Reünie

De stank van t olle schoollekoal,
omklemde troag zien leden.
Gevangen ien n old verhoal,
zag hij weer zien verleden.
De angst, de sloagen die er kreeg,
nooit zol er dat vergeten.
Hij kromde machteloos zien rug,
de pien har er verbeten.

Hij voelde weer het sniedend pesten,
dwars deur zien kleine kienerziel.
Al sloeg men hem ok buten westen,
was er niet één die t met hem hiel.
Altied, altied vernijs die schande,
van armoe, dommegheid en voel,
t Was opzet dat er hiel belande,
want hier, hier was er bij zien doel.

Mörgen zol elkeneen hier kommen,
met bliede ogen ien herinnering.
En hij? Wat kon het hem verdommen,
hij was toch een verschoppeling.
Het vuur scheen ien zien dovve ogen,
toen ging alles ien vlammen op.
Zien kromme rug, die trok aal hoger,
nou was er toch nog aan de top.

Ieneens zag er zien kienerjoaren,
zo kold en kil en zo gemeen.
Nog één keer al die grille ogen,
gien medelieden. Van gienéén.
Hij docht nog even aan zien moeke,
gien liefde har er van heur had.
Hij wer zo doezeg en zo moede,
op t ènde kregen ze hem toch nog plat.