De wachtkoamerblues
De mooie, bliekboar net vaarfde wachtkoamer zit barstendevol as ik met mien kadde noar binnen goa.
Minsen dij der al zitten kieken ons verbaldereerd aan.
Woarom?? k Wait t nait. Wie kommen toch allemoal veur t zulfde.
“Goidag”, zeg ik terwiel ik deure achter mie dicht trek.
Sommege mommeln wat terogge wat woarschienlek n groutnis veurstellen mot.
Aandern holden zok wiezelk stil.
Ik blief bie deure stoan om te kieken woar nog n stee vrij is. Nee dus. Gain aine geft kloaregheid, om ploats te moaken.
Ik blief mor stoan totdat der weer n ploatse vrij komt…
n Old vraauwtje kikt in mien mandje en zegt “Hai is zeker nog nait zo old, he?”
Woarop ik beetje zeg: “Nee, …, dizze kadde is nog mor tien joar”.
t Minske gaait gaauw weer rechtop zitten en kikt soetereg noar boeten.
Woarschienlek vanwege mien opmaarken.
n Wicchie met n knien hed grode muite heur laagen in te holden.
Ik kiek in t ronde. Typisch n wachtkoamer, denk ik.
Aan mure hangt n poster woarop staait: ‘commandeer je hond en blaf zelf’, wat zeggen wil: ‘Doe hest mie niks te bevelen.”
Jammer dat ik gain hond heb, mor ik zai ook nog n ploade van n kadde.
‘Bind een kat voor je knieën en je hebt vier ogen’. Doar zit wel n zekere woarhaid in.
Onbegrieplijk dat der juust vandoage zoveul minsen binnen dij dinken dat ze zo neudeg noar daaiernarts mouten.
Kinnen dij baisten nait op n aandere dag zaik worden.
Mien kadde begunt al onrusteg te worden en bie leutjen binnen wie zo n uur wieder… Dat kin wat worden.
Ik observeer de wachtkoamer en wat er in zit.
Ik zai n deursnee bevolken. Links in d houke zit n gewone man met zien zwaarde hond dij hom aankikt met baangeghaid in d ogen.
Wiederop zit dat wichhie met heur knien dij mie aankikt asof ze zeggen wil. ‘Zeg ais wat!!’ Mor op dit mement wait ik verder niks te zeggen.
Wat is der nou mooi aan n wachtkoamer. Niks!!!
Het olle menske begunt te proaten. “Mooi he zokke daaier. Je hebben der n hoop plezaaier aan mor as ze zaik worden!”
t Hek is van dam!!! Ze koakelt aan ain stok deur. De helft verstoa ik nait.
Het is n aander dialect as mienent. t Is net n jukebox van vrouger. As je der kwartje ingooien speulde d’haile tied deur. Nait te stoppen.
Ik denk bie miezulf: ‘hol toch ains op’.
Totdat n aander mens ingript en zegt: “Mooi weer he.”
Tot grode hilariteit van d aandere minsen. En din is t weer stil. Hail Stil!!
Aan de aander kaande van baanke zit n kroan van n vraauw met heur zeuntje en klain katje.
t Jonkje knipt zien kadde zowat fien. t Klain katje vind dij grode zwaarde hond doar in d houke wel wat!!
Ze dinkt: ‘ik heb mie nou laank genog stil holden’.
Mor zo denkt dij grode hond der ook over. Hai blaft en vertelt t jonge katje dat hai nait te vrijposteg worden mout.
Kadde is weer stil.
t Òlle vrouwtje heur zogenoamd geheurzoame teckel begunt te keffen. As der aine begunt mit lawaaai willen ze aalmoal wel.
Hai keft al mor deur. Hai wait nait van opholden wat t vraauwchie ook zegt.
Mor op n gegeven moment kikt het vraauwchie hom hail streng aan en zowoar hai luustert.
Hai kiekt heur aan met zien grode ogen en geft gain kik.
Ondertussen binnen der al weer wat minsen weg oet de wachtkoamer.
Het olle vrouwtje mit heur teckel gaait noar binnen . Op n gegevn mement heuren wie in wachtkomaer n enorm gekef oet spreekkoamer. Het teckeltje word vergraimd is mien eerste gedachte.
Mor t stemmegie van t olle vraauwchie ropt, “Koest”. De teckel wait nait van ophollen.
Noa zo’n drij menuten is t inains stil. ‘Volgens mie is teckel nou hartstikke dood’, denk ik bie miezulf, t is moesiestil.
Din heur ik het gerinkel van de kassa.
Deure van spreekkoamer gaait weer open en vraauw komt noar boeten met t teckeltje, mor dit keer is hai stil…
Ze zegt wat ik al docht: “Weer n kilo lichter”.
Hai is inent en … nait vermoord!!!
t Jonkie met zien knien gaait nou noar binnen. t Blift hail laank still! Wat zol zok doar òfspeulen achter dij deuren?
d Ogen vaalen mie zwoar en ondertussen miemer ik weg. Ik zai dat dij daaiernarts komt met n hail grode spuit om mien kat zien joarliekse inenten te geven. Zo’n grode spuit. Hai gaait der aan de aine kaande in en komt der bie zien steert weer oet.
Ik schrik wakker, schienboar haar ik even dreumd. Deure gaait weer open.
“Volgende”, heur ik!
Ondertied is wachtkoamer al zo goud as leeg. Heb ik wat mist?
Nog n keer, “Volgende”.
Ik bin aan beurt. Verbaldereerd pak ik de kaddemand en loop noar binnen.
“Goidag”, zeg ik en zet t mandje op d operoatsietoavel.
“Hallo”, zegt de daaiernarts, “Wat is noam van kadde?”
“Zien noam is Joris, dokter. Hai komt veur zien joarliekse inenten.”
De assistente pakt koarde uut koartenbak.
Ondertied het daaiernarts n spoide pakt en ik hoal Joris oet zien mand. Daaiernarts vuild over zien buuk, kikt in zien oren en luusterd even mit zien stethoscoop noar zien longen en t haart.
Din pakt hai d spoide en drokt nale in zien vel. Hail bedoard.
“Rustig mor”, zegt hai tegen Joris.
“Zo, kloar al weer”, zegt daaiernarts en strikt kadde over rogge.
Joris led t rusteg over zok hìn goan.
De assistent het reken al kloarmoakt en ik betoal.
“Ik wìns joe n goie oavend”, en terwiel ik deure achter mie dicht trek denk ik, ‘Weer n joar wachten veur de volgende … wachtkoamerblues!!!’
