Plantsounwaarkers

Gemainteambtenoaren binnen iemege aarbaiders. Worden wel voak grappen moakt over ambtenoaren en doar is ook niks mis mit, zolaank as je moar begriepen dat mainste ambtenoaren haard waarken en zuk ien dainst stellen van burgerij. Plantsounwaarkers vurmen doarop gain oetzundern. Den is t een genot as je zain kìnnen dat jongkerels doar geern bie waarken willen. Ik heb t zulf zain, dou ‘k op n mörgen op n baankje ien stadspaark zat.

Ik haar mie op baankje hìnzet, om even n pauze te nemen op mien mörgenloopke en om even te genottern ien t lije veurjoarszunnetje. Zun luit dauw van vrouge mörgen verdaampen en zun dee touzeggen dat t n mooie, waarme veurjoarsdag worden zol. ‘k Haar net gat aan t toch nog wel kolle holt van baank, dou karke van plantsounwaarkers aanrieden kwam. Moar een poar meter veur mie vuil motor van kaar stil op t pad. Hier mos waarkt worden, dat was wel dudelk. Motor van kaar roasde nog noa, moar n jongkerel wol doar nait op wachten. Hai wupte smui tot kaar oet en haar schovvel aal ien haanden, dou zien oldere kollegoa pas eerste vout tot kaar oetzette. “Ho jong, ho jong”, zee òl boas, terwiel dat hai achter stuur votkroop. “Overmoud van jonkhaid, ‘k wait t wel, wilst geern aan t waark, moar mit overleg jong, mit overleg.” Endelk was hai achter stuur vot en bedoard luip hai noar achterèn van kaar.

“Wie mouten hier toch schovveln?” zee jong.
“Joazeker”, kon òl boas hom vertellen, “moar doar komt overleg bie kieken jong. As ik op kerwaai aankom; den zet ik mie aaltied even op loadklep van kaar”, hai dee doad bie zien woord en zette zien achterèn op loadklep van kaar hìn, “en den draai ik mie op mien gemak even n smokertje”. Omstandeg huil hai sjekpuut tot bovenbuus oet. Pielde n vloeipepierke oet deuske en begon zuk n sjekje te draaien.

“Moar ik rook nait”, zee jongkerel, mit schovvel nog aal ien haanden, kloar om te begunnen.
“Doar komt t nait op aan”, zee òl, “t gait erom dat je even, … verdold!” Onder zien vingers was t vloeipepierke deurmidden scheurt.
“Dat overkomt mie voak”, bekende hai aan zien jonge kollegoa en luit hom zien haanden zaain. “Dat komt omda’k van dij dikke vingers heb.”
“O”, zee de knoap, moar ‘k haar t idee dat t hom nait veul schelen kon.

Òl pielde n nij pepierke tot deuske oet en begon veurnijs. Ditmoal kreeg e t kloar. “Zo den. Nou nog even braand der ien.” Sjekpuut ging weer ien bovenbuus en mit aansteker stak hai sjekje aan. Duurde mor even, dou dreven blaauwe nicotinedaampen deur lucht. “Doar wor je weer mens van.” Hai zoog smook daip ien zien poesterd.

“En nou kìnnen wie begunnen?” vruig t jongmens tiedkorteg. Hai leunde op schovvel, mor mit rogge aanspand, kloar om oet startblokken te vlaigen.
“Joa, nou zellen wie ons t kerwaai veur vandoage ais aanzain.” Òl kwam ien t ìnd. Jong veerde op en greep schovvel vaast ien haanden. Mor dat was overmoudeg van hom. “Nee jong, raif bist nog nait neudig hur”, zee òl. “Wie mouten t eerst ais aankieken.”
Haildaal riddersloagen keek jongkerel noar rogge van zien oldere kollegoa. Dou trok hai wat mit scholders en mieterde schovvel op kaar.

Aan raand van bloumpaark bleef òl stoan. Hai zag zuk t spultje ais aan. “Joa”, hai nikkopte der bie, “‘k zai t wel aal. Doar zit hail wat roet tussen.”
“Och”, zee t jongmens en trok wat mit scholders. ‘k Leuf hai zag t minder swoar ien as òl.
“Joa, nee, verkiek die doar nait op jong”, en hai wees over bloumpaark van, as ‘k dat zo even ienschatten mout, drij bie zes meter. “Hier het ien n poar weeke gain schovvel deur wèst.”
“Doarveur binnen wie nou ook hier ja”, stelde jong vaast.

