Oarend Rieks

Oarend Rieks is goud te pas. d’ Ooievoar het femilie mit n bezuikje vereerd, mos schienboar doch in buurde wezen en haar doar n meroakels mooi popke van t maanlek geslaacht achterloaten. t Kwam hier bezunder goud oet, den Oarend haar al vaar wichter, dij hom tot vervelens tou om kop zaten te teuten en noar zien zeggen, zowat oren van kop vraten. Hai kluig wel es, dat e mit zien vief wieven der mor lelk maank zat. Bie t vraauwvolk haar Oarend ja niks in te brengen. Zolaank hai mor zörgde veur t vouer en kleroazje was der niks loos.

Doch vuilde hai zok wat ontjonterg mit zien hoarem. Kwam der sikkom nait maank, as dij revelkoaren t recht op zin haren. Allain as jonge wichter noar berre wazzen, kreeg e nog wat aanhold aan zien oldske. Verdikkeme bie zetten vuilde Oarend zok t zesde rad aan woagen. Gelokkeg haar t wief n graauw aan reudeln.

Noa oldert, zoas e aaltied zee, doekde hai zien Lammie es goud, in hoop dat der dammeet in ‘koetse’ nog n aannemelk vervolg op komen zol.

Leste moanden was dat er begriepelkerwieze bie inschoten. Haar n gloepenze graauw aan baargbeklimmen. Volgens Oarend kon dat ok nooit goud wezen veur zowel mouder as kind. Mor nou t spul ofleverd was, kon e over n zetje weer ‘van bil’.

Kerel nog ains aan tou, wat haar e zien ‘speultoene’ mist. Dat was noa n pooske op taanden bieten, dammeet gelokkeg weer verleden tied. Wat zol e zien kidde weer staaigern loaten. t Was mor goud, dat onze ‘laifhebber’ nait wos, wat t wief nog veur hom in t gedenk haar.

Nou kropen kinder wat schieterg bie moeke op berre rond om niks van dizze nije wereldwunder te missen. Elks vergoapte zok aan t ‘ol opaatje’ dat in moekes aarms lag te bleren. Gain meroakel as je körts noadat je oet t gat waarkt binnen, zoveul keboal en kolde over je hin kriegen.

Lutje Gerrit- Jan, wat n noam veur zo’n potje, luit dudelk heuren, dat e t mit gang van zoaken in t hail nait ains was. Haar veuralsnog aans niks in te brengen, mor zol op duur, mit zoveul vraauwvolk om zok tou, wel waiten, hou e der mit aan mos.

t Was wel n haile toustaand west, dou Lammie hom in berre wat schöchtern vertelde, dat zie gezinsoetbraaiden kregen. Verdikkeme, dat was ja wel t leste woar hai op rekend haar. Al vaar moal haren ze in spannen verkeerd en aal moal was t weer aine mit n gleufke worden. Nait dat hai ze votdoadelk weer trogge steuten wol, mor t was wel weer n strepe deur zien verwachten. Ok dizze raaize zol t wel weer n wichtje wezen. Doar haren zie heur al bie veurboat bie dele legd.

En nou ze der aiglieks nait meer op duurden hopen, kwam der inains n ‘piemelmaans’ teveurschien. Oarend wol wel n gat in locht springen van bliedschop. Rende noar boeten, woar buurman Mans d’ eerste was dij hom as t woare tegen t lief luip. Dij huil hom votdoadelk stoande en vruig belaanstellend: “En wat is t worden mien jong?” Oarend wol t ains hail mooi zeggen en zee op zien Hoarlemmerdieks: “Mijn zoon is een jongen!” Doar was ok gain woord van logen, mor t kwam wel wat roar over zien lippen. Loater hebben ze doar op kroamveziede nog smoakelk om lagd en Oarend mit ploagd.

Haren t ‘heugelke’ fait van verwachten sikkom nait aan kinder vertellen duurd. Wat zolden dij der van vinden? Under t eten is voader Oarend der hail verzichteg over begonnen, mor verdorie, hou zeg je zokswat nou zo dudelk, dat t jonkgoud t votdoadelk in smiezen het.

“Wichter heur es aan”, begon hai zien verhoal en zette as t woare zien ‘kippebörst’ stief veuroet. Kinder wazzen zo’n deftege proat van heur voader ja hail nait wend, “over n poar moanden kriegen joe der n bruiertje of zuske bie. Moeke dragt nou n ‘lutje potje’ bie zok”.

