Bertie

In de vatteger joaren ben ik boren op een boerderij in Hoogkerk.
Zoas gebrukelek waren der rond om boerderij allemoal sloten.
Toen dit verhoaltje zug ofspeulde mot ik een joar of vieve west hebben.

Een oom en taane die noar Apeldoorn waren verhoesd, zollen noa een poar joar op bezuik komen.
Smörgens om een uur of negen, melde mien moe dat we veziede kregen.
“Joa?,” zee ik. “Joa waist wel, taane Truus oet Apeldoorn.” “Wel?”
“Taane Truus oet Apeldoorn.” Bliekboar was de noam van taane Truus nait zo belangriek as de rest want ik vruig: “Hebben ze door appels met doorns?”
Mien moe stelde mie gerust: “Nee jong, zo hait dat door, net as dit Hoogkerk hait.” k Vroeg bliekboar te veul en mien moe begon geliek woor aargns aans over, “Ze nemt heur kinder met, en doar is ook een jonkie bie die net zo old is as die, kenst mooi met speuln.”

Dat leek mie wel wat, “Wanneer koomn ze moe?” “Straks.”
“k Goa veur an de ree kieken, of ze der al ankomen.”
Mien moe von dat goud. Nog gain vief menuten loater: “Ze komen der nog nait an moe.” “k Zee toch ook straks.”
k Was der nait met tevreden, “Hou lang duurd straks dan wel?”
“As Piet,” (Piet is een older breurtje van mie) “As Piet straks thoes komt van schoule, zellen ze der wel wezen. Goa nou mor mooi boeten speulen.” “Hou kommen ze dan moe, met de buzze?” “Dat denk ik wel.”
“Dan goa ik veur an de ree kieken of buzze der al ankomt.” “das goud jong.”

Noa een poos wast: “Piet is al thoes van schoule, en is met zien kammeroad Anne Ebbinge, an t slootje springen moe, mor de buzze is der nog nait.”
Mien moe kikt oet roam en zugt dat de buzze net stopt, en dat taane Truus met twij jonges oetstapt.
Moe dut de deure open, ik mos nait veul van vremde taanes hebben en bleef achter mien moe stoan met heur rokken stief vast.

Taane komt binnen: “Daaag Griet, hoe gaat het, alles goed, en hoe is het met de kinderen?”
Verdorie was dat mien taane Truus?, t was ja net een schooljuf.
Mien moe vertelde dat allemoal goud was en vruig heur woar ze de jonges zo gauw loaten haar. “Och die zagen Pietje en zijn daar blijven spelen.”
“Vertrouwst dat wel met al die sloten hier?”
“Mijn jongens lopen echt niet in zeven sloten tegelijk hoor.”
Mien moe von dat ik ook mor boeten mos goan speulen.

Lang duurde dat boeten speulen van mie nait, kwam as een verwilderde weer noar binnen stoeven: “Moe, Moe, hou hait dat jonkie, wat net zo old is as mie?”
“Bertie.” “Hou?” “Bertie.”
Bliekboar keek ik nogal bedenkeliek en kon ik de noam nait goud oetspreken.
Dat klopt meschain wel, want kon vrouger de ‘R’ nait zeggen.
Taane Truus zugt dat en herhoald het nog es: “Bertie.”
k Kon t bliekboar nait bevatten, k loop noar moe tou en vroag heur of ze het nog es zeggen wil.

Taane Truus begon het te vervelen en begunt haardop te spellen: “B..E..R..T..I..E”. Toen kreeg ik het bliekboar deur: “Nou die “B…E…R…T…I…E… wol over de sloot springen en kon dat nait en viel der midden in.”
Taane Truus vloog as een haalve wilde gilpendes noar boeten: “Bertie, Bertie”
Ik was nog nait oetsproken: “Mor Piet het hom der weer oethoald.”
“Zeg moe ken dat jonkie nait tot zeuven tellen?