“Joa, doar hest geliek aan”, mos òl tougeven. Hai brak op knibbels op t gras veur bloumpaark en zee tegen jong: “Kiek hier gaait t om”, hai wees jong op gruine bloadjes van t roet. Veurdat jong kon sputtern van; ‘dat wait ik ook wel’, ging òl verder: “Da’s dudelk vanzulf. Moar t gaait der even om; hou schovveln wie dat vot. Kiek, …” Òl wachtte op reaksie van jong, moar dij kwam nait. Gain wonder want jong haar n wichtje ien t oog kregen en doar noar kieken von hai spannender den noar òl dij doar op knijen lag. Neem t jong ais kwoalek. t Was ook n hail schier wichtje dat doar deur t paark luip. Mit n hail kört klaidje aan en wat doar onder bewoog leek nait verkeerd. “Nou mostoe wel even opletten vanzulfs”, zee òl boas grammieterg, dou hai ien de goaten kreeg dat jong gain oog meer veur hom haar.
“Joa”, zee jong en draaide mit muite kop weer zo dat neus ien richten van òl wees. Moar ogen zaten vervast ien ooghouken en keken nog noar t wichtje.

“Verduld, doar hest aal!” ruip òl en wapperde mit ain van zien haanden.
“Wat gaait der loos?” vruig jong.
“Ik braand mie de vingers aan mien aigen sjekje”, verkloarde òl. “Verdoemd nog tou!”
“Doe doust net of dat mien schuld is.”
“Haarst ook moar opletten mouten”, òl haar nait allinneg vingers braand, hai was zulf ook aanbraand.
Jong trok mit scholders en zee; “smoken is nait gezond en elkain dij smookt mout zulf de gevolgen doarvan droagen. Doar kinstoe mie nait op aanspreken.”
“Doe hest makkelk proaten”, von òl en hai stak vingers ien mond om zo braand der n beetje oet te kriegen.

Zat oaventuur ien dizze baaide plantsounwaarkers. ‘k Haar hier moar n luk zetje zitten wilt, om pien ien remoatiese knijen wat òf te loaten zakken, moar nou wol ik geern zain hou of dit òfkaalvde tussen dij baaiden. En aal haar jong haildaal geliek; dat smoken ongezond was, ik draaide mie doch zulf ook moar n sjekje. Dij kon ik op mien gemak opsmoken en onder tied ging veurstellen deur:
“Woar waarn wie bleven?” Òl boog zuk weer over bloumpaark. “Hierzo, kiek, …”, mit haand bewoog hai over t roet midden maank bloumen, “hier kìn niks schaifgoan. Doar kìnnen wie mit schovvel zo deur. Moar hier, stoef bie bloumen staait ook roet. Dit binnen bloumen.” Òl wees jong op bluiende veurjoarspracht.
“Joa, dat binnen poaskebloumen en dij bluien nog en mouten stoan blieven!”, begreep jong. Hai sloakte n daipe zucht, zien geduld wer ook wel hail slim op pruif steld.

“Just, dat hest hail goud begrepen. Moar as wie mit schovvel hier omtou goan; den kìn t gaauw gebeuren dat wie poaskebloum mit wegschovveln. Doar mouten wie veurzichteg omtou, as t nait aans kìn den moar mit haand.”
“Heregod man, dat is doch wel dudelk!” ruip jong, terwiel dat hai òl mit verstand aankeek.
Òl rechtte zien rogge. “Nou mostoe nait zo kribbig wezen”, zee e. “Boas het mie zegd; ik mout die plantsounwaark biebrengen. En ik nìm mien waark aaltied hail sekuur.”
“Joa, t is aal goud”, zee jong verontschuldegend.
“Nou, hierzo, kiek! Moar goud dat wie even keken hebben”, zee òl boas en wees ien bloumpaark.
“Wat? Wat?” jong keek ook, moar t wer hom nait dudelk wat òl bedoulde.
“Doarzo, zugst dat nait?”
“Wat mout ik den zain? Ik zai roet, brannekkels.”
“Joa, krekt, brannekkels!”
“Nou, wat is doar mit?” wol jong waiten.
“Brannekkels, dij kinst doe nait mit blode haanden beetpakken”, wos òl.
“Nee, vanzulfs nait.”
“Vandoar dat je aaltied t kerwaai even aankieken mouten.” Òl kwam mit muite weer ien t ìnd. “Hai, blied da’k weer overèn stoa.” Hai rekte zuk ais oet. “Moar nou waiten wie dus dat wie handsen aanhebben mouten as wie mit t waarken begunnen.”
“Goud,” jong haar t begrepen, “handsen mouten wie hebben, schovvels en n klain haarkje veur stoef bie bloumen?”
“Joa, ‘k leuf dat wie t doar mit kloarkriegen kìnnen”, zee òl. “Den zellen wie ais zain hou wied wie kommen kìnnen vandoage.”
“Vandoage? Doe mainst doch nait allinneg dizze bloumpaark?” Jong keek òl mit verstand aan. “Veur middag binnen wie doch kloar mit dizze bloumpaark?”

