De Gebroeders van Dam (dail 20)
Vervolgverhoal, schreven deur Gerhard Tuinema.
Jurrie het net opbeld noar t zaikenhoes en t leek meroakel best mit zien bruier.
Hai haar nog wel wat koors, mor dat was te verwachten west. Is dus gain voeleghaid meer aan de knikker en bliede zit e nou weer bie Hennie in koamer. Dij het t’r ook even van nomen en as n poar törreldoefkes zitten ze nou noast mekoar. Jurrie ligt loi achterover in n grode stoul en het zien smeugeltje der bie aanstoken.
Mor laive tied nog aan tou, wat is der n stuk lawaai in zo’n stad. Dat jagt mor vot en alledeegs in de stroat woar Hennie woont is t nog drok. Harregat, niks veur Jurrie zo’n haaidens keboal. Men het ja gain oareghaid om rusteg te proaten. Mor as z ainmoal goud aan proat binnen, vaalt dat toch tou.
En der is hail wat of te proaten; komt nog n hail bult bie te kieken. Jurrie is eerst wat stil mor in ainmoal vragt e: “Waist wel wicht wast begunst? Doe bist hier geboren en getogen, doe hest hier dien aigen hoeshollen en kist doun en loaten wast wist. Doe waist hou dat t bie ons is en doe waist ook hou wie binnen. Elzo en ik. n Poar roege dovvers en aans niks. Aarmoude zest bie ons nait kriegen, mor n roeme boudel wordt t ook nait. Nou ik hier alles zain heb, nou wait ik…”
“Doe waist niks”, komt Hennie hom in muit en veur e weer wieder goan kin zegt ze: “Der is n bult van woar, wastoe doar zegst Jurrie. Ik heb hier n bult en toch bin k aarm. Juust nait aarm aan geld, mor aarm aan bliedschop, aan geluk, net hou je t nuimen willen.
As ik s mörns van ber of stap bin k allain en as ik s oavends weer op ber goa bin k nog allain. k Heb gain hin of kraai woar k veur zörgen kin, k heb gain mins woar k mie ais mit oetproaten kin. k Heb t nooit zo goud waiten, mor nou ik bie joe west bin, wai k wa k te kört kom. k Bin t stadsleven wel wènd, mor toch: k oar hier nait!
k Mout roemte hemmen, k mout vrij wezen! k Heb ter laank over prakkezaaierd, veur da k op dien advertentie schreef, mor nou bin k bliede da k t doan heb.”
“Dou k bie joe was vuilde ik as t woare: doar is wat moois veur mie votlegd, doar is n toak veur mie. Roeg dat ben je, doe en Elzo, mor t is net as zo voak: n roege dop mor n blaanke pit.
Ik ken misschien nait zo van die hollen as dat t in bouken staait, mor toch, ik vuil mie bie die zo tevreden en gelukkeg. Eerlijk woar Jurrie, gelukkeg! t Is net of k die al veul laanger kin. Doe gefst zoveul vertraauwen, zo n eh… k wait nait recht hou da k t zeggen mout, zo n beschaarmend gevuil.
En t is doar bie die ja zo mooi, of t kin der teminzen mooi wezen. Ie hemmen t spul versloddern loaten, mor mit ons drijen kinnen wie der baauwen aan n nije toukomst!
k Heb vannacht n hail zet wakker legen en dou heb k doan, wa k nog nooit eerder doan heb. k Heb beden, haardop! k Lag doar in duustern, mor t wer binnen in mie zo licht. Dou wis ik da k nait weerom kon, nait weerom wol! Nooit meer Jurrie!”
Leste woorden worden flusterd en din is t n hail zet stil in koamer, doodstil. Elk miemert mor wat veur zok oet.
Jurrie zien haand glidt overzied en as e Hennie’s haand vuilt, slot e dij der vast in. Stille rust is over hom kommen. Ale tegenstriedege gedachten binnen vot. n Waarm, gelukkeg gevuil komt bie hom op. Piep gaait oet, hai vernemt t nait. Der ligt n nije glans op zien gezicht. t Is net of der n vrumd licht op schient dij hom joaren jonger moakt.
Din bogt Hennie zok noar hom tou en veurzichteg drukt Jurrie zien lippen op dij van heur. Hai vuilt dat ze trillen en as e heur weer löslet zicht e dat ze troanen in ogen het. Mien leutje schieterd! zegt e en in dizze poar woorden legt e alles wat ter in hom omgaait. Ale woorden dij jonge minsen tegen n kanner zegd hemmen, misschien nòg zeggen, valen weg bie dizze drij woorden.
n Grönneger kin zok nait makkelk oetdrukken en hai dut t ook nait gaauw mor as e t dut, din zit ter méér in opsloten as n boetenstoander denken zel. “Mien leutje schieterd”. Dat zegt Jurrie en zien haand slot zok nòg vaster om dij van heur. Laank proaten ze nog deur en veur ze t in de goaten hemmen, lopt t tegen de middag. Din komt Hennie in t in en moakt t eten verder kloar. Jurrie vuilt zok as n mug op mizze. Wel haar docht dat zokswat nog veur hom weglegd was, zo’n nuver jonk wiefke.
Toch vuilt e zok nait recht op stee as e zicht hou ze toavel kloarmoakt. n Snijwit toavelklaid, vörken, mezzen, lepels, schoalen, bakken en t ain glimt nog meer as t aander.
Jurrie kikt ais noar zien handen en hai schrikt as e zicht hou graauw dat ze binnen. Doar het hai nou aal dij tied mit rondlopen. Hai mout zok ja schoamen en dat mout e. t Is ja krekt of e zo tou misproam oetstapt is.
Hai gaait noar kroan en wast en bount net zo laank tot ze weer wat toonboar binnen. Zo, nou mout e nog even n bosschopke doun as t goud wezen zel.
Mor ja, woar zuik ie zokswat hin in zo’n hoes. Zeg wicht, k wol wel even n luk bosschopke doun, begripst wel. Woar mou’k wezen? Och doe slaif, staaist ter ja mit t gat tegen aan. Dij deur achter die. Jurrie trekt deur open, mor dut hom net zo gaauw weer dicht. Nee wicht, doar huif ik nait te wezen, ik main n plaank of zowat. Din laagt Hennie tot ze nait meer kin. Wat is t ook gozzel bie zetten. Leuf mie nou mor mien jong en goa doar nou mor hin. Bist hier nait op t dörp, wie hemmen hier modern raif. Zet deksel mor omhoog en kloar is Kees.
Zit niks aans op, Jurrie mout heur wel leuven. Zo het e weer wat nijs leerd en as e aan de noodrem trekt schudt e ais mit kop. Laive toetpot nog aan tou, wat mout dat wicht omstoan leren straks. Bie zo’n ding vergeleken is t bie heur mor n zwieneboudel. Mor t zel veranderd worden en dat zel t. Dat ze zulf n bult tekört kommen binnen wait Jurrie as e bie toavel zit. Doar zol men zok ja n ongeluk in eten, zó lekker is t.
Net as ze goud en wel aan t eten binnen wordt ter schelt. Wacht, k mout eerst even noar bel, zegt Hennie en vot is ze ook al. Koamerdeur let ze open stoan en Jurrie schrikt as e n stem heurt dij hom hail bekend veurkomt. Verdikke, da’s ol taande… Mien laive tied, wat wil dij nou weer en hou is ze Hennie heur adres aan de wait kommen.
Wordt vervolgd!
