De dood van Vera Reker (4)
Dubbeldam bleef noar toavel kieken en draaide t deuske om. Dou pakte hai t rooie schiefke op. Hai huil hom tegen n oor en dee of e luusterde.
‘Wat zol hier op stoan? Wel het zoon apparoat. Ik wol wel ais waiten wat der op staait.’ Ester beet op heur onderlip en docht noa. ‘Was der gain minidisc-speulertje bie? Der binnen twij soorten. Van dij grode kaasten en van dij lutje dingen. Sikkom zo groot as pakje sigaretten. Ik denk hoast dat t zo’n lutje ding wezen mout. Hee wacht ais. Ze luip noar heur buro en pakte n liest. Waist wat der in prullenbak lag bie heur in hoes?’ ‘n Leeg deuske’, zee Dubbeldam. ‘En ik duur der n laif ding om verwedden, dat t volzeten het mit mini-disc’s.’ Hai luip mit t schiefje in haand noar zien buro. Doar ging e zitten. ‘Ik wil n poar dingen waiten’, zee e.
‘Woarom ligt der zo’n ding op heur waark?’ Hai wees noar t rooie schiefke. Ester nikkopte.
‘Woarom ligt der zo’n deuske, ook bie heur toes?’ Ester nikkopte.
‘Woarom is der naargens n mini-disc te vinden?’ Ester nikkopte en ston op. ‘Doar binnen we ook nait noar op zuik west. Net zo goud asdat wie nait op zuik binnen noar n knarrie mit ain poot of n zangeres mit astma. Mor bie Willem van de TD goa ik vroagen, dij wait altied road.’ ‘Joa, nee, luuster nou. Woarom nait bie heur toes, beduil ik, zo’n apperoatje?’ Ester was aal vot. Dubbeldam greep tillefoon en belde mit Olderman State. Twij menuten loater haar Dina Stallinga hom aal weer oet de dreum. Ze haar gain idee woardat hai t over haar. Noeit haar ze zo’n ding bie Vera zain.
Dubbeldam wuir grammieteg. Hai docht daip noa en perbaaierde in zien kop n aander spoor te volgen. Dat mit dij mini-disc, dat was veureerst zunde van de tied. Hai nam de personeelsliest en streepte n poar noamen aan. Minsen woardat Vera Reker t maiste mit optrok, zo dag en deur. Hai belde weer mit Stallinga en vernam dat er twij van de liest dainst haren. De daarde was oet nachtdainst kommen.
Hai belde aan en t duurde n haile zet. Hai bleef aanbellen. En op den laange duur heurde hai geluud achter veurdeur. Der wuir wat rammeld mit sleudel of n ket. De deur ging woagenwied open. Veur hom ston n vraauw in nachtjapon. Ze haar t hoar roeg om de kop. Ze haar t kold en dat kon Dubbeldam dudelk zain deur de stof van nachtjapon. Doaronner druig ze allenneg nog n swaarde slip. Ook dat was dudelk te zain. ‘Hai, wat is der wel nait mit dat gebel aan deur’, zee ze mit n kroakstem. De uren nachtdainst zaten in t geluud van heur stem verweven. Dubbeldam luit zien pas zain. ‘Lena Kothof, ik bin Harry Dubbeldam. Ik kom in verband mit Vera Reker’, zee e. Hai was twij sekonden oet lood west deur dizze vraauw en zeker dou ze begon te proaten. Dat von e schier, zo’n sloapkoamerstemmetje. Hai dee n stap noar veuren en de vraauw nuigde hom binnen. Ze gapte van oor tot oor.
‘Pelietsie mout aaltied kovvie, in dij series op tillevisie. Doe zelst wel gain spier aans wezen.’ Ze luip noar zo’n nijermoodse pruttelmachine en dee doar t ain en aander. Dubbeldam keek noar heur bainen. En dou ze zuk omdraaide, keek e gaauw koamer in en zag dat ze t gezelleg haar. Aan de muur hing n kleurenfoto van n grode vrachtwoagen. Rood en blaauw. Der ston aine noast mit handen kruuslings veur borst. ‘Mien man is internationoal vrachtwoagenchauffeur. Hai zit nou in Finland. Ik kreeg vannacht n SMS-je van hom. Zotterdag is e der weer. Den goan we noar de musical in Amsterdam.’
Dubbeldam von heur op slag nait zo schier meer.
‘Ik kom ais proaten over Vera.’ ‘Kòlde kak’, zee ze. Ze zette hom n beker veur mit kovvie. Op de beker ston Betty Boop. Ze ging tegenover hom zitten en nam n kuzzen op schoot. Ze kwam zeker langzoam tot besef, dat heur nachthempje wel wat dun was. Dubbeldam perbaaierde de kovvie en keek heur vroagend aan. ‘Aargens mocht ik heur nait. Zo dag en deur onner t waark ging t wel. Mor ze haar iets. Ik wait t nait, net of t heur aalmoal te min was.’ Dubbeldam ruierde zien kovvie en bluis. Hai trok zien scholders vroagend op. ‘Ze was t laifst allenneg aan t waark, doarom draaide ze ook t maist nachtdainsten. Den kon ze heur gaang goan.’ Ze sluig de bainen onner t gat en keek Dubbeldam aan.
‘Je lagen mekoar nait. Mor dat is toch gain reden om heur t laampje oet te bloazen?’ ‘Nou most ais goud heuren!!!!!’ begon ze.
Heur ogen schoten vuur. t Vonkte.
