Bruiers

t Huus was nog net as vrouger. De widde holten kezienen stonden as liesten in n stilleven uut vervlogen tieden, tegen n achtergrond van verweerde bakstainen, dij ooit soam d’òfsproak mokt harren om mekoar in weer en wind te steunen. t Pad dat noar veurdeure kroop was taikend in onkruud en allinneg aan n poar duustere plekken aan raande was te zain dat t ooit as grindpad bedould west was. Zo ston e nou al n ketaaier laank bie t hek te wachten, uut t zicht van de bewoners van t huus. Veuraal uut t zicht. Woarom e t doan har, wos e zulf aiglieks nait. t Gevuil was der inains, zo staark en dwingend dat e t nait meer wegstoppen kon.
Dou Rieks van Lientje hom verteld har dat t nait best was en dat t sikkom òflopen was, toun was t gebeurd. t Gevuil woarvan e docht har dat t weg was en nooit terogge kommen zol. Mor t har der aal die tied nog zeten, ain oerkracht, staarker dan verstaand.

Hai har zien bruier al bienoa tien joar nait meer zain. Toun pa overleden was, harren ze roezie kregen over verdailen van spullen. Aiglieks was t meer nog roezie west tussen aantraauw den tussen hom en Graddus, mor t was zo hoog oplopen dat ze sinds dij tied mekoars deure veurbie luipen. Stiefkoppen wazzen ze, en proaten over gevuilens dat konden ze muilek.

En nou ging zien bruier dood. Zien bruier, woar e as kind mit opgruid was. Zien bruier, dij hom baange muik in t donker as ze noast mekoar op bèrre laggen en woar e den stief tegen aankroop, kop onder dekens en zien vouten stief vastklemd tussen de waarme vouten van zien bruier. Zien bruier. Zien grode bruier. En ook al kwammen ze nait meer bie mekoar, hai was der wel.
Op t aigenste moment dat Rieks t hom verteld har, was t west asof der n probbe lösschoten was en t gevuil van wìnst was noar aal dij plekken stroomt dij aal zo laank dreuge stoan harren.
En nou duurfd’e inains nait meer. Wat zol Graddus wel zeggen as zien bruier zomor inains veur hom stoan zol. Meschien wol e hom wel nait zain en stuurde hom t huus uut of deden ze deure nait ains open. De spanning en onzekerhaid verlamden zien liggoam, hai kwam nait veur of achteruut en zien liggoam wui kold van t zwait dat uut doezenden openingen noar boeten kwam. In zien heufd speulden wel twinteg films tougelieks, in n dolle spiroal van licht en meziek, aal mor sneller, aal mor haarder.
Tot t inains stil wui, huil stil.
De binnenkaande van zien knoeste schuurde laangs de roege raande van t hek en wui langzoam rood van t bloud toun zien liggoam op grond vuil.

‘Derk, kom mor, t is goud.’ Hai zag zien bruier noast hom stoan. Vanonder zien broene pedde keek dij hom lagend aan. Graddus trok aan hom. ‘Kom Derk, loop mor mit mie mit.’ Graddus har n körde broek aan en in zien haand zag e twij knikkers. ‘Ik heb twij rooie stuters van Boelo wonnen, magst der ook aine van hebben, kom mor.’

Joa t was Graddus, dij blonde kop mit hoar en zo’n dwarrel precies in t midden. Op dij dwarrel was e trots. Smörgensvroug den muik e zien hoar n beetje nat en den kwam e precies in t midden, ain oge n beetje dicht, want t kwam precies. Aiglieks muik t heulmoal niks uut, want dij dwarrel kwam der ook in as e niks dee, dij dwarrel heurde gewoon bie hom. t Was de mooiste knikker dij e ooit zain har, zo rood en zo glimmend dat e zien ogen dicht kniepen mos, omdat t aanders zeer dee. Hai mos allineg nog even n stap noar veuren doun en den was e veur hom. Mor t wol nait. Hai wol Graddus achternoa lopen, mor hai kon t nait. ‘Graddus!’ ruip e nog, zo haard e kon. Mor Graddus luip aal wieder vot en mit hom verdween t felle licht van de rode knikker in duusternis en tied.

‘Wat gebeurt der allemoal boeten,’ fluusterde Graddus. Mui en sloopt deur de zaikte perbaaierd’e wat omhoog te kommen uut de dikke widde kussens dij hom as jongkirrels ondersteunden op t grode twijpersoonsbèrre.
Alie, zien dochter, kwam net weer binnen. ‘Der is n olle man in mekoar zakt pabbe, ambulance is der bie. Mor k leuf dat de man al dood is. Kom, t is tied veur joen medesienen.’ Ze huilp hom zacht en veurzichteg omhoog.
‘Alie?’
‘Wat is der pabbe?’
‘Ik heb dreumd. Bruier Derk was hier, heul dicht bie mie. Ik mis hom Alie.’
‘Mörgen bel ik hom pabbe, dat beloof ik joe. Nou lekker sloapen, joe mokken je veul te drok.’ Graddus zuchtte en zonk vot in de widde wereld van kussens en herinnerns.
En terwiel dat Alie zachtjes deure van sloapkoamer achter zok dichttrok, glee rechterhaand van Graddus open en in stilte van d’oavend stuterde ain vuurrode knikker aigenwies deur de donkere sloapkoamer, zo mooi en zo glimmend dat joen ogen der piene van deden.