Sjans

In t boantjetrekkers bad noast deur
haar Trientje d’ roemte, ze vuilde heur
zo licht as n veer en onbevangen.
n Poar boantjes haar ze nog mor trokken
dou in heur boan n poar olle bokken
mor aalweg om heur tou bleven hangen.

As vraauw op leeftied was ze van slag
wos wizze dat t nait aan heur lag.
wat mos ze hier nou toch van denken?
Ze bleef mor even aan kaante stoan
mor heren gingen nait bie heur vandoan,
bleven toerloos aandacht aan heur schenken.

Verdraaid nog tou, ze was muite weerd!
Wer op heur òlder, nog begeerd!
Menneg vriendin zol heur benieden.
Ze laagde schuchter even noar t stèl
as was zai n òlle vrijgezèl.
Mor dat kon het ja hail nait lieden.

Heur vrundelkhaid dee manluu deugd.
Zai woanden zok in twijde jeugd.
“wind op de meulen” van dizze baident
Van Trientjes aandacht muiken ze waark
soamen vuilden zai zok dúbbel staark
mor, Trientje luit zok nait verlaiden.

Ontraauw aan Haarm? Over heur liek.
Met hom was ze ja gòldjeriek.
Ze haar dat eerder mouten bedenken.
Haar Trientj’heur traauwring nou mor om!
Derzunder zwemmen bleek wel hail dom.
Hou wieder zunder ain te krenken?

In t haitst van n pienlek misverstand
ligt n leugentje om bestwil veur de hand.
“Kiek”, zee z’om der vanòf te wezen,
“doargunt bovenaan op wotterglieboan,
dat is mien man, zai hom ais stoan.
Hai wil net noar beneden sjezen.”

Veur ze heur leugen kon overzain
haar ze zokzulf dermit bie t bain.
“Dij kerel zol joen man mouten haiten?”
“Joa”, zee ze, “wizze is hom dat.
Hai is nait baange, hai kin wel wat.
Wat hai aal duurt, willen ie nait waiten!”

Man doar in locht, van leugen gain wait,
haar aan glieboan veul oareghaid.
Met kop veuraan muik e veul sputters.
Trientje prees groots dij driesteghaid:
“Vervast binnen ie zo moudeg nait!”
Dat zeerde n snoar bie d’ òlle vutters.

“Driest as joen man?” Zeden ze filain,
“wie loaten hom nog de hakken zain!
Wacht mor ais òf wat wie aal woagen.”
Vaar widde bainen beklommen dou rap
de smale treden van de trap.
Dat was om muilekheden vroagen.

Trientj’ haar inwendeg grode lol
omreden heur plannechie, zai wol
oetrieten as z’even nait noar heur keken.
De mantjes wuifden nog even oet locht.
Dou vlogen z’al deur de wotterbocht.
t Gevoar haren zai niks in de reken.

Trientje koos dou het hoazenpad
met mantjes haar ze t haildaal had.
Hou t mörn mos was nog n grode vroage
Met rode kop kwam ze biehoes
Haarm vruig:”Woarom nou al weer thoes,
bistoe nait aal te vris vandoage?”

Beschoamd dee Trientje heur verhoal:
” n Poar mantjes waren mie te brutoal!
Hou mos ik aans van t stèl òfkommen
ik mog ze veur mien ogen nait zain.”
ik wait t ook wel t was ook gemain
mor most nait aalweg op mie brommen.

“Doe” laagd’ e, “hoalst nog ais wat maals
wat onvergevelks die op haals.”
doar kivve zachiesaan op wachten.
Zuneg haar Haarm zien zègje doan
of n zaikenwoagen gierde deur de loan
t verinneweerde heur gedachten.

Drijtoneg klonk t alaarm singjoal,
n körte stilte… vannijs t keboal.
Trientje wer dou wel hail slim weureg.
Haarm ging doadelk op onderzuik
omreden hai zok ook kopseer muik.
De woarhaid bleek nait zo rooskleureg

In t zwembad doar was n òldere man
Bienoa verdronken wat zègst doarvan
Haarm heurde t aalmoal bie de buren
d’Ólle haar slim overmoudeg doan
was met kop veuraan van glieboan goan
“t Haar nait veul laanger mouten duren.

En mit gevoar veur aigen leven
haar en n kammeroad hom hulpe geven.
n Lintje zol dij toch verdainen?”
Aarm Trientje t vuil heur raauw op hoed
Gain zinneg woord kreeg ze deroet,
“n Lintje? Tja… k’ leuf… doarover heb ik gain mainen.”