Òl schudde ais mit kop. “Doar sprekt onervoarenhaid. ‘k Heb die doch net oetstokt dat wie t mit overleg aanpakken mouten? Astoe doar op roakeldais mit schovvel deurhìn haauwst, den komt t nait goud.”
“Nou ja, wie zellen wel zain”, zee jong mit n zucht. Jong luip noar kaar en wol t raif der òf pakken.
“Ducht mie zo, konst t nog wel even liggen loaten”, zee òl terwiel dat hai op zien allozie keek.
“Wat nou den weer?” Jong bleef mit n ruk stilstoan en sluig van vranterghaid mit n haand op loadbak van kaar.
“Wie goan eerst moar ais schavven.”
“Schavven?!” Jong keek ais op zien aigen allozie. “Wie hebben om negen uur schaaft en t is nou nog moar haalf negen!”
“t Is krekt zoastoe dat zegst”, was antwoord van òl. “Wie hebben om negen uur schaaft en den mouten wie ook schavven.”
“Joa, dat zeg ik.”
“Nou den”, òl luip noar veurkaant van kaar.
“Joa, wat nou, ‘nou den’?” Verboasd keek jong noar òl, dij op zien gemak ien kaar op zuik ging noar zien stoettromke. “Ik zeg die doch dat t nou nog moar haalf negen is! Wat wolstoe nou den? Of lopt dien allozie soms veur?”

Òl stak kop boven kaar oet en keek jong kwoad aan. “Nou mostoe ais goud luustern”, zee hai, mit aargernis heurboar ien zien stem. “Wie mouten om negen uur schavven, joa?!”
“Joa”, jong nikkopte.
“Astoe om negen uur dien boudeltje nog bie nkander zuiken most, den bistoe om negen uur nait aan t schavven, woar of nait?”
Jong luit kop zakken. Hier kon hai nait tegenop. “As je t zo bekieken, dan hestoe geliek”, gaf hai tou.
“Dat wol ‘k ook moar zeggen.” Òl boas dook weer ien kaar en kwam der n zetje loater weer oet, mit stoettromke en thermosvlès ien haanden.
“t Is aibels mooi weer, ik haar zo docht; wie mouten moar ien boeten schavven. Wat duchtie?”
Jong leunde mit baaide haanden tegen kaar en haar kop nog noar grond richt. Hai was nog haildaal riddersloagen van òl boas zien kiek op de zoaken. “Ik vin aal goud”, zee hai.

“Doar op dat baankje haar ‘k zo docht”, òl wees ien mien richten. “Noast dij aine woar dij man op zit.” Hai luip noar baank tou. Jong kwam ook ien bewegen en ging ien kaar op zuik noar zien aigen stoettromke.
“Goidag”, zee òl tegen mie en nikkopte der even bie.
“Moi”, zee ik weerom en tikte even aan raand van mien houd.
Òl ging op baank zitten. Hai zette stoettromke noast zuk hìn en thermosvlès doar weer noast. Dou keek òl mie weer aan en zee: “Mooi weer hebben wie vandoag.”
“Aibels mooi. Waarm zunnetje, floitende vogeltjes, doar krieg je veurjoarsgevuil van.”
“Doar hebben ie haildaal geliek aan”, zee òl. Hai keek op noar jong, dij ook op baank òf kwam lopen.
“Moi”, zee jong tegen mie. Ik tikte ook veur hom nog moar ais tegen raand van houd aan.

“Ik mout hom oplaaiden”, zee òl tegen mie en knikte mit kop ien richten van jong, dij onder tied noast òl op baank zitten goan was. “Wie bìnnen van plantsounen en wie mouten hier schovveln.”
“Nou, t zel mie benijen of wie doar nog aan tou kommen vandoag”, mommelde jong veur zuk oet.
Ik schoot ien laag. Òl boas keerde zuk noar jong tou. “Wat mainstoe doar nou weer mit?!” wol hai van jong waiten.
“Niks”, zee jong, “loaten wie nou moar schavven goan.”
“Wie goan nou even schavven”, zee òl boas tegen mie.
“Loat t joe smoaken”, zee ik, “den draai ik mie nog even n sjekje.” Ik trok mien sjekpuut veur twijde moal dij daag tot binnenbuus oet.
“Braand joe de vingers nait”, zee jong, woarop ik weer ien laag schoot. Jong mos ook laggen. Òl boas nait, dij keek òfkeurend noar jong. Moar hai zee moar niks.

