Dainstplichteg marinier
Der bestaait n gezegde: ‘In t leger moaken ze n kerel van die’.
Zo as je waiten is verplichte dainsttied al laank ofschaft en lopen der nou ducht mie laank nait zo veul echte kerels meer rond. Mor dit even terziede.
Zulf bin k as marinier in ’59 oetzonden noar Merauke, n boetenpost in veurmoaleg Nederlands Nieuw Guinea.
n Hail aander wereld as mien geboortedörp Ten Post.
Noast ales wat n marinier zo al doun mout, was k ook nog aanwezen as tuan tjet (schilder in t maleis).
Op t kazerneterraain ston mor ain stainen hoes, woar kommedant mit zien vraauw en kinder woonde. D’rest was optrokken van holt, golfploaten en muskietengoas.
Om de hoaverklap mos der, op verzuik van kommedant zien vraauw, aan t hoes wel weer wat vaarfd worden. k Haar t zo veur mekoar, dat as der n laange mars op t pegram ston, zai n kluske veur mie haar wat mainsttied votdoadelk gebeuren mos.
Ze wos altied wel n menaaier om heur zin deur te drieven. Da’s vraauwlu schienboar aigen. t Was n echte doame, schier aan de moat mit n flink bos holt veur de deur en n aldernoast laif schoothondje.
k Mos spatranden om t hoes vannijs in de vaarf zetten.
Rond kovvietied wer k in hoes nuigd en zaten we te onnaaiern over wat der nog zo al meer te klussen viel.
Onverwachts sprong t hondje bie heur op schoot en begon mit zien nadde neus in heur daip oetsneden decolleté te wrözzeln. Veur da’k der aarg in haar, zee ik: “k Wol dat ik joen hondje was!”
Doodse stilte …. Mevraauw luip zunder wat te zeggen mit t hondje koamer oet.
Mit n vuurrooie kop en zenen op moag om wat k der zo mor oetkroamd haar, muik ik da’k votkwam. Dou k tussen de middag in eetzoal kwam, wos elkenain van hoog tot leeg wat ik tegen vraauw van kommedant zegt haar. Gelukkeg veur mie konnen ze der smoakelk om lagen. Doar bin k dus toch mor mooi mit n schone kont vanòf kommen.