Janske gloepde hom vanunder heur brillegloazen wat aargwoanend aan. Kikt t ovrege vraauwvolk ains aan en zegd din: ” Dat bestait nait, k heb nog hail nait zain, dat ons moeke der ok mor ain haand noar oetstoken het. k Haar t popke din allaank mouten zain”.

Hoastte zok oet te leggen, dat ze t nou nog nait zain konden, omreden t nog in moekes lief zat. Over n dikke vief moand was t kind wel zo onderhaans kloar en din wol t geern komen kennesmoaken mit heur ollu, of zien zuskes.

Doar mout man t as goedbedoulende older t heden ten doage mit doun. t Het wel evenpies duurd, veurdat hai t ain en aander noar ieders tevredenhaid oetstukt haar. t Zwait stond hom der van op kop. Göng laiver n haalf dag sloden roemen, as veurlichten geven aan zo’n koppel wiesneuzen, dij joe op elk woord peberen te pakken. “Goud doan, mien jong. Hest t er nuver ofbrocht. k Haar die t nait verbetern kind”. Oarend gruide van dit scholderklopje van zien Lammie. t Was hom aans wel n bevalen.

Noa n dikke vief joar weer zo’n haandenbinder en voelmoaker der bie, nog ofzain van t gebler in nacht. Nou t endelk wat vreeeg wer in hoes, begon t gedou weer van veur of aan. t Gesprek was Oarend dik mitvalen. Wichter verheugden heur op de nije wereldbörger, as hadden zie nog nooit n lutje ‘potje’ zain. Ina wol geern waiten, wat der under moekes rok gruide en lichde heur klaid op. Tot heur grode teleurstellen zag ze doar hailemoal niks biezunders. Kreeg gain tied om t blieken te loaten, den zie haar al rad n beste triezel van heur moeke te pakken.

“Doe fiezerik, wilst dat wel ains loaten”, beet zie t verbaldereerde wichtje tou, dat pront begon te bleren. “k Wil allain mor even kieken, of t jonkje of n wichtje zel worden!”, snokte t sneue wicht. Moeke wis nait recht, hou zie t hoelende kind gerust mos stellen.

Zo haar zie t ja ok nait bedould. Moeke wis ja nait wat Ina der mit veur haar. Zie het t mor eefkes op schoot kregen en heur nogmoals verteld, dat je nou nog nait kinnen zain, wat der in heur buuk gruit. Gelokkeg was t, ok van Ina’s kaande, noa n zetje weer hailmoal vergeten en over. Dat wil zeggen, ze naaide der oet om te goan speulen. Nou t nijlootje der of was, göngen wichter volgeern weer over tot order van dag. Het n mensk zok doar zo veur oetsloofd, mor goud en wel. Ze waiten nou wat heur in toukomst te wachten stait.

Van dij stond of aan hebben wichter mitleefd mit heur wel en wee. Namen moeke Lammie n bult waark oet haanden. De oldste twij göngen bie toerbeurt mit heur mit noar boakster om doch veuraal t nije leven te kinnen heuren. Dat ‘bonke bonke’ boezemde wel vertraauwen in. Op de ‘kiekbuus’ luiten ze heur goud veurlichten.

Loater huifde man heur niks meer wies te moaken. Verguld wazzen ze, as ze ok evenpies aan moekes blode lief mogten vuilen. Ain ding was wis: loater wollen zie ok helpen, popkes op wereld te zetten. Dat leek heur biezunder mooi tou. Dou haren ze dij strontpak- en pisdouken ja nog nait under neuze had.

Kinder konden zowat nait wachten op grode dag en dou t er echt heer göng, lagen ze te sloapen en meschain wel te dreumen over n kedo veur Sunnerkloas. Dat pakde wel hail aans oet. Oarend mos ze oet sloap en berre trommeln. Nog haalf wakker, konden ze zuneg bevatten, dat er ekstroa hoane in heur ‘hounderhok’ dropt was.

n ‘Barries’ van sikkom negen pond. Der was ja roemte zat, broaskede Oarend. Hai haar t kind mor op wereld mouten zetten, din was t vervaast de leste west. Nou t aalmoal ordentelk verlopen was, kreeg e weer wat proats. Vroedvraauw was aans bange west, dat zie hom under t bevalen deur, under t berre had mouten vlaaien. Kerels binnen ja aaid t zölfde. Veurof en achternoa n bult kapsones, mor as ze der echt stoan mouten, waiten ze nait woar ze t zuiken mouten.

