Vertraauwen
t Daipste laid blift veur ons voak verbörgen,
veur t grootste gelok schaiten woorden tekort.
Onbekende toukomst boart ons grode zörgen,
terwiel t meschain nooit ondroag’lek wordt.
We willen in alles zo geern noar Hom leven,
juust als der wat beurd, wat ons nait sint.
Din vroagt Hai ons n haand te geven
en laidt ons wieder als Zien kind.
Hai zet ons aaid in t lieke spoor,
gift ons de rust, dij wie groag willen.
Helpt ons oet laifde t haile leven deur,
aan Zien woord kinnen w ‘ons nooit vertillen.
As t grootste bezit herinnern wordt,
niks en gainaine ons meer kin schelen.
Miljoenen troanen worden oetstort,
maggen we ons verdrait mit Hom delen.
Op t kerkhof vindt n minsk gain troost,
mor even kin t bie t verwaarken helpen.
As man t verdrait mor nait laank koost,
den troanen leer je hier nooit stelpen
