Verstommeld bewies (2)
Jan van noaber Roelf Rasters woonde op koamers in Stad. Hai haar verlet van n kaaste om zien boukjederij in op te baargen. Voader har bie ol Berend Salomons, n dikke pangeloar, n old loadenkaske opdoan, dij Jan meroakel aanston.
Soam haren ze kaaste onder t stof en spinragen vandoan hoald. Hai har votdoadelk in de goaten, dat der wel wat mit te doun was. Was gries van ellèn, mor doar zol t wief wel road mit waiten. In ain koop was t deurgoan en tougelieks mit koubaist was t kaske bezörgd. Veerze ging in waaide, kaaste in schure.
Kerel nog aan tou, wat har Roelf der nog n waark aan had. Schuren, schuren en nog ains schuren. Zwaiten dokter, potten vol. Doch ston e versteld van wat der teveurschien kwam. Allènt har t aikenholt wel wat inwonen kregen, mor doar wos e wel road mit. Boeten deure har e der n vlot petreulie overheen mieterd en zied- en onderkaante mit n kwaaste n poar moal instreken. Dij ‘opvreters’ haren, docht hom, nou wel piep aan Meerten geven. Wiezelk was e nait ingoan op roadgeven van Harm Duuntjes, dij wel wos hou e veur ains en aaltied òfreken kon mit dij luus en pluus. Dij kurendriever zol wel wat mit hom in stek hebben. Ja, t was net as spul sprak, moust der n luzivèr bie holden, din bist deur veur aiveg of. Dank je de koekoek, din was gliek t kaske noar de barrebiesies. Roelf duurde der tenminzent nou zo ok wel op aan. d’Eerste doagen har t bie dreug weer boeten deure stoan, den t stonk ja aldernoarst.
Doarnoa har moeke heur kunsten vertoond. Der was n dikke loag was opsmeerd, mor noa t oetpoetsen, en dat n poar keer herhoalen, mog t rezeltoat der wel wezen.
‘t Glimt nou as n swienekeudel in t duuster,’ zee Jan zien ol heer. t Zel wel woar wezen, mor hij har nog nooit zo’n oetwaarpsel gluien zain. Zol wel weer ain van zien ondeurgrondelke wiesheden wezen. Woar e t altmangs vandoan huil, Joost mag t waiten. Jan wol zien nije aanwinst groag zo rad meugelk op koamer hebben, mor ja, hou kreeg e t doar? Kon t doch bezwoarlek mit in bus nemen. Ok hier kwam oplözzen oet onverwachte houk. ‘Wenneer gaaist weeromme?’ vruig Roelf. ‘Nou net as aans, zundagoavend, mor hou dat zo?’
Voader ging der es goud veur zitten. ‘Nou ja kiek, k har docht, as wie die ains mit auto wegbrochten, din kinnen wie tougelieks t kaske mitnemen. Aans wordt t ja zo’n gehaaister. Hou liekt die dat tou?’ t Was, dat ze dat in heur omgeven nait wend wazzen, aans war e zien voader om haals valen. As nuchtere Grunneger dee je zokswat ja nait. Wat zol n aander der wel van zeggen? Dat veurstel stond hom aans meroakel aan en luit dat ok wel degelk blieken. Zien ogen stroalden en Jan zat zowat te wuppen op stoul.
Zo kwam zien nije ‘hoesgenoot’ makkelk op stee.
Mörgen noa college – woarom zeden dij lu nait hail gewoon ‘les’, dat was ja t zulfde? – wol e boudel vannijs inrichten. Har der aal n nuver ploatske veur in gedachten. Voader keek zien ‘hok’ ains rond en vond, dat e boudel wel wat beder schoon holden kon.
Bliksiekoaters, Roelf mos der nait aan denken zo hoezen te mouten. Nou har e makkelk proaten mit zo’n hoesholdster veur dag en nacht. Hai mos t verdikkeme tussen aal t aander waark deur doun. Gelokkeg steunde moeke hom, deur te zeggen, dat ze zain kon dat e goud zien best dee om t zwikkie teunboar te holden.
Veurege raaize har ze evenpies n oog woagd aan koamer hiernoast. Dou wazzen heur ribbbels over hoed lopen. Mensen nog aan tou, bie heur thoes muiken swienen der ja nog nait zo’n zootje van. Baisten dij de noam haren, luipen der nog laank nait zo swienerg bie. Over heur Jan kon zien pabbe dik tevree wezen. Mit n gezicht van: ’t Zel wel!’ luit e zoch in ainegste fersounleke stoule valen en luit zoch t kopke kovvie van zien oogappel goud smoaken. Moeke har wat ‘veur der bie’ mitnomen. Dat is ja moekes aigen. Noa n uurtje har Roelf t allaank bekeken. Uutkiek op stainen, stainen en nog es stainen, òfwizzeld mit hier en doar n verdwoald roamke, woar ainmoal n nuver gerdientje hongen har, verveelde hom al meer as e zeggen duurde. Boetendes vertraauwde hai zien motorizzeerde vaaierwieler amperaan in dizze buurte. Dammeet har e gain wind meer in baanden, of n dikke krazze op t koetswaark. Hai mos der nait aan denken. Was meschain wel blied, dat e weer achter t stuur van zien vehikel zat en richten hoes stuurde. Willempje teutte hom zowat oren van kop. Dat ze zo slim groots op heur zeun was. Dat t jong zo blied was mit zien nije aanwinst, dat heur aiglieks gain sìnt kost har. Koamer dij e zo nuver aan kaant huil en nog n haile bult fraaiegheden meer. Mens hol doch es dien klappe, mit aal gerevel kin k aandacht ja sikkom nait bie weg holden, docht e, den zeggen is n hail aander verhoal. t Beste wat e doun kon, was om der gain ‘sjoegem’ op te geven, aans kon t nog stoer haalf uurtje worden.