Ik stak mien sjekje op, jong tapte zuk n kop kovvie ien en òl dee zien stoettromke open en zee: “Zo den, nou even n stoetbrug mit roggenstoet en kees, mit n koempke kovvie der bie.” Hai nam zien thermosvlès ien handen en kwam tot ontdekken dat hai gain koempke haar.
“Verdold, nou bin ik mien koempke vergeten”, zee hai. Zowel jong as ik keken noar hom en vandoar dat hai zuk kennelk roupen vuilde om t oet te leggen. “Vraauw het hom òfwossen gustern en dou heb ‘k hom vanmörgens ien n apaart puutje mitnomen en puutje ligt nog ien kaar.”
Hai keek jong aan. Hai haar vervast wilt dat jong ien t ìnd sprongen was en puutje veur hom ophoald haar. Moar jong nam n hap van zien stoetbrug mit pindoakees en muik zuk nait drok om koemke van òl boas. “Doar mout ik den eerst moar achterheer.” Òl dee zien stoettromke weer tou. Stènnend kwam hai ien t ìnd en luip noar kaar tou.

“Mit dit mooi zunschien weer is t mooi waarken zo, ien boeten”, zee ik tegen jong.
Jong haar mit kromme rogge op baank zitten te kaauwen op stoetbrug. Nou veerde hai op net geliek as dat hai deur n ieme stoken wer.
“Waarken?!” zee hai. “Waarken?! Wie hebben ja nog gain slag waark doan! Ien dij òl is gain bewegen te kriegen en hai is ducht mie van mainen dat ik nait goud bie mien verstand bin. Hai gaait mie vertellen wat roet is en wat bloumen binnen! En den mouten wie schavven, om negen uur, moar hai het n haalf uur neudeg mit veurberaidens veur t schavven. Man nog tou! Allinneg haar ik t haalve bloumpaark aal opschoond had, moar nou is der nog gain bladje roet vot!”

Ik mos der om laggen. “Joa, laag der moar om”, zee jong ongelokkeg. “Ie kìnnen der om laggen, moar ik mout haile dag nog mit hom deurbringen.”
“Zeest wat jong?” Òl kwam weeromlopen, mit zien koemke ien haand.
Jong boog zuk weer veurover. “O, meneer hier zee dat t mooi waarken was, zo ien boeten mit dit mooi zunschien weer, en ik zee dat hai doar geliek ien haar.” Jong propte rest van stoetbrug ien mond.

Òl ging weer op baank zitten en kon endelk zien koemke vol kovvie tappen. “Joa, is ook zo”, zee hai tegen mie. “Moar weer kìnnen wie nait bestellen vanzulf en zuk mooi zunschien weer hebben wie nait aaltied.”
“Nee, dat zel wel nait”, zee ik. “Mag ik joe ais wat vroagen?”
“Joa, vanzulfs wel hur, vroag moar gerust”, òl keek mie verwachtensvol aan.
Ik wees op bloumpaark en vruig aan òl: “Zo’n bloumbèr schier moaken, houlaank binnen joe doar nou drok mit?”

Òl nam noadenkend n klokje van zien kovvie en dou zee hai: “Joa, wat zel ‘k doar nou ais van zeggen. t Komt der haildaal op aan wat of je tegen kommen. As ik allinneg bin, … t is n nuver lapke, … twij doagen bin ‘k der den wel zuit mit.” Ik zag ogen van jong groot worden van verboazen. “Moar nou binnen wie mit ons baaiden. Doar komt wel bie noatuurlek da’k hom mout oplaaiden, dat hold tied op vanzulfs. Aal mit aal binnen wie der, denk ik, nog wel n dag en n haalf mit zuit.” Ogen van jong vuilen hom nou zowat tot kazzen oet. “Joa meneer”, ging òl verder, “doar komt meer bie kieken den mensen denken.”

Jong nam zien kovviekop en sluig hom ien ain bats achterover. Hai draaide kopke weer op thermosvlès en zee: “Zo, wie hebben schavven doan nait?”
“Wat?!” t Leek wel of òl mit kont op n wepenust zat. “Schavven doan?! Ik mout nog begunnen!” Hai keek op zien allozie. “Nou hier, zugst wel, t is krekt negen uur; schaafttied.”
“En ik heb t aal op, den goan ik even aan loop”, jong ston op.
“Doar is niks verkeerd mit, dou dat moar gerust. Ik roup die wel as t weer waarkenstied is.”

