor ain ding aan kop: tussen rails blieven. Zo swaivelde dij ol dranksteern over bielzen hèn op Oethoezen aan en hai brabbelde aalmor wat veur hom oet, of zien leven nait van traain, mor van hail wat aans ofhong. Ien t ènd, gevoarlek dichtbie, heurde hai t gerötter van traain. Hou waas t godsmeugelk dat bestuurder hom zó loat ien t zicht kreeg? Tuut en noodrem haren haildaal gain nut meer. Derk perbaaierde mit zien wibberge bainen zo rad meugelk tussen rails vot te kommen. Wol nait.
n Onzichtboare kracht hil hom tegen. Derk waas op slag ontnuchterd en gaf hom al deel bie de gedachte dat e de Dood nait meer ontwieken kon. Derk keek omhoog en doar ston Duvel, midden op rails, n zwaarde gedoante, omgeven deur n blaauw schiensel. En touglieks vuilde Derk luchtdruk van traain al ien rug. Net as t kedonk van traain, zo bonkte t haart hom ien de pokkel.
‘Dien ziel of de dood!’ dunderde t ien zien oren.
‘Mien ziel!’ schraauwde Derk terug. Wat mos e aans?
As deur n onzichtboare haand wer Derk ien ain veeg vlak veur train votropt. Tied om noa te dinken waas der nait bie west.
t Haile brudje waas ien minder as n poest heergoan.
Ien ruil veur zien ziel beloofde Soatan hom n dik bult geld veur de rest van zien leven. En zo waas Derk zien ziel kwiet worden. Om dat geld te beuren haar Derk noatied geregeld òfsproaken mit Ol Knecht. Mensen wizzen dat wel, mor woar, dat wis gainain.
En nou waiten ie meer as Jobke doudestieds.
Dij heurde toudracht van dit haile zieleverkoopverhoal pas veul loader. Of t woar is? Proatjes?

Mor nog hailtied zat Jobke der over ien. En nog hailtied kon e deurgoan mit tegen homzulf te pröddeln: ‘Haars Derk destieds vroagen monnen! Boksemschieter! Nou zels nooit meer aan wait kommen of n ziel ainks wel bestaait!’
Lezer, as ie dat wél waiten, zollen ie din wel ketakt mit oetgever van dit bouk opnemen willen? Dij zel joen reaksie noar Jobke deursturen. Komt dik ien order!
Aalbaaident, Wina en Derk het e oet t oog verloren.
Wina waas aarnswoar aans aan t waark goan.
En Derk? Spoorloos!
Mienent, dienent en onnent
Jobke’s pa haar vief kiender. Hai traauwde aandermoal mit n vraauw dij twij kiender haar. Mit heur baaid kregen ze der drij bie. As Jobke’s pa over t haile brudje prout, zee e tegen Jobke’s stiefmoeke: ‘mienent, dienent en onnent.’

Apmoal olle twijde noamvaalsvörms van zulfstandeg moakte bezittelke veurnoamwoorden! Jobke haar t altied wel docht; pa waas n oareg roare toalsman!!