As mörgen waskemesien deur verzörgster vuld mout worden, zellen in zien underboksem remsporen nog wel zichtboar wezen. Volgens heur kwam e tiedens t boaren ja stront te kört. Ze filesetaaierde hom mit zien nije aanwinst en stak hom n vere in boksem deur te zeggen, dat e zok oetzunderlek goud aansteld haar. Knipoog noar de kroamvraauw ontgöng hom en dat was veur zien gevuil van aigenweerde ok wel zo goud.

Dit moal kon Rieks zien moaten op eerabbelmeelfebiek mit open snoede under ogen komen. Drij moal is scheepsrecht wordt er dikmoals zegd, bie hom was t viefmoal krom liggen mit oetendelk t gewenste reseltoat. Kerel, wat hadden dij lu hom ploagd mit zien kwartet van ‘vraauwleke kunne’.

Of hai noa zoveel moal oefenen nog nait wis, hou hai n ‘troonopvolger’ moaken mos. Wichter, nee, dat was ja gain kunst, mit t medel zo vlak under neuze. Dij beste stuurlu wissen t aaid mooi te zeggen. Persies veurdat joe wat in t ‘buultje’ doun mouten, stief aandrokken, din kin t ja nait missen. As joe doarentegen n jonkje hebben wollen, mos je op t ‘moment suprême’ n klaaine sirrel aan t oethaangbord geven.

Oarend het eerst moeke de vraauw n dikke smok geven, veur hai zien vaartal oet berre hoald het, om geboorte van heur bruier wereldkundeg te moaken. Woarom dij potjes aaid nacht oetzuiken om zok aan t volk te prissenteren, zel wel aaltied n open vroage blieven.

Of zellen ze t daglicht nog nait recht verdroagen kinnen? Ol opa zee aaltied: ” Lutje potjes binnen net mollen, ze waarpen zok op om t haile uur “. Hai het nait zo goud op klokke keken, mor oal boas kin wel es gliek had hebben. Vroedvraauw zel t wel op n pepierke zet hebben.

Mit heur sloapdronken snoetwaarken werden ze mit neuze op de faiten drokt. Heur voader haar der in toukomst n kammeroad bie. Zien vief vraauwlu hadden t nait allent meer veur t zeggen. “Wat n mooi popke hé?”, vruig hai zien ‘aarfgoud’. Eerlekhaid gebiedt te zeggen, dat zie in dat oldemannekessnoetje nait bepoald n ‘adonis’ zagen. Heur voader was der schienboar nuver over te spreken, van dij gevolgen zie hom mor in woan loaten hebben, dat dit t aaldermooiste popke van t westelk haalfrond en omstreken was.

Zien noazoaten wazzen ja aaltmoal gounent mit n sleufke, dij van jongsofaan al biezunder goud wissen, hou ze heur ol heer mossen bespeulen. Gain aarger goud as vraauwvolk, haar e in t verleden wel ais verzucht, mor nou lagen de koarten hail aans.

Gerrit- Jan, noar de baaide grootolden, dij taandenknarsend hadden mouten toukieken, hou elke raaize de noam aan heur veurbie göng. Nait dat zie zo noamzaik wazen, mor doch? t Bloud is slim dun en kröpt mainsttied, woar t in ogen van kinder nait goan mag.

Twijbak mit blaauwe moesies kwamen op batterij. Gebak huil t kroamveziede nog te gou, was veuralsnog ja gain begönnen aan. Ok op t waark zel e der aan leuven mouten. Mor ais kieken, of e nog wat under körke het.

Under waarktied mag der nait ‘dronken’ worren, mor noa oldert gledt zun recht op en dele der wel in. Ok n sigoare zellen ze hebben. Hai wer nait veur niks voader van n zeune. Wat zellen dij lu n ogen opzetten, wenneer hai mit zien traktoazies aan komt zetten?

Zel mor grootmoudeg tougeven, dat hai heur road ter haarte nomen het. Din is t mit maaljoagen metain doan. Hai kin zok nou al verkneutern bie t zain van heur verboasde snoetwaarken. Zie wissen vanzölfs wel, dat er gezinsoetbraaiden op stoapel ston, mor hai haar zok omtrent de doatum wat op roemte holden. Was doarmit zunder t te waiten in goud gezelschop.

