Aauwerd sloapt
Ain moal ien t joar kwam onze vrund, een monnik uut Egmond dai ik kennen leerde via gedichtensite bie ons op veside omstreeks mien verjoardag. Hai mog bie zukke uutstapkes zien pij verruilen veur trui en spiekerbroek. Hai neumde dat zien mensenpak. Op n keer gingen wie wandelen deur Aauwerd. Toen is dit gedicht geboren.
Stilte wandelt ons tegemout,
wie knaarpen schelpen wakker,
woar “de Lindt” ons boegend grout
bennen geknotte wilgen weer uutbot.
Ien rust van t middaguur
schient zun op onze aarms,
op haarfstgetooide baarms
zai k schoaduw van ons baiden.
wailanden dreumen achter bomenriegen,
volkstoenen goapen deur een bloaderkroag.
Wie kommen bie kerkhofsgracht,
lopen langs de groaven,
proaten over abten en verleden,
ien Wibrandusstroat en dai van Baron Lewe,
Kloostermoppen worden hergebruukt
ien t Rechthuus noa een roadsbesluut.
Doe luusterst stil as ik vertel,
doe kenst het kloosterleven,
hest de Abdij al es bekeken
en waast ook ien t museum.
Ain keer ien t joar rond mien geboortedag
bezuikst ons ien dien “mensenpak”
en ik wait nou dat Aauwerd
met ons een plek kreeg ien dien haart.
