Bluiende eerappels
Van mien bed&brekfaststee bie t Mieghummeltjesbos in Onstwedde fiets ik in vrouge mörn over Vlagtwedde noa Ol Schaanze. In Smilke rie ik even n luske over Laang Houve. Op eske van Zuudveld bluien eerappels. n Wonderschiere deken van t daipgruine eerappelloof en paarse bloumkes. Den overkomt mie de geur. Ik was de reuk van n bluiend eerappelveld sikkom vergeten. Ik stap van fietse en loop t kaamp in en roek aan bloumkes. ‘Joa,’ zeg ik in miezulm ‘ik was t kwiet, mor non wait ik t weer.’ Ik pak mien boukje um dizze grode ervoaren op te schrieven. Der komt n man aanfietsen mit n hond aan liene. n Heidewachtel. Dichterbie zai ik dat t mien aantraauwde neef is. Wie zeggen moi. ‘Wat zitst nou weer op te schrieven?’ vrag e. Ik vertel hom van de eerappels. Hai kikt mie underzuikend aan. ‘Is t nog zo slim den?’ Loater begriep ik dat e mien wénst beduilt.