Dubbeldam stak zien haand op. ‘Ho nou mor. Ik kom die nait arresteren. Ik wil dingen waiten over Vera Reker. Nait votdoalek ontplovven mins.’ Ze stak n sigaret op. Hai zag dat ze laange rooie noagels haar. Hai vruig zuk òf, of dat wel loos was op t waark. ‘Ze was aaltied op zuk zulf en gesloten. Ik haar allenneg n tillefoonnummer en ik wis woardat ze woonde. Ze was aaltied bezeg mit de bewoners. Muik doar veul tied veur. Ook aal was dat veur t waark nait aaltied neudeg. Ze waarkt, nou ja waarkte, der hail laank. Messchains wel vanòf begun. Dat wait ik zo nait. Bewoners vonnen heur wel oardeg. En verder wait ik niks van heur. Ze was nait traauwd of zukswat. Volgens mie was ze allenneg. Ook gain femilie of zukswat. Wat mout ik der van zeggen. t Begroot mie dat ze der nait meer is.’ Ze prevelden nog n zetje deur over Olderman State. Dubbeldam stapte op en ree noar de Olderman State. ‘Weer niks wiezer worden’, docht e.
Hai von Katrien Datema in de grode zoal. Bie verschaidene toavels zaten koppels òldjes te koartspeulen. In de hal op n flip-over haar aine mit schiere letters schreven dat er bridge was. Dat was dudelk. Katrien Datema was n klain propje, mit t hoar op zolder. Ze hing vol mit glitterkettens en ze druig n pak. n Laange swaarde boksem mit doarop n jasje. Heur vingers zaten ook vol mit ringen en ze haar n bult plezaaier mit ain van de vrijwillegers, dij gedwee rondluipen mit n kar mit kovvie en thee en aans wat. Dou ze Dubbeldam zag, stopte ze t gesprek en kwam ze op hom òfbroezen. Ze nam hom bie aarm en sleurde hom de grode hal weer in. ‘Er is n bridge-drive aan de gang meneer. U kunt hier niet zomaar binnenvallen en de boel een beetje verstoren. U dient zich te melden bij de centrale balie.’ Ze stak n vinger op. t Leek wel of ze n kleuter tousprak. Dubbeldam pakte zien koart en drukte dizze ongegeneerd onner t klaine bepoederde neuske van vraauw Datema. ‘Loat ik doar nou hailndal niks mit neudeg hebben’, zee e extreem bot. ‘Ik wil dat je n roemte veur mie regeln, woardat ik as eerste mit joe proaten kin’, zee e zo plat as n pankouk. Dat waarkte. Katrien Datema brokkelde beetje bie beetje òf en luip vot. Ze foeterde. Vief menuten loater zat e weer aan de grode toavel, woar e ook aal mit Dina Stallinga zeten haar. Katrien Datema streek heur krullen glad en ging toch wat bunzelachteg tegenover hom zitten. Ze vlijde de glitterkettens over heur forse veurgevel en wachtte.
‘Vera Reker!!!’
‘Is het niet vreselijk, wat er hier allemaal gebeurt?’ begon ze. ‘Wat gebeurt der hier den aalmoal?’ ‘Kunnen we ook Nederlands met elkaar praten, ik heb er zo’n moeite mee met dat dialect. Er is iets vreselijks gebeurd. Mijn collega is dood. En ook nog wel hier. Het is werkelijk te gek voor woorden. Wie doet nou zo iets?’
Dubbeldam haar aal spiet van zien actie. Dit was n putje west veur Ester. Dij haar dizze reudeltaante wel tot bedoaren brocht. Katrien kwam nou pas echt goud op stoom. ‘Vera Reker!! Is t ook slim dat wie t doar over hebben. Wel was Vera Reker? Wanneer hest heur veur t lest zain?’ ‘Dat was op donderdag denk ik. Of misschien woensdag.’
‘Hou was t mit heur dou op dunderdag of woensdag?’
‘Nou gewoon, zo als altijd. We deden ons werk. Zij had de overdracht gedaan. Toen hebben we de lopende zaken doorgenomen en daarna is ze naar huis gegaan, denk ik.’
‘Ook wat bizunders vernomen?’
‘Wat zegt u?’
‘Of er ook iets bizonders aan haar was, die keer of de dagen daarvoor.’
De vraauw schikte heur krullen en snoof daip. Ze was kwoad. Dat was wel dudelk. En doar haar Dubbeldam nou weer zien slinger aan. ‘Nee, ze was altijd hetzelfde. Evenwichtig, aardig, vriendelijk. Ze deed haar werk uitstekend. Beschaafd. Vooral beschaafd. Maar dat moet ook wel. Oude adel.’ Ze zee t leste ofdat dat ook nog wat van dat licht op heur òfschienen zol.’
‘Hou van oadel?’
‘Ach dat weet ik niet precies. Ze stamt uit n oud adellijk geslacht. Maar ze stond zich daar nooit op voor trouwens. Ze was jonkvrouwe of iets dergelijks. Ze was het gewoon. Stijlvol en sierlijk. En vooral beschaafd. Een dame.’
‘Bedankt’, zee Dubbeldam en keek op zien sedel. ‘Woar vind ik Bo Laangis?’ ‘Die is waarschijnlijk op de bovenverdieping. Meneer en mevrouw de Boer hadden even hulp nodig. Mevrouw wou in bad weet u.’ Ze wuir aal weer wat eelsk. Dou ze weg luip, draaide ze mit heur gat. Mor dou was Dubbeldam al noar boven lopen.
(Wordt vervolgd)