Eerst het e nog n aander putje. Temit mout e noar t gemaintehoes in Veendam om t kind aan te geven. t Het tied nog wel evenpies, as hai der mor veur sloetenstied is. As der gain aandre bosschoppen binnen, kin hai ok drekt ja wel goan. Evenpies vroagen, of der nog aargens verlet van is. Annemieke de kroamverzörgster het boudel al nuver op regel en ok de grootsten wazzen nait te beroerd n haand oet te steken. Hai het aal reden om trots te wezen.

Gewoapend mit n hail liestje start e zien ‘Mercedes’, oftewel Opel Astra veur zolaank as t duurt, den hai zel zok wel n buske, of zo wat ainegs aan mouten schaffen. Mit zeuven man, woarunder aine in n ‘maxi cosi’ vragt dat n hoop roemte.

Ofdailen ‘Burgerzaken’ is rad vonden, doch hai is bliekboar nait de ainege dij hier wat aan te geven, of te vroagen het. Huift nog net gain koartje te trekken, mor t duurt twij laangen twij körten, veur hai aan beurt is. As hai vertelt, woarveur hai hier midden overdag komen is, wor e neugd in n apaart koamertje.

Noa de gebroekelke filesetoazies, n kopke kovvie en de ‘neudege’ prietproat- t volk het hier schienboar nait veul aans ommaans- kwam ambtenoar ter zoake. “Hebben ie joen traauwboukje mitnomen?”

Potverdikkeme, nou kwam e hier al veur de viefde moal en nou was e zien traauwboukje of ‘riebewies’, zoas hai t aaid oaliazzend nuimde, kats vergeten. Man man wat n boudel!

Mit t schoamrood op koaken zat der niks aans op, din weer hoeswoarts te goan, om t ‘broodneudege’ veurwaarp op te hoalen. Wat was e ok n dikke kounavvel. “Kop derbie”, haar e van veumirreg tegen zien wederhelfte zegd, mor hai was t zölf dij mit kop in wolken luip, in ploats van op eerde. Aal mit aal was t din ok al dik middeg, veurdat Oarend zien zoakjes ofhaandeld haar.

Gain mensk haar van zien stommitait heurd, as ambtenoar t nait verteld haar aan volgende klaant, dij touvaleg n goie bekende van Oarend was. Gelokkeg duurt t aargste nijs drij doage, van dij gevolgen schoa bepaarkt bleef.

Hai snapde zölf nog nait, hou e dat in vredesnoam had haar. Hai haar van Lammie en Annemieke ok zoveul toaken mitkregen, dat hai de kop der sikkom nait bie holden kon, pebeerde hai zok der oet te redden. Mor dat zat hom nait glad.

“Ja, ja, Oarend Rieks, lul mor n end vot. Mor zeg mor rusteg dast t totoal vergeten bist”, zee zien Lammie mit n lag op snoede. Hai vond, dat ze al weer n hoop proats begon te kriegen. n Gelok veur hom, dat op dat ogenblik zien kroost al op ain oor lag. Aans haar e tot in lengten van doagen zien ‘boetenslag’ nog aanheuren mouten.

Kevots schrieven en postzegels plakken, van dij gevolgen Lammie mörgen de geboortekoartjes derin kin schoeven. Meschain, dat Janske moeke wel kin helpen? Hai zel ze doarnoa wel op post doun. Dat kroamverzörgster hom, dou hai kloar stond om noar de busse te lopen, weeromme ruip, om te vroagen, of hai de braiven wel bie hom haar, kon e nait zo woarderen. Ain ding was zeker, hai zol der nog wel ais voaker mit te moaken kriegen. Aigen schuld dikke bult, haar e kop der mor beder bie mouten holden.

Verdikkeme, wat zol e nou n kinderbieslag – buurman Maans, dij mit vraauw Trude kinderloos bleven wazzen, sprak aaid van ‘fokpremie’, mor doar zellen zien omstaandegheden wel n belangrieke rol in mit speuld hebben-, kinnen beuren. Doar haar e in t hail nog nait aan docht.

Zien kloaverblad stond der in loop van middeg mit bek veuraan bie, om voaders verschonenskunsten te aanschaauwen. Aiglieks gain kiek, zo’n grode kerel mit zokse grode knovvelhaanden te zain hannesen mit twij van dij iele baintjes, dij zowat veur d eerste moal kaans kriegen, zok in aal glorie te loaten zain.

