Proppie

Zel doch nait woar wezen? Doch staait t ja in t Dagblad van het Noorden. Heden overleden Johannes van der Tuuk. Even kieken, joa dat mout hom wel wezen. Is van ainenvatteg. n Stief joar veur mie geboren. Zat n klazze hoger as mie bie ol juvver Franssen. Wie schreven t eerste joar, krek noa d’oorlog, nog mit n grivvel op n laaichie. Dat muik as je nait oetkeken n aibels snerend geluud. As je kloar wazzen mit joen waark, keek juvver t noa, schreef rezeltoaten in heur opschriefboukue en dompelde t laaichie in n emmer woater. Was noa t opdreugen weer kloar veur gebroek.
Johannes, of Jannes, zoas e aaid nuimd wer, is ok nait wied vot trokken, allewel k hom aiglieks oet t zicht roakt bin. Hou is t doch meugelk. Deur zo’n aaldoagse tieden, komt zomor t ain en aander weer boven drieven. k Wait nog sekuur woar e woonde. In d’helfte van n dubbeld aarbaidershoeske aan Zuderstroade. Wazzen mit n hail koppel kinder thoes. Moeke har n bult waark aan de kinder en voader knooide van smörgens vroug tot soavends loat bie de grötste boer van t dörp. n Bedie n hoesholden van Jan Steen. Zat waaineg of gain stuur in. As jonken van moeke op bèrre mozzen, veuls te vroug vanzölfs, kropen ze oet sloapkoamerroam weer noar boeten. As ze trappaaierd werren, was veur evenpies t hoes te klaain, mor t jonkvolk was t gereer, n fleer om kop of peune in de kont wel wend en trokken heur der nait veul van aan. Mit zoks volk in de buurde, was der aaltied n bult dieverdoatsie. Jannes was, ducht mie, twijde in riege. Ollu haren noa zien verschienen in hoeze Van der Tuuk, van stond of aan n bult mit hom te stellen. Luipen drumpel bie heur hoesdokter der sikkom oet. t Mog mit recht n meroakel haiten, dat lutje Jannes t red har. Dou e zowied was, dat e tidde van moeke Siene verdroagen kon, zedde e spreekwoordelke zokken der in. Vrat loater in tied zien olden d’oren sikkom van kop. Jannes van der Tuuk was as kwoajong al wat aan dikke kaante. Dee zien volksnoam ‘Proppie’ din ok eer aan.

Kop zat hom stief tussen scholders. n Stel hemelsblaauwe ogen gloepten wat astrant de wereld in. Mog liggoamelk nait moekes mooiste wezen, mor zien oetkiek muik dudelk, dat t hom dat aalmoal niks verschelen kon. Of t jong mos, oet ervoarens wies worren, meschain doun asof. Zien lief wer tild deur n poar stevege stiepen, dij van geboorte of aan al noar binnen draaiden. Kon op legere school hail nuver oet de vouten, bie wieze van proat den, den aan bewegen, van A noar B bevubbeld, har e t nait zo begrepen. Wat e aan sport tekört kwam, muik e aan smieteghaid meer as goud.
Zien olders dochten slim groot over hom. Ons Jannes kon dit of dat as de beste. Eerliekswoar zien leerderij mog gain proat hebben. Kundeghaid mit zien haanden doarentegen wel. Wat zien ogen zagen, muiken zien haanden. Ok in streuperij blonk e van kinds òf aan al oet. t Veld har veur hom waaineg gehaaimen. Har schienboar gain verlet van ondeugd, mor verdee zien tied t laifst met zien kontjederij.
Doch gruiden kinder op tot haardwaarkende, oppazende lu, dij altmoal oareg nuver heur ploatse vonnen hebben. As k avvertenzie nog ains beder bekeek, zag k dat ‘ons Proppie’, traauwd was en drij kinder op wereld zat har. Ok t edres woar e mit zien vraauw woond har, kende k nog van vrouger en was nait t minste stee. Mos zoch nuver opwaarkt hebben. Har, zag k, joarenlaank op eerabbelmeelfebriek waarkt.
k Har nog geern ains mit hom over vrouger proaten wild, mor dat was ja lollemansstip noa de moaltied. Zokse mementen bedenkt man weer es n moal, as n mens older wordt. Zel k zien vraauw n koartje sturen? Och loat ok mor. k Heb ja nooit recht verslag mit heur had. Wat het femilie aan n koartje van n wildvrömde? Ropt allenneg n bult vroagen op.
k Zel aankom vrijdag aan hom denken, as e t vuur in gaait.