Roelf dee net, of e gain tied har om te proaten. Overwoog nog eefkes om radio aan te zetten. Tien tegen aine, dat doar meer zinnegs oet komen zol, as oet heur ‘vreetschure’. Tjonge wat kinnen dij frommesen doch koakeln, n tjoggel hounder is der ja niks bie. Geloaten het e heur ‘referoat’ aanheurd. Toch slim makkelk, dat n mens twij oren kregen het. Doardeur kon dij woordenbrij votdoadelk t aine oor in en t aander weer oet, zonder binnen in kop teveul schoa aan te richten.
‘Wat zel ons Jan aan t doun wezen?’ Mit dizze vroage pebaaierde hai n ende te moaken aan heur betoog. Dit lukde gedailtelk, den zie ging in t zulfde tempo, mor nou mit n nije ploat wieder. Jan zol wel dit of dat en nog n haile bult meer. Roelf nikde mor van joa en schudde nee. Zai har doch nait in smiezen, dat e heur aandacht nait veur honderd persent har.
t Liedend veurwaarp huil zoch mit hail aandre besognes bezeg. Nou e zo onverwacht rad thoeskomen was, har e wat tied over. Doarom luip e noar zien buurvraauw, n alleroaregst wichtje van amperaan doezend weke. Zien olden har e nooit verteld, dat e wel es bie heur en zai bie hom over vlouer kwam. Wat nait wait, ok nait deert, moust mor reken.
Zien moeke zol allenneg al wat aan te maarken hebben op heur körde rokjes, terwiel dat veur hom juust oetzicht bood op n poar van heur aantrekkelkheden. Ok heur rooie lipjes zollen in moekes ogen vervast nait deur beugel kinnen. En dij wazzen veur hom nou net n neugen tot noader contakt en ok t wicht wos donders goud dat ons Laimeneer dij nait allènt veur t slikken doarzoot ontworpen har. Ze kon der oareg mit overweg en dat was tot wederzieds genougen. Lichtstrebe onder deure deur muik dudelk dat ze nog nait onder lappenlonten lag, zodat e mit n rovvel op deure kenboar muik dat Jan Rasters in hoogst aigen persoon ‘belet’ vruig. Zie har hom ja nog bie lange noa nait verwacht. Noa wat snoetjeknovveln kon e mit zien verhoal veur dag komen en krapaan n ketaar loater stonden ze baaident t nije kaske te bewondern. Jan gaf doarbie tekst en oetleg en wat e nait wos, verzon e ter ploatse. Mit n potje bier in haand overlegden ze wat veur en woar e dij zoakjes din opbaargen kon.
Loaden spraken tot heur verbeeldens en t duurde din ok nait laank of dij lagen op t kerpet, dij e van zien grootolden overnomen har. t Jong mos der ja ordentelk bie zitten. Wat gesnor har al n plekske vonden. Annelies – hou komt n mens der op? – kreeg n volgend loadje en wol hom aan Jan geven, mor dij har schienboar t verstand der nait hailemoal bie, zodat e omkeerd oet heur haanden flikkerde.
Aan onderkaande, zowat nait zichtboar was mit n soort leukoplast wat bevestegd. Loagen lagen gedailtelk over nkander, zodat der sikkom niks van te zain was. Mit vaarf was t nuver overstreken, zodat allènt n klaaine verdikken aangaf, dat doar wat verbörgen was. Zulfs moeke Rasters har der niks van maarkt en dat mog n wonder haiten. Hail verzichteg hebben ze gezoamenlek mit n schildersmeske t zwikkie rondom los törnd. Iedeljipsk trok Jan t leste stokje lös. Noa n hoop getudel kwam der n fiengeef opvollen stok pampier teveurschien. Van aal kaanten wer dizze grode schat bekeken. Verdikkemie, dat overkwam n mens ja nait aal doage. Eerst dochde Jan, dat t wel es n kuur van zien ol heer wezen kon, mor dat sloot e al rad oet. Doarveur zag t er veuls te old oet. Zittend op bèrre, duurden ze t pepier sikkom nait open te vollen. Baange, dat t oet mekoar valen zol. Wel wait, hou old dit al is. Annelies stelde veur eefkes noar heur aigen koamer te lopen om heur digitoale fotocameroa te kriegen. Veurdat ze wieder gingen konnen ze beder stap veur stap vastleggen op gevuilege ploat. Doarnoa konnen ze t in heur computer invoeren, vergroten as t neudeg was en bie te waarken. Dat was dizze ‘leerders’ wel aanvertraauwd. In n sneltraainvoart was t wicht al weeromme. n Kop as n rooie bait van opwinden. Bliksiekoaters, doar kon gain tilleviezie-oetzenden ja tegen op. Pilske zol kold worden, as t nait oet koelkaaste kwam. Hail langzoam zag Jan kaans om t n stokje open te kriegen. An staait mit heur foto-apperoat peroat, keek aalgedureg of t der goud dudelk op komen is. Bedie bie bedie geft t pampier zoch wonnen en aalsmor meer schriefwaark komt in zicht. Woarbie Annelies heur vondst oetgebraaid op gevuilege ploat vaste legt.