Gerrit- Jan , Gertje zogezegd, was zok van dij vraihaid ogenschienelk hail goud bewost. Wol geern nog eefkes trappeln, mor Oarend greep hom bie bainen, van dij gevolgen e gien kaande meer op kin. As zien eerste pisdouk verwaaiderd wordt, valt t oldste wichtje zowat omme van verboazen. Zo’n roar oetsteeksel het zie nog nooit zain. “Moeke, dat roare ding doar valt er doch zekers nog wel òf hé?” rop zie verbiesterd oet.

Kin je begriepen! Mit dat veurwaarp mot e t geslacht Rieks in stand holden. Kestreren as n hingst? Bah, hai mos der ja nait aan dinken, dat dit kereltje loater as ‘eneugh’ , n man zunder ‘riebewies’ deur t leven mos baanjern. Stel joe ains veur, daj dat ding allent mor veur t ‘pinkeln’ kregen hadden? Din was t leven ja n stok minder aangenoam.

Hai mag zien peerdje nog geern n moal staaigern loaten. t Kin hom nait voak genogt wezen. Zölfs noa n dag van haard pokkeln, kon dat hom der nait van weerholden, zien ‘smok op klombe of tudebekje’ speuls veur t gat laangs te strieken. Zo wis e liek, hou vlage der bie hing. Mainsttied was dat haalfstok. Was t veur heur zwangerschop al allain op zun- en feestdoagen, wat deel kwam op hail specioale feestdoagen, woar e zok mit n proelerge snoet en pest in bie dele legd haar.

Lammie zel hom nou wel haiaalmoal op raansoen zetten. Leste moal, dat ze bie dokter votkwam, haar ze al pruddeld. “As ze mie mit n nadde vaale veur t gat langes strieken, bin k al weer in ‘bliede’ verwachten. Mor denk eromme Oarend Rieks. Dit is en bleft de leste moal”.

En dat beloofde veur hom in toukomst nait veul gouds. Tied zelt t leren. Wat ze echt mit zien ‘fieteroatsies’ veur had, wís dizze ‘stumperd’ aans nog nait. Over n poar moand din is t ainmoal in de moand speulketaaier en din ok nog mit de neudege veurzörgsmoatregels.

n Regenjaze aan, aans gait t sebiet over. Zie zol hom leren! Luit heur nait meer opzoadeln mit weer n lief vol aarms en bainen. n Haand telt mor vief vingers en doarmit is heur kinderwens meer as vervuld. Wat n aander wil, mout ezölf waiten, mor in heur lief gain pollenaise meer.

Loater as t jong zo om en noabie de doezend weke telt, zel hom vervaast al laank en braid dudelk moakt wezen, dat t ‘apperoat’ nait allain veur de vörm, of oetloat veur t natte spul, doar aanhuzzeld zit, mor dat je doar as gezonde knoap nog bult wille van hebben kinnen.

Mor dat e doar mit zel wachten mouten tot e n wederhelfte traauwd het. n Vrome wensk, mor of doar in praktiek veule van teregte komt, valt te bezain. Jeuk is aarger as pien, zee n olle kammeroad en dij kin t waiten, den hai was tiedens zien veuroefenings al meer as sloagd.

In ain moal twij geve knoapen op wereld zetten, is gain kulkouk. Denk joe ains in, dat vraauwlu heur tegenswoordeg bevruchten luiten deur middel van KI, din was der veur manlu ja gain sikkepit meer aan. Nou is dat bie leven en welzain ja t ainegste vermoak, dat ons laimeneer boeten t waark, woar we zo van zwaiten mouten, schonken het.

Janske van negen lentes het t haile gebeuren zowat van a tot z mitbeleefd. Nou ja van t eerste begön, is dij wiesneuze nog wel onwaitend bleven. Dij prugels kinnen joe aaid nuver veur t blok zetten. Dou buurvraauw noar t zaikenhoes mos veur n operaosie, wol Janske perse waiten, woarom zie opereerd mos worden en zie huil nait eerder op te jeuzeln, tot zie alens van houd en raand wis.

Of heur olden nou al zeden, dat zie doar nog veul te klaain veur was, zie huil nait op. Ok mit t: “Loater zel k dat wel ais hoarfien oetleggen”, was t wicht vanzölfs nait tevree. d’ Olden mouten schienboar wel op pienbaank, den Janske beet heur drin vaaste as n hond in n hoazevel.

