Bèrtus en zien Belgen
Op n leutje spultje op t Hogelaand woonde Bèrtus, n ainzulvege man. Hai was traauwd mor vraauw en hai haren gain kiender. Mit zien baaident sporrelden ze wat aan, wat koien, jonkvij en twij Belgen. Dij Belgen waren neudeg veur t plougen, zaaien, maaien en aander waark. Bèrtus haar ook mor zo’n tien bunder laand, krekt genog om rond te komen. En zien vraauw haar t drok mit heur hoesholdentje. Ale moandagmörns laag t witgoud aal vroug op blaikveld te blaiken en om mirreg kwam de haile boudel aan lien: n laanke hemdrok en onderboksem van Bèrtus en n hempke en directoire van noaberske; wat loater kwamen heur nachtrokken, bezroen, schoet en wat hozen der bie. Joa, t noaberske haar handen der vol aan.
Ale joaren verbaauwde Bèrtus noast zien vouerbaiten ook sukkerbaiten. En dij sukkerbaiten, dij lusten zien Belgen zo geern.
Mor ja, doar worden zai blazzeg van en as Belgen din mor wat kwiet werden, din was t gain perbleem. Zo gaf Bèrtus op zotterdag zien Belgen ook weer wat sukkerbait bie hun praan vouerbait. En op dij zundagmörn laip der mor ain Belg ien t laand. Wel laag der n waike flodder stront. Mor Belg dij der bie laag haar gain zin om ien t ìnd te komen. Bèrtus bleef mor thoes van kerk, noaberske ging der wel hin en toun zai weerom kwam ston heur kerel zuch op kop te kraben. Belg was nog nait baineg, vijarts mos mor komen. Schane, vijarts haar eerder roupen mouten worden, want der was nait veul meer aan te doun en om mirregstied haar Belg der tou doan. Vijarts vroug nog of Bèrtus gain leergeld geven haar, want twij joar leden was hom ook aal n Belg dood goan deur t vreten van sukkerbait. Bèrtus nikkopte wat en zee: “Mor zai luzzen ze zo geern.
