De dood van Vera Reker (15)
Dubbeldam nam n grode zinken emmer en draaide t ding om. Hai nam n stuk spoanplaat en legde dat op schaarpe raand. Dou ging e zitten en foevelde net zo laank dat e mit rug tegen muur zat. Ester Edens bleef stoan. “Wait je dan ook
van n Bertil òf?”
Weerdena kraabde zuk wat op kop en ruik mit zien broene stroal n brandblusser. Ester dee n stap achteroet. t Haar nait veul scheelt of ze was roakt op heur swaarde schountjes. “Ik zol t nait waiten. Ik vind ook n vrumde noam. Meer wat veur n goldvis of zukswat.” “Wel woont hier nog meer op t streekje. Zit doar den n Bertil bie?”
t Leek wel gaanzebred speulen. Twij stappen veuroet en den weer ain weerom. Ketaaier leden haren ze nog n veur- en achternoam. As t nog eefkes zo deur ging, haren ze niks. “Hier op t haile streekje is gainent, dij zo’n roare noam het. Doar woont Jans Mulder, doar woont Trijn en doar heurd gain kerel bie. Den hebben we nog Oarend en den Kees Sprutter. Dat is zien bienoam. Zo hait e nait echt, mor dat zeggen we den zo. Nee, Kees Sprutter is vrijgezel.” Weerdena zee t mit glimlaag om snoet.
“En dat den?”, vruig Ester. Achter de dikke boomstommels aan t ìnd van toen zag ze op achter n kap gruin laand nog n hoeske.
“Ach, doar woonde vrouger Pentengoa. Dat is t muldershoes. Joa, Pentengoa, dij was wottermulder. Nou woont der ain of aandere roare gast. Kunstschilder of zo. Kunstenmoaker zel ik mor zeggen. Ze moaken tegenswoordeg gain kunst meer. Tied van Rembrandt is veurbie. Ik wait t nait. Ik ken hom nait en ik wil hom ook nait kennen.”
Weer spoot n stroal broene jirre in richten van Ester heur schountjes. Hai dee t derom. “Goa mor vroag hom mor! En nou bin k der stìnzat van. Moi.”
Weerdena stapte zunder woord of wies zien achterdeur in en smeet onderwiel deksel van regenput dicht.
t Asfaaltweggetje was overgoan in n sintelpad en dat was weer overgoan in n karrenspoor. Twij lienen van zaand en klaai middenmaank rap en roet. d’Auto was bie Weerdena veur deur parkeerd en nou waren ze op zuik noar veurdeur van t muldershoes. Achter t hoes heurden ze wat. Edens en Dubbeldam bedochten zuk nait en luipen deur t gruine hekje, dat alderbenaauwst piepte. Dou ze achter t hoes kwamen, stonden ze oog in oog mit n haalve wilde. Haalve wilde keek heur aan en swaaide mit n biel. Baaident trokken ze votdoalek heur koart en staken dij as bezwerend veuroet. De man druig allinneg grode gele rubberstevels en n körte boksem van onbestemde kleur. Hai trok zichtboar wit weg en dee n stap noar veuren, mit de biel veur t lief. Dubbeldam bleef stoan en Ester dee n stap achteroet.
“Ho, ho, ho man. Rusteg wat!”, zee Dubbeldam. Ester pakte n iesdern stoaf, dij tegen n hekje stond.
“Plietsie, wie willen groag eefkes n piepke mit joe proaten.”
Bie t woord plietsie verkrampten ale spieren in man zien lief en hai gaf n enorme brul. Dou swaaide hai weer mit biel en huil oet noar Dubbeldam.
Ester, ook nait verlegen, stak iesdern piep noar veuren en de vonken vlogen in t rond. De man verloor zien evenwicht en luit zien woapen valen. Dubbeldam greep in n flits de biel en bleef stoan. Hai huil biel achter hom oet zicht van de wildeman.
