De twij baarkebomen

In n groot bos stonnen twij bomen. Heur takken roakten n kander. Zai wollen zo groag dichter bie n kander kommen, mor dat was nait meugelk.
De aine boom was n beetje groter as
d’aander. Hij huil zoveul van dij laange slanke takken dij hom roakten en was zo vol van bewondern veur de smale zulverwidde stam. Ze wollen mekoar groag hailendal omhelzen. Soms wazzen ze zo verdraiteg dat ze de vogels, dij op heur takken zongen en onder heur blaoderdak rustten, nait ains heurden.

Op sommege doagen luip t wotter van heur bloaren, woardeur t leek asdat ze schraaiden. Toch perbaaierden ze te gnottern van de zun, t strelen van de wind, dij heur takken mit bloaren over mekoar vreef. Mor t verlangst naar mekoar bleef, zölfs in dij vroleke doagen as kinder aan heur vouten speulden.
Op n dag begon de wind haard te waaien. Hai begreep wat ze zo geern wollen. De wind waaide zo haard dat onze verlaifden omwaai-den. Soamen vuilen ze dele. Dit was wat ze aaltied al wollen, nou roakten heur takken en stammen mekoar hailendal. Zai daankten heur grode vrund de wind en schraaiden van bliedschop. Heur troanen koeskasden zok en vuilen op de grond.
Huil, huil laank bleven ze zo liggen.
Knienen speulden hoasje over, wandeloars rustten uut, en kinder perbaaierden te balanceren op heur stammen. Elkenain verwonderde zok dat de twij baarkebomen zo mit n kander verstren-geld wazzen.
Ook de boswachter zag op n dag wat ter beurd was. Hij von t n prachteg gezicht. Mor, hai was aansteld om t bos te onderholden en omvalen bomen mozzen vort. Hai ontdee ze van heur takken en ze wuien in stukken zoagd.
De gelaifden eindegden heur bestoan in n open heerdvuur, woar-veur n verlaifd stel zat. Zai omhelsden mekoar bie de waarme gloud van t heerdvuur. Intied de rook omhoog kringelde, keken ze mekoar laifdevol in de ogen.
Gelaifden bie t heerdvuur noch de twij baarken hebben ooit waiten dat op stee woar de bomen valen deden, vaar jonge baarken gruid binnen.

Mien verhoal is omtoald vanuut mien bouk “Golven der Levenszee”