Nobelprieswinnoar en zien sjefeur
Der was ais n perfester dai – veur hom overwachts – Nobelpries kreeg. Hai was der wel bliede met, mor t veraanderde zien leven wel hail slim. Hai weur nou ja veul voaker uutneudigt om ain lezen over over zien onderzuik te hollen, nait allinnig in binnenlaand moar ook veul in boetenlaand.
Nou haar hai slim de pest aan vlaigmesienen; van Eelde kwammen leste tied meer en meer van dai lawaaibakken hom snachts uut sloap hoalen. Doarom haar hai besloten gain pode meer in zo’n ding te zetten. Om noar dai lezings te goan haar hai doarom ain auto met sjefeur aanschaft; geld zat nou, dus woarom nait.
Hai gung sikkom elke weke op pad, noar Frankriek, Itoalie, Duutslaand, Engelaand en zo en, tussendeur, ook noar ploatsen in Nederland. Sjefeur ree hom en, op achterbaanke, rippetaaierde hai haadop zien verhoal.
Moar, as joe wel begriepen, dat was ja wel mooi veur drai, vaar weke, moar dou begon t hom wel ain beetje de keel uut te hangen.
Op zo’n ritje noar ain of aandere universiteit bekloagde hai zich tegen zien sjefeur. Dai zee dat hai dat hail goud begriepen kon, want t was ja toch aaltied moar dat zulfde verhoaltje, staarker nog, sjefeur haar t nou zo voak heurt, dat hai t ondertussen ook sikkom uut kop kende en lezen ook wel hoalen kon.
Dou perfester doar n tiedje over noadocht haar, begon hom dat wel wat te lieken en hai zee dat perfester dat wel ais uutperberen wol. Sjefeur vond t goud, dus op n parkeerploatse ruilden ze heur goud om: perfester kreeg sjefeurspedde en jassie, en sjefeur strikke en jassie van perfester.
Lezenzoal was hailendaal vol. Gelukkeg was perfester der nooit eerder west, dus veurzitter keek nait vrumd op en nam verklaide sjefeur onmiddellek met, zette hom op n stoule noast lesnoar, zette as sjefeur verklaide perfester achter in zoal en begon zien inlaiden met te zeggen dat ze toch zo bliede en trots wazzen beruimde Nobelprieswinnoar hier te hebben en, ook nog, dat ze grode belangstellen haarn veur zien onderzuik.
t Vuil perfester ja hailemoal nait tegen zoas zien sjefeur t verhoal huil. Zelfs ain humoristiese opmaken, dai perfesser aaltied mokte, weur nou ook deur sjefeur mokt en haile zoal bulderde van t lachen.
Op t lest was der gelegenhaid om vraogen te stellen. Moar ook dat gaf gain perbleem: aalmoalten zelfde vraogen as ze op vief, zes aandere ploatsen ook aal steld haarn, dus sjefeur woz overaal antwoord op te geven.
Moar hailemoal aan t ende ston der ain jong studentje op, zo’n jong ventje met n stoalen brillegie, dai eerst vruig of hai ook wat vroagen mog en dou van waal stak. Perfester achter in zoal luusterde en schrok: dat was ain stoere vroage, dat haar nog gain aine eerder vroagd.
Sjefeur achter lesnoar woz netuurlik nait hou hai dizze vroage beantwoorden mos. Moar hai vertrok gain spier van zien gezicht en zee: ‘Nou, ie kennen wel zain dat leste vroage is. Waant wat is dit nou ainglieks veur n vroage, dat wait toch elk en aine. Ik denk dat zelfs mien sjefeur achter in zoal dizze vroage wel beantwoorden ken’.
En inderdoad, perfester achter in zoal ston op, gaf n uutvoerig antwoord. Zoal von dou ook dat t wel ain makkeleke vroage was, dat zelfs dei sjefeur t aanwoord wus. Zie keken wat gramnietig noar studentje en klapten noa ofloop extra haad veur Nobelprieswinnoar.
(Vrij noaverteld. Bron: onbekend)
Ie kennen dit verhoal ook beluustern as Windows Media Speuler (308 kB).
