Bee
Ik ging in de vrouge mörgen
Deur de koale netuur
Olle Moeke Eerde leek as sturven
t Kolle licht van de moan bescheen heur wit
gezicht
Mien vouten vuilden hou heur hoed
was verstiefd
As t gezicht van n dooie
Toch vuilde ik gain kolle want Gods oam
Verwaarmde mien geest en mien liggoam,
In mien noabiehaid ruip n patries
En zien aanders zo schrille stem
Was in harmonie mit de gevuilens in mien gemoud
Klonk zaacht lokkend as of ook zai
Dreugen de troanen van mìnsen dij zuchten
Over t leed van dizze wereld
En veuraal vermoanen de onverschillegen
Van wel t haart nait tot leven kwam
En aal dij zoch mit overgoave
In dij wiede plechtege stilte begeven
Zellen gestaarkt en geloafd in t leven
terug keren
Deurdrongen van t besef
Dat straks toch de zunne weer opgaait
Om mit heur stroalen te kussen
t Starre geloat van Moeke Eerde
En as de zunne hoger stiegt
Zellen de schienboar dode twiegen
Zuch open en tooien mit nije pracht
En de oarde zal mit bloumen overdekt worren
En zulfs doar woar mensenhaand in woanzin
vernailde
Zel t leven terug keren
Almachtege God
Loat stroalen dien laifleke zunne
Loat nederdoalen dien milde regen
En open de haarten van mìnsen
Tot laifde van joen scheppen
Zuudbrouk, 13 feberwoarie 1944
(In herinnern aan mien voader B. Tuizenga,
n omtoalen van n deur hom schreven gedicht.)
