Daaiernverdrait
Van de weke zagen wie buurwichie mit buurhond Max aan de wandel.
‘Da’s biezunder,’ dochten wie.
Aiglieks kwam hai sikkom nooit van t haim òf. Of t mos al wezen, omdat hai deur n gat in hege of open poort ontsnapt was.
Noavroag noar dizze ongewone gang van zoaken luit waiten, dat oorzoak van dizze vrumde wandelgang ook wel n hail biezundere reden haar.
‘Max het zo’n verdrait omdat Lana, zien steun en touverlet vanòf t mement dat hai as jonge pup in hoes kwam, oet tied kommen is.’
t Is de loop der dingen.
Daaiernverdrait is onmiskenboar en echt.
Bie ons Wietske is t nait aans. Ook al het zai n troanoog, ons boerenfoxje kin ook haartverscheurend verdraiteg kieken. Leste tied vaalt ons op, dat zai boeten heur troanerg oogje en heur daiptriestege blik, zok ook regelmoateg terogge trekt en zok mit n daipe zucht aargens onder toavel of op baank dele plovven let. t Is stil verdrait om t gemis van Famke en zai kin t ja nait oetspreken.
In gesprekken mouten wie goud op onze tellen pazen. Dat deur emootsies overmand Famkes noam ons wel ais ontvaalt is soms nait te vermieden. t Is ook ja nog mor net vaar moand leden. En as t woord onverhoopt toch deur de koamer zingt, blift t nait allendeg bie ons, mor zeker bie Wietske langer in de locht hangen as wìnselk is. Den kikt zai van d’ain noar d’aander en zugst heur vol verwachten in t ronde kieken of deure meschain toch nog open gaait. Mor dij hoop is intussentied wel vervlogen en het ploats moakt veur vertwieveln.
t Is om moudeloos van te worden.
Oflopen weekìnde waren wie even terogge op de Wieke veur n verjoardagsveziede. Wie waren nait ainegste gasten en mit n aangenoam winterzunnetje zaten wie in schoel van besloten toene, dou leste bezuiker mit n jong hondje op batterij kwam. Wat n leven en diverdoatsie nemt zo’n pup mit zok mit.
As t boeten toch te kold wordt en t feest zok noar binnen verploatst, besloeten wie noa n zetje weer op hoes aan te goan.
Op terograais komt t gesprek as vanzulf op lutje pup én op Famke. In de koets van auto kinnen wie vrijelk over heur proaten.
‘Waist nog, hou bliede ons Famke was, dou zeuven joar leden Wietske in heur leven kwam.’
‘Waist nog, hou zai deur t levenslustege boerenfoxje ook inains weer zin in t leven kreeg.’
‘Waist nog …….’
t Aantal mooie herinnerns aan dij periode binnen hoast teveul om op te nuimen en t onaindeg aantal foto’s spreken dezulfde toal.
Toch is t nait verstandeg om dizze pozitieve geschiedenis nog ais te herhoalen. Hou geern wie t veur ons verdraitege Wietske ook zollen willen regeln, op dit mement nog n jong hondje derbie liekt ons nait verstandeg.
Ook al speult t besef van – onze – vergankelkhaid in dizze diskuzzie n grote rol, wie binnen nait de mìnsen om doar laank bie stil te stoan.
En zunder t te besevven komt noa dizze leste punt onverwachts mien dichtoader mit n levenswieshaid tot leven:
Neem t zuit, zoals t op joen pad komt en aksepteer t zoer
Want allendeg en zunder mekoar wordt t leven wel haile stoer.
t Geldt veur Jan en Alleman, net as veur Wietske en ook veur Max:
Wie mouten mekoar der deurhìn slepen.
