Scheuvellaidje

As ‘t ies in de wieken en moaren zok zet,
Binn’ groten en lutjen in Grunnen oet ket;
De zörgen op zied!
Wel het er gain tied?
De òllen en jongen binn’ ‘t stuur ja glad kwiet!

‘t Was ‘t winter van negenteg; een nuver jonk wicht,
Zo ain met de heldere zun op ‘t gezicht,
n Boas van n maaid, Doar de bloume op staait,
Doar de mensen van zeden: zoks bin der hoast nait

Dij haar ook n scheuveliesraiske in kop
En zöchd’ op de beune heur smidsiezers op,
Bon scheuveltjes dou
Vaast onder heur schou:
Mit verege sloagen noa Woltersum tou.

Noar d’haardloperij: heur Geert in de boan!
Begriep ie ‘t nou al? Dat het ‘et hom doan,
Voar wol ‘t wel nait lieden,
Moar kon ‘t nait vermieden;
Dat het mit aal voaders zo west ale tieden.

Zok lopen is wonder, zo smui en gespierd:
‘t Dut niks of de wind heur om d’oren tou giert;
In ‘t enne, jandorie:
Veur hom is de glorie!
Wel luit doar n troantje om Geert zien victorie?

En n luk zetje loater, bie lichtende moan,
Dou reden d’r weer twij over de boan;
Moar nou nait zo ras;
Dat gaf nou gain pas.
Och, dat het nog weken laank scheuvelies was!

Tekst: P. Groen.