n Oavend kultuur

Onze vrunden Miranda en Charles hadden bedocht dat ze ons veur onze verjoardoagen koartjes veur n oavend boetentheoater geven wollen. Twij joar leden waren we mit ons vaarn ook aal ains noar zo’n veurstellen weest, wat ons goud bevaaln was.
Altied wordt in dat theater n veurstellen van Shakespeare in n nijmoodse vertoalen speult.

Voak denken mensen dat dit hail zwoare kost is, moar dit is nait zo. Dij luu doun t aine joar wat komisch, t joar doornoa doun ze n stok wat zwoarder is. Moar aaltied van William Shakespeare (hai leefde van 1564 tot 1616).
Dizze ploug dut dit al vanoaf 1946. Twij joar leden hebben wie t stuk “De vrolijke vrouwtjes van Winsor” zain en dit joar zol het verhoal “Driekoningenavond” opvoerd worden.
Elk joar worden der omenbie twintig veurstellens speult en kommen der omenbie vattiendoezend mensen te kieken. Soms zulfs volk van t keunklijk huus, zoas ditmoal Beatrix.

De veurige keer konnen mensen aan ons zain dat wie veur t eerst waren. Wie kwamen doar mit allinnig n regenjaze veur onverwachtse buien in haand. Dooruut bleek dudelijk dat we de gewoontes nait konnen.
Rondom ons tou gingen deksels van de boeteneetkörven, tassen en zo open en wuirden der sloten kovvie schonken, stukken toart eten, wien dronken en lekkere vreterij uutdaild. Mensen waren lös en elksenain keek uut noar wat der kommen zol.

Dit joar hadden wie d’r over prakkezaaiert. Wie hadden noast twij poncho’s (kwait nait wat dit in t Grunnegers is) ook nog plestik puten bie ons mit goaten der in veur kop en aarms. Regenschaarms kin je vanzulf nait omhoogsteken onder toneeluutvoeren. En wie hadden ook draank, komkommer en keze mitnomen. Onze vrunden hadden kovvie en kouke bie zok, zodat we in elksgeval mit aal de aandern mitdoun konden.

Toun wie soavends noa n uurtje rieden in t dörp aankwammen, mozzen we eerst n stee zuiken woar we de auto kwiet konden. Dat bleek nait tou te vaaln, moar gelukkig was der nog n plekkie op n ketaaier lopen van t theoater. Soamen mit dikke riegen aandere mensen luipen wie over t bospadje noar t stee tou woar wie wezen mossen. Toun wie d’r waaren bleek drijkwart van ploatsen aal bezet te wezen. Wie hadden geluk dat we nog n plekje veur ons vaarn noastmekoar vinden konden. Toun we noar t plekkie luipen zagen wie dat gebaksschurreltjes aal uutpakt wuirden en sommige luu waren al aan gang mit wien en gloazen. Ook zagen wie emmers stoan mit flessen d’r in om t spul kold te hoalen, want t weer was prachtig.

Op t toneel was aine van de speulers al aan t schovveln, ondertussen stiekem noar t volk kieken wat binnen kwam.

Half negen. t Licht ging oet en t spul kon begunnen.

De “nar” kwam op en in de toal dij in de tied van Shakespeare proat wér vruig hai de bezuikers heur droagboare proatline uut te doun en ook tiedens t speulen gain kiekjes te moaken. Dit aal was hail mooi verwaarkt in veurstellen.

In dit laifdesverhoal was William d’r weer in sloagd om der n mooie puzzel van te moaken.
Noa n ketaaier waren der aal n hailebult mensen laangskommen en bie elk persoon konst die weer afvroagen: “wat wolst doe nou weer?” En t leek net of speulers uutzokzulf pruiten mit regiseur om te vroagen om n schienwerper of n stukkie meziek. Dit was vanzulf nait zo, moar op dizze menaaier deur laider van t stuk mit opzet inbaauwd.
Uuteindelk wer de puzzel op een geweldige menaaier oplöst.

Noa anderhalf uur volgde der n pauze. Mensen waren drok aan d’loop gloazen bie te schenken, vreterij uut te dailen en over en weer borreltjes van mekoar te pruiven. Boeteneetkörven wuirden leegmoakt en flessen mit draank leegschonken.

Boeten t theoater konden ook borreltjes en waarme worst kocht worden en der stonden ook riegen mensen dij nog even eerappels afgaiten mozzen. Noa half uur mos elksenaine weer op stee zitten en ging veurstellen nog drijketaaier wieder.

Toun aan t end n harmonieorkest op teneel kwam en t leste laid mit de woorden “van de regen in de drup” inzet wér, besloten de weergoden ook mit te goan speulen. Haalverwege t verske begon t zaacht te regen; dikke druppen kwamen dele en zelfs regiseur van dizze boudel haar dat nait zo sekuur regeln kinnnen.

Het bleef miegeln toun we mitmekoar in dikke riegen weeromluipen noar d’auto. Mensen bleven echter in n goie stemmen en t was hail mooi om al dij kommetaren om ons tou te heuren.
In auto noar huus mozzen de roetenwiskers aan blieven, want t bleef deur regen.

Loater, toun wie thuus waren en nog even noapruiten dochen wie dat t zeker de Grote Regiseur west het dij dat leste versie en het biebeheurend weer tegeliek regelt har. Wie waiten ja allemoal dat der meer is tussen hemel en oarde.

n Week loater zag ik hier in bibeltaik n vertoaling stoan van t stuk wat wie zain hadden.
t Was van Gerrit Komrij en omdat ik nijsgierig was noar dizze vertoalen nam ik t boukje mit. Toen ik t las wer k mie weer bewust van de meroakelse vertoalen dij zai der van mokt hadden.

Dit was veur ons n hail schier oavondje “kultuur” dankzij de “tiedloze” William Shakespeare.