De dood van Vera Reker (13)

Noa n haalf uur struunde ze deur t hoeskoamertje van Vera Reker. Ze keek achter kaasten, onner kaasten. Mor naargens was wat te zain. Ze haar gain benul wat ze aan t doun was. Ze waren verkeerd bezeg. Wat ze hier aan t doun was, leek ook naargens noar.

Ze pakte ain veur ain de kunstwaarken van muur en bekeek achterkaant. Naargens was wat opschreven, naargens zat n sedeltje.
Niks.
Ze ging zitten op baank en schoot ook weer in t ìnd. De bouken. Mit heur vinger ging ze ruggen bielanges, riege noa riege. Dit waark dat zol de TD mörgen doun. Ze pakte n bouk oet t rik en bekeek t van binnen en boeten, van boven en onner. Ze bloaderde t bouk deur, zo as n linkepoot dat dut. Van achter noar veur.

Ze pakte lukroak bouken en bekeek ze en luit de bladzieden ritseln mit heur spitse vingers. Bie aine vuil der wat oet, t dwarrelde omdeel. Ze bleef verrast stoan kieken. Veur heur vouten op grond lag n ansichtkoart. Votdoadelk luit ze ale bladzieden nog n moal langs heur vingers glieden. Dou zette ze t bouk weerom.
Ze bukte en pakte ansichtkoart op. Kleurege ploatjes van n aailaand. Ze herkende Saandploat. Zo docht ze. Zaailschepen in t hoaventje. Ploatje van t Rode Weeshoes. Ploatje van winkelstroat. Dit was Saandploat. Ze ging zitten en kreeg n waarm gevuil. Op Saandploat haar ze oardeg wat voutstappen liggen en ze kreeg t waarme roare gevuil, omreden dat ze nou ais wat onverwachts vonden haar. Meschain was t wel weer niks.
Ze draaide koart om en las. Koart was adresseerd aan Vera Reker.
Ze haar wat muite mit t handschrift. Mor noa n poar keer haar ze deur, dat de vekaanzie nog twij week duren zol en dat der ain wìnst haar noar Vera.
Dou stokte heur oam. Ze kon t sikkom nait leuven, mor t ston der echt.
Bertil. Dizze koart was schreven deur Bertil. Ze ston op en schopte heur schountjes oet. Ze pakte n stoul en begon linksboven. Ale bouken kreeg ze deur handen. Drij riegen bouken leverde niks op. Bie de vaarde riege, vuil der weer n koart oet. Katrien Datema dee groutnis van Kreta. Ester kreeg der sikkom de zenen van. Vera Reker bruukte ansichtkoarten as n soort van boukenlegger… Nog drij ruugelden oet n bouk. En nog twij keer vond ze n koart van Saandploat mit de noam Bertil. Elke keer n poar regels schrieverij. Hai haar zoon wìnst en hai wol dat ze bie hom was. Zuide proat van aine dij verlaifd was. Ze legde drij ansicht-koarten op keukentoavel.
Aine luit n luchtfoto zain. Bie ain van de zummerhoeskes was mit n fienschriever n kruuske maggeld. Op achterkaant van koart schreef Bertil, dat e doar touhuil en dat Vera hail snel bie hom kommen mos. Hail dichterlek haar e der ook nog bieschreven, dat e zunder heur tureluurs wuir in De Tureluur. Ester prikte mit heur vinger hoast deur t koartje hin.
“En ik wait woar dat is”, zee ze fluusternd. Ze pakte heur mobiel en belde mit Dubbeldam.
“Wie mouten mörgen op pad mien jong!”, gilpte ze deur t klaaine apparoatje. “Ik denk dat ik Bertil vonden heb. Nou ja, vonden is n groot woord. Mor dat vertel k die den wel.”

