Ons Dörpslaid
Ik ken ain oardig plekje op t vlakke polderlaand
Woar t goud is om te leven, in t Grunneger Oldambt
De noam dij kinn’ ie roaden: Dat is Nijscheemde t Woar.
An d’aine kaant het Zieldaip, an d’aande kaande t Moar.
Het kèrkje stait zo kregel, verscholen in het holt.
Van verre ken ‘j hom stoan zain; het hoantje blinkt as gold.
Zo draait hai nou al joaren, nou ais noar oost, den west.
Hai wil allain moar zeggen: “blief hier, want t is hier best “.
De minsken dei der wonen, dei binnen stoer en staark.
Zai hòllen nait van praoten, moar blieven bie heur waark.
En summers onder t drokste, is alles in de weer.
Loop heur nait veur de vouten, want t gaait er donders heer.
Mor as der feest in t dorp is, den mout ie ais wat zain
Den binn ze aalmoal bliede, in hoes blift er gain ain.
Din is t ain grode bruloft, zai zingen mit mekoar:
Wie ben ‘Nijscheemd’ en ‘t Woarstersen’ blieven bie mekoar.
Ik hol van mien klaain dörpke, dat streekje in t Oldambt.
Woar ik as kind al speulde, op t vlakke polderlaand.
En woar ik ook mag raaizen, ik denk toch altied moar:
Zag k eerst moar weer de toren van mien Nijscheemd – t Woar.
Tekst: J.Nieland (Hzn.) A.Nieland-Smit
Ingezonden door:
Roelf Jansema
Roelfjansema@home.nl