Jong burg zien stoettromke en thermosvlès weer op ien kaar en luip liek op t wicht van eerder òf, dij wiederop op n baankje zat te lezen ien n boukje.
Òl nam n hap van zien stoetbrug mit roggenstoet en kees en kaauwde t weg mit n klokje kovvie. Dou wees hai op jong, dij aal zowied kommen was mit t wicht dat hai noast heur op baank zat, en zee tegen mie: “Jongkerels, oog veur wichter hebben zai, mor veur t waarken?!”
“Och”, zee ik, mien peuk onder zool van schoun oetdrukkend, “‘k haar doch zo t gevuil, jong wil wel waarken.”
“Waarken? Hai?!” Òl haar net weer n hap van stoetbrug nemen wilt, moar luit stoetbrug nou weer zakken, om t mie oet te stokken. “Nee meneer, waarken hebben jongkerels as hai gain oog veur. Zai willen der deurhìn haauwen. t Kloarmoaken, noar heur gevuil den, en den weer wiederop. Zai hebben gain geduld veur t waarken. Moar op zo’n menaier krieg je haalf waark. Dat zain joe nait, en dat nìm ‘k joe ook haildaal nait kwoalek, joe bìnnen n fiene meneer dij t waarken mit haanden nait wend is, moar ik, man mit ervoaren, zai dat wel.” Hai brocht stoetbrug weer noar zien mond en nam der n hap der oet.

Ik nam mien haandstok en mit dij as steun brocht ik miezulf ien t ìnd van baank. “Ik mout moar ais wieder”, zee ik tegen òl, “want joe hebben mie wat aal te gaauw joen oordail kloar.” Òl verslook zuk ien zien klokje kovvie. “Jong doar wil geern aan t waark, moar joe hollen hom tegen omdat t joe aans te rap gaait. Jong wil haarder waarken as joe willen. En ien mie zain joe n fiene meneer dij t waarken mit haanden nait wend is. Doarin miszain joe zuk. Ik kìn tegenswoordeg fiene meneer speulen, omreden dat ik van remetiek nait meer waarken kìn. Moar heb aaltied ien baauw aarbaid, as vaarver, en wait doarom verduvelds goud wat waarken mit haanden is.” Leunend op haandstok ging ik wieder mit mien mörgenloopke.

Achter mie sprong òl van baank ien t ìnd en mit mond nog haalfvol mit stoet ruip hai mie noa: “Vaarver ien baauw, wat zol mie dat?! Wat waiten ie van toentjen?!”
“Genog om te waiten dat n dag en n haalf waark over zo’n lapke bloumpaark, mit twij man, zuver schaande is”, zee ik tegen hom, mie even noar hom toudraaiend. “Jong haar krekt geliek, veurmiddag mouten joe doar zat mit kloar wezen. En veur t gevaal joe t nog nait ien goaten hebben”, ik keek op mien allozie, “‘t is kwaart noa negen, schavven is doan.” Òl luip blaauw aan en van kwoadighaid smeet hai zien stoettromke op grond. Ik mos der om laggen en zel moar nait hierhìn schrieven wat hai mie apmoal noaruip. Mor veul moois was t nait.

Ik luip van òl vot en jong kwam mie ien muit. Ik tikte aan mien houd en zee tegen hom: “‘k Wens die staarkte mit hom, rest van dag”, en wenkte mit kop noar òl, dij mit voest noar mie swoaide.
Jong trok mit scholders en zee: “Zel dag wel mit hom deurkommen en den goa ‘k mörn mit ‘n aander op kerwaai. Dat kìn ‘k wel regeln mit plougboas.”
“En hou ging t mit dat schier wichtje doar?” wol ik van hom waiten.
n Braide laag brak deur op zien gezicht. “‘k Heb n oafsproak mit heur”, zee hai, “aankom vrijdag goan wie oet.”
“Meroakel”, zee ik.
“Mit joe kìn ‘k proaten”, zee jong, “Moi hè!”
“Moi jong”, zee ik, “veul plezaaier vrijdag.”
“Daank joe, zel wel lukken”, zee jong en luip op òl òf, dij nou begrootelk noar zien stoettromke ston te kieken.

(Dit verhoal is oetdocht. Geliekenis mit bestoande personen, nog ien leven of aal overleden, is den ook zuver touval.
Dit verhoal mag nait wieder openboar moakt worden, op wat veur n menaier den ook (publiekoatsie, veurdracht, multimedioa en aal zuks wat meer), zunder oetdrukkelke toustemmen van schriever.)