“Beste man, wie willen eefkes allinneg joen noam waiten en der wieder veureerst niks loos. Denk je dat dat lukt?”
De man greep noar zien krullen, dij de leste sporen van n henna kleuren haren. Dubbeldam rook de wiet lucht en bleef stil stoan. Sums was Ester beter in stoat aine weer tot bedoaren te brengen. Ze luit de iesdern piep zakken en dee n poezelg haandje omhoog. t Leek of ze de man bekeukeln wol. n Sekonde leek dat te waarken. Dou was t fiene droadje broken en de man draaide zuk op hakken om en begon te runnen. Dwaars deur toen en over sloot. Edens en Dubbeldam keken mekoar aan en Ester luit n daipe zucht. Dubbeldam wuir duvels en legde n beste knup. Ester dee heur ogen dicht. Dubbeldam lag op kop en mit n beste voam sprong e over sloot en plougde achter haardloper aan. Ester bleef aan dizze kaant van sloot en volgde t oaventuur mit haanden in de zied. Nog eefkes en den zol ze n oproup doun. Wildeman stroekelde sikkom over zien aigen grode stevels en dou in t echt over n mollebult. Op t zulfde moment dook Dubbeldam noar de man zien bainen.
Vief menuten loater waren baaident weer achter t hoes. De wildeman zien haanden zaten op zien rug mit n paar stoalen aarmbanden. Ze luipen noar veurdeur weerom. Doar bleven ze stoan. De man stond te poesten as n òlde locomobiel. Ester keek op t noamploatje. “Bertil Marnixs”, las ze haardop. De grieze ging heur over de graauwe. Ze las noam zeker nog wel drij keer. Hier stond t gewoon noast deur. Op n streepje swaarde kunststof mit widde letters. Ze keek Dubbeldam aan en stroalde. Dubbeldam nikkopte en nam de man bie aarm. “Ik stel veur”, zee e, “dat we eefkes noar binnen goan meneer Marnixs en dat we n piepke proaten.” Hai zee t nait, nee t kwam der grommend oet. Mit zo’n daipe toon en mit zo’n toestege kop, dat weerwoord nait meugelk was. Dubbeldam haar gruine vegen op zien schiere boksem en zien elleboog dee zeer. Hai haar recht van grommen.
De krullebol luit zien kop zakken en ging veur. Ze kwamen in n grode lichte koamer mit n holten vlouer. De muren waren lichtgeel en der hingen gain gerdienen veur de hoge roamen. t Daglicht haar vrij spel. Dat was mooi, omreden dat t gulle licht de schilderijen overdoadeg oetlichtte. Portretten en grode stillevens. Ain nog fiener en mooier schilderd as aander. Onder roamen stonden van muur tot muur bouken. De man was deel streken in een vrumd model stoul. Hier kon je noeit lekker in zitten, docht Dubbeldam. Mor dat mout ook nait mit zo’n klier van n kerel. Zulf ging e op n rechte stoul zitten. Ester bleef stoan en bekeek in de loop ale schilderijen. “Denk je dat dij aarmbanden weer òfkinnen, meneer Marnixs?”
Man nikkopte en zweeg. Hai zag der gries en graauw oet. Aal zien moudveren haar e verloren. “Je hebben ons schier aan de loop holden, meneer Marnixs. Wie hebben gronden om aan te nemen, dat je mevraauw Maria Sofia Langqvist, geboren in Kragerø Noorwegen kennen? Doar willen we wat vroagen over stellen.” De man greep noar zien boardje. Hai keek noar Ester, dij nog aal bie de schilderijen ston te kieken.
“Ze woonde de leste joaren van heur leven in dOlderman State. Is joe dat bekend?” As e nait mit zien wiesvinger en doem aan zien board zat te plukken, den zol je denken dat de man verstaaind was.
‘Ik wait nait woar dit over gaait en k wil der ook gain spier mit van doun hebben. Je kommen hier zo aanwaaien en joagen aine schrik aan. Ik was aan t holtjes kappen en den zo wat.’