Ze waren zotterdagmörgen mit d’eerste boot vertrokken. Ester wol nait binnen zitten en luit de zeewind deur heur hoar waaien. Dubbeldam zat mit n toesterge kop binnen achter n gobbel swaarde kovvie. t Smuik naargens noar. In de auto haar ze hom vanmörgen bieproat. Dubbeldam was gain ochtendmins en kon nait op glee kommen. As e zien vrije doagen haar, den brocht e dij mainsttieds deur mit omswindern en niksdoun. Hai kon uren op baank liggen en noar tillevisie kieken.
Dou Ester hom nuigd haar om noar t aailaand te goan, haar hom dat niks leken. Toch gloorde der nog n sprankje hoop. Mit heur twijbaaident op n aailaand in n vrij weekend. Dat kon om aander reden nog wel ais interessant worden. Hai haar instemd mit heur plan. Hai nam nog n klaimsk broodje kroket. t Wuir der nait beter op. Kovvie dij naargens noar smuik. Kloetjeklaaien mit brood en vet. Hai kon zuk der wel veur schudden. Verveeld keek e oet roam. Gries wotter en n grieze lucht. En dat was sikkom nait te zain, omreden dat t roam onder n loag zolt zat.
Ester ston nog aal boeten. Der luipen twij dikke troanen over heur waangen. Ze ging weerom noar heur aailaand. Ze ging weerom noar heur jeugd. Zes, zeuven week achtermekoar noar de zun, de wind en de roemte. Ze was weer t wichtje van dou. Ze docht aan t lutje holten hoeske mit raaiten dak, woar ze zoveul zummers deurbrocht haar. n Hoeske in de dunen op n stee, doar gainent kwam. Rabbit ston der op n bredje boven deur. En dat betaikende knien. Dat haar ze aal gaauw ontdekt. t Was heur stee. Der stonden nog twij hoeskes nait wied van heur aigenste hoeske. Dij waren van stain en haren rode pannen op t dak. De Kievit was de grootste, daar lag zulfs aal n tennisboan bie. En den was der nog de Tureluur. Dizze drij hoeskes en de haile kap laand in dunen was van oom Fedde en taande Sipke. Oom Fedde was kaptaain west en haar voaren. Dat haar meroakel goud verdaind. Van dat geld haar e zuk t laand kocht en haar der hoeskes op baauwd. Almoal in n tied dat n goud gesprek mit wethòlder in kroug nog wel ais wat wol oplevern. Oom en taande verhuurden de hoeskes en zo scharrelden ze de doagen deur.
Dubbeldam zat nog aal binnen, zag Ester. Ze wreef heur ogen dreug, mor haar gain zin om in binnen te goan. Ze haar perbaaierd of ze taande Sipke tillefonies te pakken kriegen kon. Mor zo as aaltied was dat nait lukt. Oom Fedde was oet tied kommen en taande was gain perzoon om stil te zitten. Ester haar der ook n lutbeetje op gokt, dat ze heur nait te pakken kriegen kon. Den kon ze noa zoveul joar toch nog weer ais noar t aailaand. t Was hail kinderachteg. Mor Ester huurde op de hoaven votdoadelk twij fietsen. Grommend stapte Dubbeldam op en volgde heur over t schelpenpad. Nog aal haar e n ondeugende gedachte, mor hai vond dat e der verrekte veul veur doun mos. Noa wat rondbentern over t aailaand, vonden ze taande op de weekmaart. Ze zat achter n kroam. Ze verkocht beschilderde kovviebonen aan toeristen. Ester ging middenmaank t volk stoan en keek noar heur taande. Ze was old worden. De tied was ook aan heur taande nait veurbie goan. n Haalf uur loater zaten ze mit heur drijent achter bie de keukentoavel en dronken kovvie. “Ik laag mie hartstikke slap. Elke keer weer. Kovviebonen mit n kleurtje en den nuim ik ze laimeneerstiekjes