Asbest

“Meneer?”, vragt de voelnisman aan mie, “hebben ie dat ploatje asbest bie de voelnis zet?” “Asbest?”, vroag ik verboasd, “mainen ie dat ik asbest bie t voel zet. Dat is toch levensgevoarlek goud? Doar kin je toch kanker van kriegen?” “Dat main ik!”, zegt de man gewichteg. “Der staait n stok bie de voelnis en dat maggen wie nait mitnemen. Ie mouten t weer in huus hoalen en de gemaainte bellen dat je t kwiet willen.” “Mor dat asbest is nait van mie”, zeg ik, “Ik heb dat doar nait hin zet. Dat mout van n aander wezen. Van d’overkaande zetten ze heur voelnis
hier ook ja hen.”
“Din mout ik doar mor ais vroagen.”
De man stapt vot en belt aan bie mien overburen.
Bie de wachtende voelnisauto stoan ondertussen n poar kirrels n sigretje te roken en wachten òf wat of der gebeuren zel. Heur kollegoa mout de zoak mor òfhandeln. d’Overbuurman lopt mit de voelnisman mit noar de voelnis dij veur mien deure op de kaande van de weg staait. Nijsgiereg as ik bin, kin k nou nait stoan blieven en loop ter ook hin. “Dat is nait van mie”, zegt d’overbuurman. “Ik bruuk gain asbest en ik heb zokswat nait. Dat goud is mie veuls te link.”
“t Mout toch van aine uut dizze buurt wezen”, maint de man van de voelniswoagen. Wie hoalen de scholders op. Wie hebben der gain wait van. t Wordt recht n oploopke en elk het zo zien idee der over.
“Job de Groot het n poar doage leden zien schuurtje òfbroken. Doar kin wel n stokje bie west hebben.”
“Heur ik mien noam nuimen?”, vragt Job, dij net op de soamenscholen ofkomt.
“Is dat ploatje asbest van joe?”
“Nee man, bist nou haildal maal. Veur dij rötzooi bin k doodsbenaauwd.”
Doar stoan we din op de vrouge mörn. Van wel het dat stok asbest west.

“Wie maggen t nait mitnemen”, zegt de sjeffeur. “Meneer kinnen ie de gemainte nait bellen. Din kinnen ze mit maskers en spesjoal goud aan komen om t vot te hoalen.”
Nou ja, even bellen kin ik netuurlek wel doun. “Ruimtelijke zaken,“ kwedelt aan d’aander zied van de liene n vraauwmins, “zegt u het maar.” “Juvvraauw der ligt hier bie de voelnis n stok asbest. Dat mag de voelnisdainst nait mitnemen.
Kinnen ie even n ploug sturen dij dat wel mag.
Mit maskers en zokswat, main ik.”
“Hoe groot is dat stuk asbest, meneer?” “Ik wait t nait wis, mor ik docht zo’n haalf meter in t vaarkant.”
“Wie mogen wij de rekening sturen?”
“Reken juvvraauw? Wat veur reken mainen ie?” “Als de speciale milieuploeg moet uitrukken, kost dat geld en die verhalen wij op de oorspronkelijke eigenaar.”
“Mor ik bel op verzuik van de voelnismensen. Dij hebben mie vroagd of ik joe even bellen wil.” “Maar van wie is dat stuk asbest dan?” “Gain idee. t Ston vanmörn inains bie de voelnis.
Gainaine wait van wel of t is.”
“Goed! Vooral niet aankomen en wachten tot de milieudienst komt.”
“Mooi. Dat is din regeld.”
Ik leg de hoorn dele en loop weer noar boeten. De voelnisauto is ondertuzzen wiederreden mit d’aander voelnis.
“Ze komen der zo aan,” zeg ik, “Ze wollen mie der veur betoalen loaten.”
“Hou gek binnen ze doar din? t Is toch zeker nait van die?”
“Dat heb k heur ook zegd. Ze zellen der zo wel wezen.”
“Asbest is maal goud,” begunt Job, “Ie kinnen der longkanker van kriegen en din staarf je n minne dood.”
“Ik goa kovviedrinken,” zeg ik, omreden as Job begunt mit zien verhoalen over slimme zaiktes din is t ende der nait zo mor heer. Dij wait aaltied van t alderslimste. d’Overbuurman gaait ook in huus. Job sloft op zien petovvels ook op huus aan. Der is nou ja toch gainaine meer dij zien noargaistege verhoalen aanheuren wil.

n Uurtje loater ligt t stokje asbest ter nog aal. d’Overbuurman komt weer noar boeten. Ik mout ook mor ais weer kieken goan. “Ze binnen der
nog nait west.” “Nee, t duurt wel laank.”
“Zok maal goud kin je toch nait onbewoakt bie t pad liggen loaten?”
“Nee, dat is inderdoad nait recht vertraauwd. Dammee komen de kinder uut schoule en goan ze der mit aan d’loop.”
“Wie mouten der mor bie stoan blieven om op te pazen.”
Doar stoan we din. Mit zien twijbaaident bie n stok asbest van ongeveer n haalf meter in t vaarkant. Noa n uur is der nog niks gebeurd. t Stokje ploat ligt ter nog aal.
“t Is toch wat,” maint buurman, “nou hest doe twij uur leden al beld en dat gevoarleke goud is nog aal nait vot.”
“Ze mouten dat vothoalen mit spesioale maskers veur en spesjoale overalls aan.” “Is t din wel vertraauwd dat wie der zo dichte bie stoan?”
“Och, dij gevoarleke stovven zellen joe wel nait aanvlaigen.”
“Waist wat. Ik zel nog ais bellen.” Ik goa in huus om de gemainte nog ais op heur plicht te wiezen en op de gevoarleke toustand bie mie veur deure. Buurman gaait ook weer in huus. Net as ik t tillefoonnummer intoetsen wil, stopt ter n kirrel op n fietse bie t stokje gevoarleke materioal. Hai pakt t op en zet t bie hom achter op de pakkiedroager. Slagt t bain over de staange en ridt ter mit vot. Ik bel mor nait meer. Nog gain vief menuten loater komt ter n autootje van de dainst gemaintewaarken. Twij kirrels in dikke widde pakken springen deruut. Ze hebben elk n soort stofmasker in d’haand. Ik noar de boetendeure.
“Woar is dat ploatje asbest din?”, vragt ain van de manlu aan mie.
“Dat het aine net mitnomen achter op fietse”, zeg ik, “Dij har der gain masker veur neudeg. As je vlöt binnen kin je hom nog wel inhoalen.” De baide kirrels hoalen de scholders op, stappen weer in t autootje en verdwienen in de richten woar ze vandoan komen binnen.
Asbest is gevoarlek goud!