“Wie doun dit soort gesprekken ook voak op t buro. Dat ken vanzulfs ook wel. Dan mout je even wat meer kleren aandoun, omreden dat t vanoavend kòlder is. Auto staait veur bie meneer Weerdenoa. Dij noam zegt joe zeker wel wat.
Staarker nog, dij mout joe wel wat zeggen.”
“Bonte is n idioot. Dij spoort veur gain meter. Hai wil t nait hebben dat ik over ree noar mien hoes goa. Mor ik ben nait gek. Den mout ik zeker drij kilometer omrieden. As ik bie hom doarachter deursteek is t vief menuten. Lest het e der mie aal betonnen stiepjes neerlegd. Mor dat was gaauw òflopen.”
Ester keek Dubbeldam aan. Ze glimlachte. Dou haar ze weer aandacht veur de schilderijen en de bouken.
“Nou, wat doun we der aan meneer Marnixs? Hier rusteg proaten of…”
“Mien moe en Maria Sofia waren vrundinnen. Haile dikke vrundinnen. Ze trokken veul mit mekoar op. Mien pa en heur man waren nait zo dik.
Mor dij vraauwlu wel.
Ik heb noeit aans waiten. Mor mien moe is veur n poar joar oet tied kommen en dou was t kontakt verbroken. Ik wait nait woar ofdat ze nou touholdt. Ik heb ook wel wat aans aan de kop. Volgende moand heb ik n tentoonstellen in Amsterdam. Doar mout ik vreselk veur aan t waark. En den wil ik as dij tentoonstellen draait, den wil ik noar Tibet. Ik bin hailmoal leeg en den wil ik doar weer wat inspiroatsie opdoun.”
Hai keek Dubbeldam vroagend aan. As of hai n veer op houd kriegen zol, veur zoveul woorden. Dubbeldam wuir der nait swaiterg van. Bertil Marnixs haar hom nog nait ain keer recht aankeken en hai schoevelde aal wat op stoul en hai keek aalgedureg wat Ester aan t doun was. Ester was bezig mit bouken, dij achter in koamer in n aaiken kaast stonden. Achter glas en mit kopern grepen op deurtjes. Ze haar heur haanden netjes op rug en ze huil heur kop wat schaif om de ruggen beter bekieken te kinnen. n Aigenwies sliertje hoar zakte heur aalgedureg veur ogen. Drifteg dee ze t weer achter heur oortje. Dubbeldam wuir op n bepoalde menaaier weer zenuwachteg van heur. Nou stak ze ook nog t achterwaark wat achteroet. Dat dee ze express, om hom kel te moaken. Hai wol nog wel langer noar heur schiere kontje kieken, mor der zat aine wat onwilleg te wezen in n design-stoul vlak veur zien neus.
“Toch heb ik reden om wat te twieveln aan joen woorden, beste man. Zegt de noam Olderman State joe niks?” De man in stoul schudkopte wat, mor t was nait overtugend genog. “Nou loat ik ais wat aans pebaaiern den”, ging Dubbeldam onverdroten deur. “Ik nuim n poar noamen en den mout je ais kieken ofdat der den n belletje rinkeln gaait. Let op!”
Dubbeldam keek noar zolder en bluis zien wangen op. t Leek net of t aigenlieks te stoerachteg veur hom was.
“Diena Stallengoa, Lena Kothof, Katinka Datema.”
“Nee man, gain Katinka, mor Katrien”, klonk t achteroet koamer.
“Bo Laangis?”, vruig Dubbeldam. De man gaf gain krimp. “Eh, ais kieken wel hebben we den nog zo aal. Barbara Vink en Vera Reker.” Leste twij noamen knapten deur de koamer en ketsten aan ale kaanten tegen de muren en kwamen net zo haard weerom.
Wordt vervolgd
