Zweven
Roelof kon nait best n vraauw vinden. Hai was n schiere vent en bedoulde t goud, mor wat e zee kwam der wat lompend uut. Veurege weke nam hai zok haaileg veur: ik goa noar kroug, ik zel haile romantisch proaten en ik goa nait allinneg noar hoes tou.
Snaachts om vaar uur zat e der nog aal en … hai haar beet! t Was n schier wichie en zai hapte bienoa. Hai vruig heur of zai mit hom noar huus wol en zien leste inzet waas: ‘Ik loat die zweven, dat beloof ik die.’ Dat was heur te veul en t wuir niks. Hai nam zok veur nooit weer romantisch te wezen.