Veronica

Veronica, Veronica, gerdienen binnen nog haalf dicht
De zun speult mit dien hoaren, dien wimpers zeven t licht
Dit mag nog uren duren, een dag aan zien begun,
in de mörgenzun.
Veronica, Veronica, om dien lippen speult een lach
Verboasd dien blauwe ogen, knipperen noar de dag
Dien lief nog lang nait wakker, hangst haalf nog in een dreum,
in de mörgenzun.
Veronica, Veronica, dien haand zuikt, noar mien haand
En veur ik wat ken zeggen, ben k in dien dreum belaand.
Doe wilst nog zacht even soezen, veur weer een dag begunt,
in de mörgenzun.
Veronica, Veronica, dien lippen zuit en nat
De dag mout nog evenwachten, het licht zo licht en zacht
Ver vot van alle doagen, veur weer een dag begunt,
in de mörgenzun.
Ik hol van die Veronica, bie mie, bie mie hail dicht
De glimlach in dien ogen, dien glimlach in dit licht
Ik wil hier altied blieven, een dag aan zien begun,
in de mörgenzun.

Op t laid Veronica van Cornelis Vreeswijk