Om mor van t gesoes of te wezen, vertelde moeke heur, in de hoop, dat doarmit t probleem n aandre kaante oplaaid zol worden, dat buurvraauw der al n dikke vaar joar last van haar. “O, zee t vrougwieze ‘mormel’ , din wai’ k t wel: högtevrees!” Zo luip dit nog mit n hoop schik aachterof en n sisser of.

Dirkje van drij sjaauwde haile dag mit n popke rond. n Twijdehaandse van heur oldere zusje, woar zie slim wies mit was. Mos noast heur zitten aan toafel, göng mit op veziede en lag snachts noast heur in berre. Moeke haar wat paazende kleroazie veur heur naaid. Inains, n dik weke noa geboorte van lutje Gerrit- Jan was t mit speulen mit pobbe doan. Ofdaankt leek t wel. Bie t wicht inains nait meer in tel. “Woaromme speulst nait meer mit dien popke?”, vruig ze “bist der aans ja zo gek mit”.

“Ja dat wel, mor nou nait meer, k wil ok n jonkje, din dou k hom wassen wol, zag k gain piemeltje en n wichtje, doar bin k flaauw van, dij wil k nait meer. k Wil net as moeke dizze raaize aine mit n slurfke”. Of moeke nou al zee, dat t popke mit klaaier aan deur kon goan veur n jonkje en dat ze van Sunnerkloas mor n jongespop mos vroagen, doar haar dij ukkepuk gain oren noar. Heur pop was oet de groazie en deurdat zie n kop haar woarnoar zie leefde, bleef poppe in n verloren houkje liggen.

Meschain dat over n stief joar heur bruiertje der nog wat mit rond zel toltern. Mout ja kinnen in tied van emansipoatsie. Dirkje haar der veurgoud heur bekomst van.

t Valt veur paardie olden ok nait mit in dizze tied van tilleviezie en kompjoeter. Kinder gruien heur al rad geestelk boven kop. n Haard gelag ast joe deur dij snötneuzen les mouten loaten lezen. Om doar goud mit omme te goan vragt n bult aanpaazenvermogens. Elk mout t beste der mor van moaken. Tied kinnen joe nou ainmoal nait teroggezetten. Hou mouten joe as roemdenkende olders joen ‘aanwas’ nou dudelk moaken, hou t er zoaal aan tou gait, zunder dat je zölf veur t blok zet worden?

Dou zie om en noabie vaar moand noar was, mos t doch mor wezen. Haar kinder bie heur roupen op baanke en was verzichteg begonnen over wat er in heur lief goande was. Noa wat vroagen over en weer, göng t loos.

“Joe binnen wel ains bie buurman Rieks op kougang west, is t nait? Doar stoan bie winterdag n bult hoornvij. Elk joar kriegen dij n kaalfke. n Veers- of bolkaalf. n Veers nuimen zie n wichtjeskaalf, n bolle is n jonkje”.

Tot dusver haar moeke t er oareg nuver ofbracht, docht ze tevree. “Wenneer t kaalf volgruid is, wil t noar boeten en doarveur stekt e din zien poten noar boeten. Noa de veurpoten komt de kop en mit wat hulp van boer zien pokkel en achterpoten. Doartou knupt hai n taauw om veurpoten, woaraan e zachies begunt te trekken. As t stoer gait mot er aine mithelpen. Hail verzichteg helpen ze din mouderkou mit om t kaalf der oet te paarzen”.

Oademloos zitten kinder noar heur verhoal te luustern. t Is ok wel spannend zo aan de snoetjes te zain. Over t taauwwaark verwacht ze wel n vroage. Haar dat meschain ok beder nait aanreuren kind. Mor goud, doar helpt nou gain laive moeke meer aan. “Achterof koakeln d ‘hounder’, wordt er smangs zegd, of zoas buurman Gerrits, dij wat grof in mond is, voak noar veuren brengt. “Achterof kiek ie n oape in de kont”.

Inains komt er n stemme oet de kinderschoare dij vragt:” Mor wel zet din aal stokken weer in mekoar?”. Moeke verschut van kleur, mos heur lag binnenboord holden en haar nog n bult oet te leggen. Was blied, dat kinder noa n stief ketaar weer ofdropen noar boeten, om doar veur boer en wat vij te gain speulen. Oarend en Lammie hebben der soavends in berre nog ains ongesteurd smoakelk om lagd. Kinder ploatsen d olden bie toeren voak veur verrassens. Mor veur gain gold van de wereld, kinnen ze ja mist worden. Ze wazzen slim blied mit heur vieftal.