en hup. Ik kin der nait tegen waarken.” Dou t dikste nijs verteld was en Dubbeldam wat onrusteg op stoul zat te schoeven, vruig Ester: “Taande, k bin hier nait zo mor vandoag. Wie binnen drok dounde mit n zoak en doar wil nog nait best schot in kommen. Wie hebben ook niks in haanden, mor ain van de klaine dingseghaidjes, dij wie hebben komt oet bie de Tureluur. Wie denken dat n man, dij van groot belang is veur de zoak, hier op t aailand west is. Dat e de Tureluur huurd het. Dit veurjoar. Heb je ook n liest van huurders?”
Taande keek heur aan. Dubbeldam keek de olde vraauw aan. Ze zag der laif oet. n Echte laive olde oma. Aans as dij vraauwlu oet Olderman State.
Taande Sipke pakte n tromke en luit heur gasten nog ais kaizen. Dou scharrelde ze deur woonkoamer, op zuik noar de liest mit huurders.
“Fedde dee dat aaltied. Ik heb der n hekel aan. Dat gedou mit liesten en alles opschrieven.” Ze dee n kaast open en trok der n bult paperazzen oet. Alle kwam op keukentoavel te liggen. n Toavel woar nog n olderwets zwilkje op lag. Drokdounde begon ze de boudel te sorteren. “Was t n kerel allenneg?”
“Dat wait ik nait.”
“Hou zugt e der oet?”
“Ook dat wait ik nait.” Taande stopte mit reddern en keek Ester aan. Haanden kwamen in zied. “Dus ik mout die helpen zuiken noar aine, woardast niks van waist?”
Ester begon te lachen en nikkopte.
Taande pakte n multomap en bloaderde. “Tja. Ik wil nog wel ais vergeten om wat op te schrieven. Ik heb ook laifste dat ze mie zo betoalen. Mor hier mout t maiste in stoan.” Ze gaf de multo aan Ester. Dubbeldam schoof bie. Baaident bekeken de liesten in de multo.
t Leverde niks op. Ester gaf de multo weerom en taande ging zitten en bleef mit t blaauwe ding op schoot zitten. “Meschain is e aal wel eerder hier west. Is der ook nog zoon klapper van n joar eerder?”
Taande schoevelde weer noar kaast en pakte n rode klapper. Doar haar ze nog noeit aan docht, dat plietsie hier in heur aigen hoes aan snuustern ging in heur administroatsie. t Was toch aldernoarst. “Meer heb ik nait hier. Den mout ik op zolder en doar ist n Jandazzenboudel.” “Dut niks taande, den kroepen wie wel op…” t Stokte. Ester wees mit heur vinger noar n noam in de klapper. “Verrek”, zee Dubbeldam. Taande keek t twijtal aan en zweeg. Toch zol t n mooi span wezen, docht ze. “Reker. Vera Reker was verleden joar met Kerst in de Tureluur. Soam mit B. Weerdena.”

Dubbeldam greep de blaauwe klapper en ging liest met noamen weer bie langes. Hai pakte zien opschriefboukje en begon te schrieven. Dou bloaderde hai alles van veur noar achter en van achter noar veur deur. “Kiek en nou staait e der gewoon bie. Mor nou dit joar zunder Vera Reker. Wie binnen dus op zuik noar Bertil Weerdena.” Ester Edens greep taande Sipke bie scholders en draaide mit heur de overvolle koamer in t rond.
“Maal mins, wat heb je dat weer goud doan”, zee Ester en smokte heur verbalderde taande op wangen.
Taande snapte der niks van en bleef stoan en schudde heur grieze heufd. “Ik heb niks doan. Ik heb der n rommeltje van. Mor ik kin de kop der ook nait bie holden. Sieferboudel was meer wat veur Fedde en ik heb aaltied geld tekört. Kerel van baank scheldt ook aaltied, dat ik mien sinterij aans regeln mout. En zeker dat van de hoeskes.Der kwam nog
n keer gedonder van, zee e.”