Tiedrit
De kop stait mie op barsten,
Mien kleur is donkerrood.
Der is nog gain ontlasten,
De ontreddering is groot.
Ik smiet papieren deur de keet,
Vanachter mien computer.
Niks gain poep of scheet,
Allain een bult gefoeter.
Nou doun de zenen ook nog mit,
Mien lief begunt te trillen.
Ik zit te bibberen as ik zit,
Krieg blauwe vlekken op mien billen.
Der komt gain woord meer in mien kop.
En as k al aine vin,
Den riemt e naargens op
Of paast nait in de zin.
Moar den, noa een rieg onnutte uren
Vaalt er toch nog wat omdeel.
Zelfs een hail ‘gedicht’ om te versturen,
Gauw moar op de digi-mail.
Dat is gelukkig weer aan zied.
Moar nou nog even de vroag:
Hou staait het mit de tied:
Is het al mörgen of nog vandoag?
Bin ik nou een dag te loat
En ligt Kreuze op oapegoapen?
Nee, goddank. Ik krieg het even te kwoad:
Twij veur twaalf, Jan kin weer rustig sloapen.
Ik heb het nog weer red,
Mit veul muite, mit veul piene.
Ook al was het ditmoal nèt:
Ik bin nog veur de Dooie Liene!.