Aambeien

Luudje Achterhof was nait ain van de allerloostn.
Nait dat e ze nait allemoal haar, mor ze lagen bei hom nait zuver op n riegje. Hai was wat slicht, wat hait, wat troag van begrip! Benoam as t om dingn ging, doar e doags nait mit te moakn haar.
Boetendes haar e nait n bult leerd, nait veul oet kraant hoald. Dat zodounde laag e nog aal ais overhoop mit stoere woorden.
Nou maggen dokters en aptaikers en zuks soort geleerd volk nogal geern dure woorden bruuken, woar n gewoon mens gain spier van begript.
Loat stoan Luudje!
As hom n hail enkeld moal wat mekaaierde en der wer hom medesienen veurschreven, den was altied zien vaste vroag: “Hou mouk dat ienneemen, dokter?”

Zo haar e vrouger joaren ais n moal haildaal oet odder west. Wat diklieveg, wat blazzeg en ingewaanden haildaal van streek. Dokter beknovvelde en bedee hom haildaal van alle kaantn. Vroug noar wat zien pasjent aal doagen at en dou wis e t wel:
“Ie hemmen eerabbelzaaikte, of laiver gezged n eerabbellief. Ie mouten meer gruinte eten”.
“Wat veur goud zeden ie, dokter?”
“Gruinte, man! Spinoazie, andievie, Brussels lof en aal zuks wat meer”.
“Zol dat goud veur mie wezen, ducht joe?”
“Goud, man? Hail best zulfs. Eerabbels, doar wor ie blazzeg van, mor gruinte, dat zet iesder bie ien t bloud. Doar wor ie gezond van!”
“Nou, den mout dat ja vast mor goud wezen, dokter”. Mor vertel mie ais. Wanneer mout ik dat goudje iennemen? Veur of noa t eten?”

Zo was t nou altied bie Luudje. Dokter haar t moar n enkelmoal mit hom te doun, mor as t ook zo wied kwam, den mos e op ain of aander menaaier wel weer om ôl boas laagen.

Ainmoal kreeg ôl last van aambeien.
Hai was al nait staark van ienhollen en deur dat e ook nog veul zittend waark har, wol dat makkelk gebeuren.
“Wat scheelt der aan?” vroug dokter. “t Achter-èn dut mie zo gloepns zeer” zee Luudje, “as ie mie vroagen, dokter, den zo’k zeggen ik kon mien pakkedaarm wel oetschoven hemmen”. Dokter onderzöcht hom op t zere stee.
“Ik zie het al” zee e dit keer ien t Hollands. “U heeft last van aambeien”.
“Woarvan zeden ie, dokter?” “Van aambeien. U weet toch wat aambeien zijn?”
Luudje wol gain woord hemmen dat e dat nait wis en dus zee e: “Ja, ja, juust, aambeien. En wat mout ik doar veur innemen, dokter?”
“Daar geef ik u zetpillen voor. Die moet u door de anus inbrengen”
“Deur wat veur dingeraais, zeden ie?” “Door de anus”
Dokter haar nog al wat hoast, zodat e Luudje mit vroag zitten lait, hou of e dij zetpillen innemen mos.
Hai stuurde vraauw hén om de pillen op te hoalen en dou ze weer in hoes kwaam vroug e heur:
“Hemmen wie ook n anus ien hoes, wicht?”
“Wat veur dingerais”?” “n Anus, heurst wel, ja!”
Dokter zee dat ik dij pillen deur anus innemen mot. Wais doe ook hou dat mout?”
“Nee”, zegt ze, “veur mien part stops hom ient gat”!