Vrijerij op de boerderij

(op de wieze van toe onze mop en mopje was)

Katrientje was n poteg wicht, n allerlaifste maid,
flink bainwaark en n laive snoet, zai dainde bie boer Pait.
Doar was zai maist veur t roege waark, soam mit Job Drent, de knecht.
Mor was de boer der nait den kwaam van t waark nait veul terecht

Refraain
Want den zat Job bie t kou en zwien, te doetjen mit zien Trien
en zachtjes zee hai of en tou “zeg Triene doe wost mien vraauw”

En smörgens vroug veur dag en dauw, bie t kraaien van de hoan,
den zag je Triene en ook Job, soam noar de koustal goan.
En onder t melken klonk den zacht: “tou Trien woar zitst mien wicht”?
En as hai heur den stiekum kneep deed de kou ain oogje dicht.

Refraain

Op zekere dag dou zee boer Pait: “ik mout vandoag noar stad,
ie doun joen waark zo as gewoon, aans waait der vanoavend wat”.
“Goan ie joen gang mor” zee toun Job “goat mor gerust noar stad”.
Hai docht den bin k vandoag allain, allain mit Trien mien schat.

Refraain

Mor boer was nog mor net op stap, of doar begon de pret.
Job zee “mien Trien wat bist doe n schat, wie paas’n elkander net.
Ik heb die toch zo aibels laif, hai smokt heur keer op keer
en stiekum keek de kou noar t zwien, zien steert sluig in de weer.

Refraain

Toun gingen zai noar de zolder tou, om heu veur peert en kou.
Toun fluusterde Job Drent hail zacht”zeg Triene, hou liekt die t noi?”
Toun wui het stil, alain gezucht en of en tou gesmok.
d’ Ole kou wui roar van dat gedou en sprong bie t zwien in t hok

Refraain

Noa n zetje traauwden Job en Trien, gelukkeg en tevree.
Nou haarn zai zulf ain kou en zwien en ook ain aigen sree.
En in de waige lag zo woar, ain laive dikke jong.
Voak docht’n zai nog ains an dij dag, dat kou bie t zwien in sprong.

Refraain.

Instuurd deur Berta van Dijk-Immenga