n Mooie toene
In t Twij- of Vaarstromenlaand, tussen Eufraat en Tigris, as je willen aanvuld mit de Pison en Gihon, lag t Parredies. t Gaait der nou hail wat minder vredeg tou! Lu stoan mekoar noar t leven. Woar gaait t mit mensdom noartou?
In toene stonden doudestieds twij bomen: aine, ‘boom des levens’, doar mog je van eten zoveul as je wollen. Aan d’aander doarentegen mog je nait kommen, was boom mit kunde van min en kwoad.
Was vraauw mor wat rezenoabeler west en wat lichter van vertraauwen. Har ze heur kop mor nait maal moaken loaten deur n gniepege slaang.
Evoa luit heur verlaaiden doar van te eten. Minne zoaken kenden Oadam en Evoa dou nog nait. Wizzen ja nog nait wat euvel was. Schoamden heur te pletter veur wat ze ommaans had haren, mor dou was t te loat. Beraauw komt nog aaltied noa de zunde. Werren as klaaine kinder, dij ondeude doan haren, boeten deure zet.
Wat hebben ze ons en onze veurgangers n bult te doun moakt! Deur heur zitten wie nou nog in ellend. Hebben veuralsnog ok gain zicht op bedere tieden. Of hebben wie t zölf in haand?
